Als ik naar het tv-programma Zembla op de tv keek, gisteren 14-02-2024 en ik laat mij voorlichten hoe er met ouderen steeds wordt omgesprongen, dan maken wij ons enorme zorgen. Mijn leeftijd mag er ook zijn en ook ik heb enkele jaren op de kalender afgetikt. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik nu hulpbehoevend ben, God zij dank, integendeel, ik maak mij nog goed uit de voeten als het eropaan komt sta ik mijn mannetje en daarom is deze brief voor een ander bedoeld.

De reden dat ik dit bericht ook op Internet zet heeft een dringende noodzaak en heeft oplossingen nodig omdat de burgers in Nederland over enkele jaren zeer zeker letterlijk en figuurlijk in de kou staat als er nu niet verder gesproken wordt en hiervoor oplossingen worden gevonden. Wij hebben jaren geleden al in een Urbanisatie in Benidorm Spanje voor ons de oplossing gevonden en ook deze woonvorm bedacht en allemaal voor een gezamenlijk wonen van bejaarden en hulpbehoevende, ondersteund door een hulpverlening die divers is. Ik heb voor mij een verhaal op papier bedacht en gezet waarbij ik deze Urbanisatie in Benidorm als leidraad zag.

“Problemen bij ons ouder worden”, dat gebeurd allemaal in de schaduw van geopolitieke kwesties en internationale conflicten en dreigt Nederland te verzuimen om de zorg voor haar vergrijzende bevolking goed en terdege op te lossen. Een probleem dat zich als een sluipend gif verspreidt, terwijl politieke besluitvorming achterblijft bij de snel vergrijzende samenleving. In plaats van adequaat in te spelen op de behoeften van de oudere generatie, worden de ouderen  geconfronteerd met een gebrek aan passende huisvesting en hulp en worden langdurige huwelijken daardoor bruusk verstoord en uit elkaar gerukt. Een urgent vraagstuk dat de fundamenten van ons sociaal weefsel aantast.

De vergrijzing in Nederland is een fenomeen dat niet langer genegeerd kan worden. De demografische verschuivingen hebben een alarmerend tempo bereikt, waarbij de bejaarde bevolking snel toeneemt. Helaas lijkt de politieke reactie op deze demografische uitdaging traag en ontoereikend. Terwijl de medische wetenschap erin slaagt om de levensverwachting van ons mensen te verlengen en gezond te houden, blijft de infrastructuur voor ouderenzorg achter of wordt afgebroken, met schrijnende gevolgen.

Een van de meest hartverscheurende aspecten van deze problematiek is het onvermogen van de politiek om tijdig te voorzien in geschikte huisvesting voor ouderen. Echtparen die decennialang zij aan zij hebben gestaan en geleefd, worden nu gedwongen om uit elkaar te gaan, simpelweg omdat er geen passende voorzieningen zijn om hen samen te huisvesten als een van beide hulpbehoevend wordt. Na een huwelijk van zestig jaar of meer is tegenwoordig geen zeldzaamheid meer en dan worden ze op kilometers afstand van elkaar geplaatst ergens in de polder waar plaats is en wat een onnodige beproeving is voor zowel de ouderen als hun families. Mijn hart scheurde open toen ik gisterenavond in het tv-programma Zembla een mevrouw achter haar bureau en pc-scherm zag zitten en die zonder blikken en blozen via haar pc-scherm een plaats zoekt voor het noodgeval dat een plek zoekt in Nederland. Alsof het een product is dat verplaatst moet worden in het magazijn.

Deze schrijnende situatie raakt de kern van menselijke waardigheid en legt de kloof bloot tussen het medische vermogen om de levensduur te vergroten en door het gebrek aan maatschappelijke voorzieningen om een gezonde ouderdom te ondersteunen. Het resultaat is een pijnlijke paradox, een schijnbare tegenstelling, waarin ouderen, die jaren hebben bijgedragen aan de opbouw van dit Nederland, ons land, nu geconfronteerd worden met een gebrek aan zorg en aandacht. Een dankjewel voor het opbouwen van Nederland.

Deze verwaarlozing van de ouderenzorg omdat er te korten zijn aan verzorgend personeel heeft diepgaande gevolgen voor het sociale weefsel van Nederland. Langdurige relaties, opgebouwd door de jaren heen, worden onvermijdelijk verstoord. De emotionele tol die dit eist van de betrokkenen, met name de ouderen zelf, is nauwelijks te overzien. Het is een menselijk drama dat zich afspeelt in de schaduw van wereldwijde conflicten, maar niet minder belangrijk is voor degenen die er direct door worden getroffen.

Het gebrek aan aandacht voor dit groeiende probleem is symptomatisch voor een bredere tendens waarbij de politiek moeite heeft om tijdig de juiste prioriteiten te stellen. Terwijl de media worden gedomineerd door internationale gebeurtenissen, lijkt de dringende kwestie van de vergrijzing naar de achtergrond te verschuiven. Het is een kwestie van nationaal belang die niet langer kan wachten op een adequate respons.

De bejaarden zelf lijken vaak onzichtbaar te zijn in het politieke spectrum. Ze beschikken niet over de middelen die andere groepen wel hebben om aandacht te vragen voor hun noden. In tegenstelling tot boeren die met tractors de straat op kunnen gaan of activisten die snelwegen kunnen blokkeren, hebben ouderen niet dezelfde instrumenten om hun stem te laten horen. Het gebrek aan zichtbare druk lijkt de politieke wil om de ouderenzorg aan te pakken te verminderen.

Deze veronachtzaming van de ouderenzorg heeft het potentieel om uit te groeien tot de grootste crisis waarmee Nederland geconfronteerd gaat worden. Terwijl er miljarden, (ook nodig) worden besteed aan internationale conflicten, lijkt de zorg voor de eigen bevolking in het gedrang te komen. Het is een vraagstuk dat niet alleen de oudere generatie treft, maar de gehele samenleving raakt, aangezien de zorg voor ouderen essentieel is voor het behoud van onze menselijke waarden en sociale cohesie. Zullen deze ouderen die hun leeftijd voelde opgerekt worden door een gezondere levensstijl en medische zorg over enkele jaren als de hulp nog verder afneemt deze ouderen gaan afvragen “is mijn leven nog zinvol om verder te leven” en dan gaan vragen om het leven te beëindigen omdat er toch niets meer in hun leven is wat hun kan verrijken of opvrolijken?

In plaats van het financieren van oorlogen, zou de schatkist ook moeten worden aangesproken om de eigen bevolking een waardige oude dag te bezorgen. Het is te gek voor woorden dat aan de ene kant er fabrieken worden gebouwd om oorlog gerelateerde goederen te vervaardigen omdat dit de vele oorlogen vraagt en aan de andere kant willen wij de ouderen meer financiën verstrekken om het leven in de laatste fase van hun leven zinvol te maken.

Dit zijn twee tegenovergestelde zaken, waarbij het ene er een is om mensen te vernietigen en het andere leven te verlengen omdat de ouderen dat verdiend hebben. Het is een kwestie van prioriteiten stellen en erkennen dat de vergrijzing niet alleen een demografisch fenomeen is, maar ook een sociaal-maatschappelijke uitdaging. Het is tijd voor een drastische koerswijziging in het beleid, waarbij de ouderenzorg ook meer de aandacht krijgt die het verdient. Laat dementerende ouderen niet tegen een robot in de vorm van een bloempot praten. Alstublieft zeg…..

Laten we een aantal deskundigen zoals de huisdokters die er dagelijks mee behept zijn en ook het verzorgend personeel en hij en zij die praten uit ervaring tot dit onderwerp bij elkaar aan tafel gaan zitten en gesprekken over dit onderwerp gaan voeren en zo lang als moet daarmee doorgaan met praten tot er een duidelijke oplossing boven komt drijven.

Graag zouden wij zien dat de mogelijkheden die er in Nederland zijn, die personen aanspreken om werk te gaan maken en oplossingen te gaan zoeken om de ouderen onder ons een warme, gezellige en gezonde oude dag te bezorgen.

(Zie ook de uiteenzetting en voorstel in deze Website en in het zelfde berichtenoverzicht, “Hoe woont de grijze golf, de 65-70+ van morgen in Nederland?”)

Iemand moet deze extra zet geven.

*JGJCVA14022024*Problemenbijhetouderworden*

Vandaag 11 januari 2024 staarde ik door het raam naar de onzichtbare horizon die voor mij al 25 jaar achter de spoordijk ligt, 80 jaar oud, kijk ik in gedachten naar een wereld die diep doordrenkt is met vraagtekens. Mijn gedachten zijn als onzichtbare lijnen die zich een weg baanden door de tijd, terug naar het verleden en dan weer vooruit naar een toekomst waarvan ik niet zeker ben of die wel levensvatbaar zijn. De wereld die wij hebben gekend, is veranderd, getekend door een dieptepunt dat de essentie van het menselijk bestaan lijkt te verstoren.

Bereid je voor op een reis door het verleden, waarin we ontdekkingen doen over de ouderdom van de majestueuze T Rex en parallellen trekken met het hedendaagse leven.

De T Rex, die als een prehistorisch symbool oprijst in de tijdlijn van onze planeet. Een recent onderzoek heeft onthuld dat de nieuwe T Rex, die vandaag de dag ter sprake komt, een respectabele leeftijd draagt. Vergeleken met zijn voorganger, blijkt deze reusachtige dinosaurus zelfs ouder te zijn, met een indrukwekkende ouderdom van meer dan 68 miljoen jaar geleden.

In het licht van deze ontdekkingen vraag ik me af: zijn wij mensen niet als hedendaagse T Rexen die onze eigen leefomgeving, de aarde, verkennen en bewonen? Het is een prangende gedachte die opdoemt in mijn brein, want terwijl we onze samenleving voortstuwen, rijst de vraag of wij wellicht gevaarlijker zijn voor onze planeet dan de onhandige T Rex ooit was, zo’n 68 miljoen jaar geleden.

Het is een paradox van onze tijd: terwijl de T Rex zijn heerschappij uitoefende in een wereld zonder mensen, bevinden wij ons nu in een tijd waarin onze impact op de aarde niet te onderschatten is. Zijn wij, met onze geavanceerde technologie en ongekende invloed, de nieuwe heersers die onbedoeld schade toebrengen aan de kostbare ecosystemen van onze geliefde planeet?

Het is een oproep tot reflectie, een moment waarop we stilstaan bij onze rol als rentmeesters van de aarde. Laten we lering trekken uit het verleden van de T Rex en bedenken welke erfenis wij als mensheid willen nalaten aan de toekomstige generaties. Moge deze overpeinzing ons bewust maken van de delicate balans tussen vooruitgang en behoud, opdat wij als bewoners van deze prachtige planeet zorgvuldig omgaan met de schatten die zij te bieden heeft.

Het is betreurenswaardig dat onze wereld zo vaak getekend wordt door conflicten en geweld. In plaats van samen te streven naar vrede en begrip, lijken we vaak verstrikt te raken in destructieve krachten. Het lijkt erop dat de geschiedenis van de mensheid doordrenkt is met oorlogen, waarbij landen en volkeren elkaar bestrijden in een ogenschijnlijk eindeloze cyclus van strijd en lijden.

Wanneer we kijken naar de huidige geopolitieke situatie, komen enkele zorgwekkende patronen naar voren. Oekraïne en Israël, beide brandpunten van recente conflicten, domineren de internationale gesprekken. Het lijkt alsof we als mensheid niet in staat zijn om te ontsnappen aan de vicieuze cirkel van geweld en politieke spanningen die deze regio’s teisteren.

Jemen, een land dat al te vaak over het hoofd wordt gezien, wordt geteisterd door de Houthi-beweging, die haar aanwezigheid kenbaar maakt door middel van verwoestende aanslagen. De steun die zij ontvangt van Iran, dat bekend staat als de as van het kwaad, brengt een extra dimensie van complexiteit in het mondiale landschap. Het lijkt erop dat Iran bereid is elk land te ondersteunen dat kwaadwilligheid nastreeft, wat de fragiele balans van internationale betrekkingen verder verstoort.

De dreiging die uitgaat van Iran is aanzienlijk, en haar verlangen om de West-Europese democratieën volledig uit te roeien en te vernietigen, is een zorgwekkende ontwikkeling. Als grote democratieën in de wereld moeten we onszelf de vraag stellen: hebben we een afdoend antwoord op deze dreiging, of staan we machteloos tegenover de ambitie van een natie die vastbesloten lijkt te zijn om chaos te zaaien?

Het is van het grootste belang dat we als internationale gemeenschap streven naar diplomatieke oplossingen en samenwerking om deze dreigingen het hoofd te bieden. Het is niet voldoende om slechts over geweld te praten; we moeten actief streven naar vreedzame oplossingen en de wortels van conflicten aanpakken. Als we falen in het vinden van gezamenlijke antwoorden, riskeren we niet alleen de stabiliteit van individuele regio’s, maar brengen we de hele wereld en al het leven op deze planeet in gevaar

Onze collectieve verantwoordelijkheid als wereldburgers is om op te komen voor vrede, gerechtigheid en menselijke waardigheid. Laten we streven naar een wereld waarin dialoog en samenwerking de boventoon voeren, en waarin de stemmen van vreedzaamheid sterker klinken dan de roep om geweld. Alleen dan kunnen we hopen op een toekomst waarin de mensheid haar potentieel om te vernietigen overstijgt en samenwerkt aan een wereld die wordt gekenmerkt door vrede en welvaart voor allen.

In mijn overpeinzingen reisde ik ook terug naar mijn jeugd, naar de jaren waarin hoop en vooruitgang de lucht vulden. Ik herinnerde mij de belofte van een betere wereld, van vrede na oorlogen die er waren  tussen 14-18 en 40-45 in de vorige eeuw, een wereld van saamhorigheid en vooruitgang. Maar ergens langs deze weg zijn die idealen verloren gegaan, verzwolgen door een samenleving die gedreven wordt door hebzucht, verdeeldheid en onverschilligheid.

Als een oude wachter van de planeet voel ik mij teleurgesteld. De taak om de aarde te bewaken voor toekomstige generaties lijkt niet meer te kunnen worden vervuld zoals het hoort. De mensen, ooit gezien als bewakers van de natuur, zijn verstrikt geraakt in hun eigen zelfzuchtige verlangens en hebben de connectie met het milieu verloren. De aarde lijd onder deze nalatigheid, en de gevolgen zijn onmiskenbaar.

Terwijl ik mijn gedachten orden, word het mij duidelijk dat de mensheid verloren is geraakt. Het rechte pad van het leven is uit het zicht verdwenen, verduisterd door een schijnbare dronkenschap van kortzichtigheid en gebrek aan verantwoordelijkheid. Het is niet langer een kwestie van slechts het herontdekken van zichzelf; er is een diepgaande reset nodig om het geloof in een wereld van verdraagzaamheid te herstellen.

Het viel mij op dat de persoonlijke vensters van het leven worden gesloten. Mensen worden geobsedeerd door andere schermen die hen afsluiten van de realiteit om hen heen. De natuur, ooit zo levendig en krachtig, is nu een onzichtbare entiteit geworden, genegeerd door hen die zich niet realiseren dat hun eigen bestaan afhankelijk is van het welzijn van deze ene aarde die wij met velen mogen gebruiken.

Diep in mijn overpeinzingen vraag ik mij af of het gebrek aan normale omgang tussen mensen voortkomt uit het feit dat men zonder de bagage van geloof, een landgrens of de inhoud dat liefde is, zomaar alles op een hoop kan gooien. Het geloof, de macht van een enkeling, en de schrijnende armoede en honger van die ander lijken in deze tijd als waardeloos beschouwd te worden. Het egoïsme heeft zich genesteld in de harten van velen waardoor hoop en liefde de schaarse goederen van deze tijd zijn geworden.

Deze samenleving heeft zichzelf verstrikt in een web van zelfgenoegzaamheid, waarin het individu dacht dat het zijn eigen weg kon gaan, zonder rekening te houden met die ander. Het toekomstbeeld, ooit zo duidelijk en beloftevol, is vertroebeld door een mist van onverschilligheid. Regeringsleiders, ministers en staatssecretarissen vertrekken zomaar plotseling uit den Haag alsof het een baantje betreft bij A-H en laten zonder te blikken of te blozen hun verantwoordelijke ambt in de steek en zadelen andere mensen op met deze verantwoordelijkheid die zij onder ede toch hadden verkregen van de Majesteit. De vraag rijst bij mij: zijn mensen hun vermogen om liefde en empathie te tonen verloren en vertrekken zomaar om hun eigen bestwil?

In dezer nare tijd van 2024 waarin oorlogen woeden en hongersnood en armoede bij velen wordt gevoeld, voelde ik een diepgewortelde angst. Mijn tachtig jaren en mijn verleden zijn getuige geweest van het opbouwen van een wereld die nu langzaam afbrokkelt. Ik vraag mij af of er nog hoop is, of de mensheid in staat zal zijn om op te staan uit deze duisternis en de fouten die gemaakt zijn in het verleden zal gaan herstellen.

Terwijl ik vandaag staar naar de horizon die nu zo helder straalt, een koude winterdag met vrieskou, de zon die al een beetje warmte probeert te geven, misschien later vandaag een vurige zonsondergang die ik door de opgeworpen spoordijk niet zal zien, besluit ik dat het nooit te laat is om te streven naar verandering. Het zal moeten beginnen met het individu, met kleine daden van vriendelijkheid en begrip. Opgeworpen dijken beslechten. Misschien, denk ik nu wel, kon de mensheid zichzelf maar herontdekken en de weg naar verdraagzaamheid en liefde opnieuw vinden. De toekomst mag dan onzeker zijn, als er een sprankje hoop is vandaag en morgen, dan moet dit allereerst beginnen in de harten van elk mens die de wil heeft om te veranderen. *JGJCVA11012024*

Ik schrijf aan onderstaande heren dit verhaal op 13 november 2923:

Geachte president Joe Biden USA,

Geachte President Emmanuel Macron Frankrijk,

Geachte heer Jens Stoltenberg NAVO,

Ik wil dit samengesteld verhaal aan u voorleggen en misschien zult u mijn visie en de kijk door mij op de wereld begrijpen. Ik ben al ver gevorderd in jaren en ik kan doodleuk zeggen, bekijk het maar, mijn tijd zal het wel duren. Mijn wens zou zijn, althans dat is mijn visie en mijn droom geweest zoals ik de resterende toekomst voor mij zie. Er is een duidelijke weg die afgelegd moet worden. Zonder de onderstaande feiten op te lossen zal er helemaal niets meer helpen om een nieuwe totale oorlog die ons mensen zal gaan treffen zich gaat voltrekken. Als wij dit proces samen gaan verliezen en als groepen tegenover elkaar blijven staan en elkaar niet meer willen begrijpen, dan zie ik het voor de volgende generatie donker in.

Ik schrijf een verhaal over mijn zorgen en waarin ik duidelijk probeer te maken dat de wereld waarin wij leven afglijdt. Republikeinen in America geven weinig of niets meer om de spelregels van de democratie en dit staat er vandaag weer over in de krant:

De Republikeinse Partij ruziet en radicaliseert, maar kan het zomaar weer voor het zeggen krijgen in het Witte Huis. Trump heeft de partij compleet in zijn macht: de meeste critici zijn uit de partij gewerkt of gestapt. ” Ik herken mijn partij niet meer.” Zegt een Amerikaan.

Om maar meteen met deze deur in huis te vallen, het moet anders worden aangepakt, namelijk dat alles uit gesprekken moet worden gehaald om China en Rusland samen met het Westen bij alle zorgen die er zijn te betrekken. Als Rusland en China altijd dwars blijven liggen, dan zal de wereld op een niet al te lange termijn naar de knoppen gaan. Misschien een beetje te veel pessimistisch gedacht van mij?

Maar…. als men nu kijkt naar Israël en het totale Midden-Oosten, zeker naar Iran en Syrie en het leger van Israël zal Hamas uitroeien, dan is er zo enorm veel haat gezaaid onder bevolkingsgroepen zoals bij de Palestijnen dat deze bevolkingsgroep omdat zij als onschuldige burgers worden opgeofferd aan een ideaal van een land en groep dat het later helemaal geen ideaal zal blijken te zijn maar een gedachtenkronkel die niet meer is recht te buigen.

Daarbij komt de langzame reactie van overheden op natuurrampen die er momenteel in allerlei vormen plaatsvinden en om mensen dan adequaat te helpen om te overleven mist die regering het initiatief. De volgende groepen die wraak nemen en voortkomend uit deze conflicten en daarbij opgeteld de te laxe regeringen die niet willen of kunnen helpen bij rampen, zal er weer een nieuwe groep opstaan, deze groep begint weer van voor af aan met een geweldspiraal met slachtoffers als gevolg, die vanzelfsprekend weer wordt ondersteund door een land als Rusland of Iran enz.

In een wereld waarin zorgen zich als schaduwen over ons leven uitstrekken, voel ik me gedwongen om mijn gedachten en bezorgdheid met anderen te delen. We kunnen niet langer doorgaan met ons hoofd in het zand te steken en hopen dat alles vanzelf opgelost gaat worden. De wereld staat op een kritiek punt, en het is van het grootste belang dat we alles uit gesprekken moeten halen om China en Rusland bij alle zorgen die er momenteel zijn te betrekken. Kleine landen met een dictatoriaal bewind zullen dan hun geluid dempen als zij niet meer ondersteund worden door deze grootmachten. Gezamenlijke gesprekken voeren van hoog tot laag in alle geledingen van de samenleving en aan mijn geliefde gesprekstafel.

Zittend met elkaar aan een tafel. Elkaar in de ogen kunnen kijken en goed luisteren zonder te moeten luisteren naar elkaar door een luidspreker en kijkend naar een scherm. Zo pas kunnen wij horen en zien wat die ander precies te vertellen heeft zonder de klank van zijn stem te kunnen vervormen en zijn houding zichtbaar te laten zijn, altijd direct zo de waarden van het leven proberen over te brengen aan die ander.

Dat mensen eens zullen luisteren en met respect met elkaar zullen omgaan, ieders leven waarderen en dat wij blijven Geloven in een mooiere toekomst, dat wij blijven Hopen op iets moois en dat de Liefde en het respect het allergrootste goed is dat wij aan elkaar kunnen schenken. Doe steeds water bij de wijn en laat de wijn dan alsnog goed smaken. Samenwerken met elkaar doe je met respect en geduld. Geven en nemen is de norm en wie veel begrijpt zwijgt op het juiste moment.

Mijn zorgen begonnen jaren geleden toen ik voor het eerste keer besefte hoe kwetsbaar onze wereld is voor de gevaren die op de loer liggen. Zittend in mijn kale appartement toen in Weert en na de verkoop van het door onszelf gebouwde huis en op het moment dat wij het appartement aan het inrichten waren en mijn vrouw nog op haar werk en ik zittend even om mij te ontspannen en voor de tv zat, toen zag ik de vliegtuigen een voor een de wolkenkrabbers in New York invliegen en levende mensen die als poppen omlaag vielen, toen wist ik het en dacht ik dus zo gaat het ook. Er zijn mensen waarvan hun leven geen waarde heeft op deze aarde en de vele mooie bruiden in hun hemel die op hen wachten een veel grotere rol spelen en veel meer waarde blijkt te hebben.

Of het nu gaat om de dreiging van klimaatverandering, de verspreiding van nucleaire wapens, of de toenemende ongelijkheid tussen landen, er zijn talloze redenen om bezorgd te zijn. Maar wat mij nog meer zorgen baart, is de houding van sommige van ’s werelds machtigste naties, met name China, Noord-Korea, Iran en Rusland bijvoorbeeld die andere criminele landen en organisaties steunen met geld en wapens. Mijn vraag is dan, halen sancties nog iets uit? Ik denk het niet want kijk maar naar Noord-Korea daar gaat de ene na de andere raket de lucht in en waar komt daarvoor het geld en brandstof dan vandaan? De eigen bevolking telt niet mee en moeten creperen en lijden honger.

Mijn zorgen zijn niet louter gebaseerd op angst voor een derde wereldoorlog, maar ook op de alarmerende gevolgen van deze voortdurende rivaliteit. We zien dit op verschillende gebieden: de klimaatcrisis, de verspreiding van nucleaire wapens, de opkomst van autoritaire regimes en de erosie van democratieën. Al deze kwesties zijn nauw verbonden met de relatie tussen China, Rusland en het Westen, en het is nu de tijd dat we dit serieus moeten gaan aanpakken.

Wat me het meest frustreert, is de neiging van sommige beleidsmakers om te geloven dat we deze uitdagingen alleen kunnen aangaan en oplossen zonder China en Rusland. Dit is een illusie die we niet langer kunnen koesteren. De wereld is te complex en onderling verbonden geworden voor dergelijk isolationisme. We moeten deze grootmachten betrekken bij onze gesprekken en samenwerkingen, zelfs als ze vaak dwarsliggen en oorlog voeren met onbemiddelde naties zoals nu in Oekraïne en Israel met Hamas en ook nog andere.

China en Rusland bijvoorbeeld hebben de afgelopen jaren een groeiende invloed in de wereld laten zien. Ze hebben hun economische, militaire en politieke macht gebruikt om hun belangen en agenda’s te bevorderen, vaak ten koste van andere landen. Terwijl sommigen beweren dat deze opkomende machten de wereld in een betere richting zouden kunnen duwen, ben ik er niet zo zeker van.

Mijn bezorgdheid is dat China en Rusland, in plaats van bij te dragen aan mondiale stabiliteit en welvaart, eerder een bron van spanning en onzekerheid zijn geworden. Ze lijken vaak dwars te liggen bij pogingen om internationale conflicten op te lossen en samen te werken aan mondiale uitdagingen. Deze houding kan niet langer worden genegeerd. In hele belangrijke instanties zoals de Verenigde Naties komen deze twee landen altijd met Veto’s en of het recht of krom is altijd met een Veto. Ook in het Europa is een stem al maatgevend en kijk maar in de krant en ik lees Hongarije en Victor Orban gaat niet akkoord met de wens van Oekraïne voor toetreding tot Europa en dreigt met een Veto tegen EU-perspectief dus hier kan ook al een Veto die de dienst uitmaakt. Kijk naar Turkije die dwarsligt als landen bij de NAVO zich willen aansluiten uit veiligheidsoogpunt, alleen dat blijkt dan niet belangrijk te zijn en is macht tonen beter dan onmacht. Zouden instituten hun regels verkeerd hebben opgesteld bij de oprichting?

Een van de grootste zorgen is het groeiende conflict in Oost-Oekraïne. Rusland heeft in 2014 zomaar de Krim geannexeerd en steunt sindsdien separatistische groepen in Oost-Oekraïne en voert nu zelfs een uitgebreide oorlog zomaar uit het niets met Oekraïne en weet niet meer van ophouden. Dreigt met een nucleaire oorlog als men Rusland denkt aan te vallen enz en waar is het einde, het einde is ver te zoeken. Vele onschuldige slachtoffers zijn daardoor als gevolg. Dit heeft geleid tot een voortdurende humanitaire crisis en een conflict dat nog steeds voortduurt. De inspanningen om tot een vreedzame oplossing te komen worden voortdurend belemmerd door die betrokkenheid van Rusland en de schending van oorlogsrecht.

China heeft ook zijn deel van internationale controverses. Het claimt soevereiniteit over grote delen van de Zuid-Chinese Zee, wat heeft geleid tot spanningen met buurlanden en de Verenigde Staten. Het land heeft ook kritiek gekregen voor zijn aanpak van mensenrechtenkwesties, met name in Tibet en Xinjiang. Deze voorbeelden zijn slechts het topje van de ijsberg. Er zijn talloze andere kwesties waarbij China en Rusland betrokken zijn, en het is duidelijk dat hun acties de stabiliteit en veiligheid van de wereld in gevaar brengen. Het is essentieel dat we manieren vinden om deze landen te betrekken bij internationale gesprekken en onderhandelingen om tot vreedzame oplossingen te komen.

Dit brengt me bij het belang van diplomatie en dialoog. In een wereld die steeds meer verdeeld is, is het van cruciaal belang dat we manieren vinden om met elkaar in gesprek te gaan en te blijven. Dit geldt met name voor de betrekkingen tussen de Verenigde Staten, China en Rusland. Als deze drie grootmachten niet in staat zijn om constructieve dialogen te voeren, dan is er weinig hoop op vooruitgang. Wat zal er dan gaan gebeuren als die zelfverzekerde Trump weer aan de macht komt in America, ik moet er niet aandenken en ook niet te lang bij blijven stilstaan.

Diplomatie betekent niet dat we het altijd met elkaar eens moeten zijn, maar het betekent wel dat we bereid moeten zijn om te luisteren, te onderhandelen en compromissen te zoeken en te sluiten. Het betekent ook dat we moeten proberen elkaars zorgen en belangen te begrijpen. Als we hier niet in slagen, zullen we blijven steken in een patstelling die niemand ten goede komt.

Het beëindigen van de oorlog in Vietnam heeft maanden en maanden geduurd voordat er een enkele oplossing op tafel lag. Waren we vroeger toegefelijker?

Ik pleit voor een intensivering van de diplomatieke inspanningen om China en Rusland bij de internationale gesprekken te betrekken. De Poetin van Rusland maar ook zijn marionetten rond om hem zijn als het ware een en dezelfde persoon met een speciaal karakter en hij die man in het Kremlin, het is een man die erbij betrokken wil zijn, erbij wil horen, stoer wil doen en net zo evenwichtig in het leven wil staan als ieder ander, ook het gelijke gewicht wil hebben als een gelijke van welke President of Minister-president dan ook en of hij dat heeft is voor mij nu niet relevant meer. Hij heeft zijn troefkaart reeds verspeeld.

Allereerst moeten we proberen bestaande diplomatieke kanalen te versterken en te verbeteren. Dit kan inhouden dat we bilaterale en multilaterale overleggen organiseren om specifieke kwesties aan te pakken. Laat personen met een goed stel hersens bij elkaar aan tafel gaan zitten en laat hen filosoferen en gesprekken met anderen voeren om tot oplossingen te geraken. Ten tweede moeten we nieuwe platforms creëren voor diplomatieke dialoog. Dit zou kunnen betekenen dat we internationale conferenties organiseren waar alle betrokken partijen aan kunnen deelnemen en hun zorgen kunnen uiten. Deze conferenties kunnen worden gefaciliteerd door internationale organisaties zoals de Verenigde Naties.

Een derde benadering is om de burgermaatschappij en non-gouvernementele organisaties te betrekken bij het diplomatieke proces. Deze actoren kunnen vaak een brug slaan tussen regeringen en helpen bij het opbouwen van vertrouwen en begrip. Ze kunnen ook druk uitoefenen op regeringen om actie te ondernemen. Wij moeten erkennen dat diplomatieke inspanningen tijd en geduld vergen. Het kan jaren duren voordat resultaten worden geboekt, maar dat mag ons niet ontmoedigen. Het alternatief, namelijk een wereld waarin conflicten en spanningen blijven escaleren, is veel gevaarlijker.

In plaats van het voeren van een nieuwe wapenwedloop, moeten we streven naar ontwapening en nucleaire beheersing. Dit kan alleen gebeuren als we China en Rusland aan boord krijgen en hen betrekken bij internationale inspanningen om de verspreiding van nucleaire wapens te stoppen. Dit vergt diplomatie en geduld, maar het is de enige manier om de wereld veiliger te maken voor onze toekomstige generaties.

Een ander punt van zorg is de opkomst van autoritaire regimes over de hele wereld. Ik zie een zorgwekkende trend waarin democratieën worden ondermijnd en autoritaire leiders hun macht consolideren. China en Rusland spelen vaak een rol in het ondersteunen van deze regimes, en we moeten hen ter verantwoording roepen voor hun acties. In plaats van het voeren van een nieuwe koude oorlog, moeten we proberen om China en Rusland te overtuigen van het belang van democratische waarden en mensenrechten. Dit kan alleen gebeuren als we open en eerlijke gesprekken voeren en proberen begrip en consensus te bereiken.

Mijn zorgen zijn niet slechts gebaseerd op pessimisme, maar eerder op een diepgewortelde overtuiging dat we de koers van de geschiedenis kunnen veranderen. We moeten de sjablonen die we vroeger gebruikte nu weer van onze zolders halen en afstoffen om te gebruiken. We hebben de middelen en de technologie om de wereld te verbeteren en de uitdagingen waarmee we worden geconfronteerd aan te pakken. Maar dit kan alleen gebeuren als we bereid zijn om samen te werken en compromissen te sluiten.

Het is tijd om de oude denkbeelden van vijandigheid en rivaliteit achter ons te laten en in te zien dat we allemaal op dezelfde planeet wonen en de toekomst samen moeten vormgeven. We kunnen niet langer toestaan dat onze zorgen ons verdelen. We moeten naar een toekomst streven waarin dialoog, samenwerking en begrip centraal staan in onze internationale betrekkingen. Het is belangrijk om te begrijpen dat het betrekken van China en Rusland bij internationale gesprekken geen garantie zijn voor succes. Deze landen hebben hun eigen belangen en agenda’s, en ze zullen niet altijd bereid zijn om toe te geven aan internationale druk.

Maar we moeten het op zijn minst proberen.

Een belangrijk aspect van dit proces is het opbouwen van vertrouwen tussen alle betrokken partijen. Vertrouwen is de basis voor succesvolle diplomatie. Dit betekent dat we eerlijk en open moeten zijn in onze communicatie en dat we ons aan onze verplichtingen moeten houden. Verder is het essentieel om wederzijds respect te tonen voor de soevereiniteit en belangen van andere landen. Dit betekent dat we geen eenzijdige acties moeten ondernemen die andere landen provoceren. Het betekent ook dat we bereid moeten zijn om te onderhandelen en compromissen sluiten om tot oplossingen te komen.

Een ander aspect van mijn zorgen is de dreiging van klimaatverandering. Dit is een van de grootste uitdagingen waarmee de wereld wordt geconfronteerd, en het vereist een gezamenlijke aanpak van alle landen. China en Rusland behoren tot de grootste vervuilers ter wereld, en hun acties hebben een aanzienlijke invloed op het klimaat.

Het is essentieel dat deze landen hun verantwoordelijkheid erkennen en stappen ondernemen om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen. Dit kan niet worden bereikt zonder internationale samenwerking. Het is van cruciaal belang dat de Verenigde Staten, China en Rusland samenwerken om de doelstellingen van het Klimaatakkoord van Parijs te halen. Dit betekent dat er druk moet worden uitgeoefend op deze landen om hun klimaatdoelstellingen te halen en hun inspanningen op te voeren. Het betekent ook dat er technologieën en financiële steun beschikbaar moeten worden gesteld om ontwikkelingslanden te helpen hun eigen uitstoot te verminderen.

Als China en Rusland weigeren bij te dragen aan mondiale klimaatinspanningen, zal dit niet alleen de klimaatverandering verergeren, maar ook de wereldwijde spanningen vergroten. Klimaatverandering kan leiden tot conflicten over hulpbronnen, migratie en veiligheid, en deze conflicten kunnen zich over de hele wereld verspreiden.

Een andere zorg die ik heb, is de verspreiding van nucleaire wapens. Dit is een van de meest verwoestende bedreigingen voor de wereldvrede, en het is van het grootste belang dat alle landen hun verantwoordelijkheid nemen om deze dreiging te verminderen.

China en Rusland zijn twee van de negen kernwapenstaten ter wereld, en ze spelen een cruciale rol in de nucleaire ontwapening. Het is van vitaal belang dat deze landen de inspanningen ondersteunen om het aantal kernwapens te verminderen en uiteindelijk volledig te elimineren. Dit kan worden bereikt door internationale onderhandelingen en verdragen, zoals het Verdrag over de niet-verspreiding van kernwapens (NPV) en het Kernstopverdrag.

Geen Kernstopverdrag opzeggen en geen Wapenwetloop opnieuw gaan creëren. China en Rusland moeten zich actiever inzetten voor deze inspanningen en hun nucleaire arsenalen verminderen. Het is ook belangrijk om te voorkomen dat andere landen kernwapens ontwikkelen. Dit vereist een gezamenlijke inspanning om de verspreiding van nucleaire technologie en materialen te beperken. Als China en Rusland niet actief deelnemen aan deze inspanningen, zal dit de wereld steeds meer onveiliger maken.

Ik maak mij zorgen over de groeiende ongelijkheid tussen landen. Terwijl sommige landen steeds welvarender worden, daar blijven anderen achter. Deze ongelijkheid kan leiden tot conflicten, migratie en onrechtvaardigheid. China en Rusland hebben de middelen en invloed om bij te dragen aan de vermindering van deze ongelijkheid. Dit kan worden bereikt door ontwikkelingshulp, handelsbeleid en economische samenwerking. Het is van cruciaal belang dat deze landen hun rol als mondiale spelers erkennen en zich inzetten voor een eerlijkere wereld.

Als we China en Rusland blijven behandelen als tegenstanders in plaats van potentiële partners, zullen we nooit in staat zijn om oplossingen te vinden voor de complexe problemen waarmee we worden geconfronteerd. We moeten erkennen dat ze een legitieme plaats hebben in de mondiale arena en dat we samen moeten werken om de uitdagingen aan te gaan die voor ons liggen. Om al deze zorgen aan te pakken, moeten we een gezamenlijke inspanning leveren. Dit betekent dat alle landen, groot en klein, hun verantwoordelijkheid moeten nemen en actief deelnemen aan internationale gesprekken en onderhandelingen. Het betekent ook dat we bereid moeten zijn om concessies te doen en compromissen te sluiten.

Het is tijd om te erkennen dat de wereld niet langer kan functioneren op basis van unilaterale acties en machtsstrijd. We moeten streven naar samenwerking, begrip en vertrouwen. Dit betekent ook dat we China en Rusland niet langer kunnen negeren of isoleren, maar ze juist moeten betrekken bij alle zorgen en uitdagingen waar de wereld voor staat. Als China en Rusland altijd dwars zullen blijven liggen en we er niet in slagen om ze te betrekken bij internationale inspanningen, dan zal de wereld naar de knoppen gaan. De gevolgen van conflicten, klimaatverandering, nucleaire proliferatie en ongelijkheid zullen ondraaglijk zijn. Het is tijd om actie te ondernemen voordat het te laat is.

Laten we onze zorgen omzetten in actie. Laten we streven naar een wereld waarin samenwerking en diplomatie de boventoon voeren. Laten we ervoor zorgen dat China en Rusland hun verantwoordelijkheid nemen en bijdragen aan een betere toekomst voor ons allemaal.

Onze wereld verdient niets minder.

J.G.J.C. van Asperen, Weert, Nederland.

Als dit verhaal toch eens bewaarheid zou kunnen worden, dan is dat de oplossing voor ons allemaal, dan zijn wij samen in de zevende hemel aanbeland.

 

I Have a Dream, zei Martin Luther King voordat hij werd vermoord op 4 april 1968.

WEERT Holland JGJCVA: 13-11-2023,

Ik zag dat Poetin van Rusland en Xi Jinping van China bij elkaar komen om samen met het Westen aan tafel te gaan. Samen gaan overleggen tot het probleem is opgelost en hoe de Wereld verbetert kan worden. Verdragen opzeggen en weer volop de wapenwedloop aangaan waardoor de wereld steeds meer onveiliger wordt is een groot schandaal dacht men. Ergens in de krant staat zomaar ineens dat er verdragen voor tanks worden opgezegd omdat Rusland dat ook gedaan heeft. Het is toch van de zotte dat mensen totaal geen verstand meer blijken te hebben en maar wat aanrotzooien. De wereld steeds onveiliger maken in plaats van veiliger is geen norm.

In een tijdperk van toenemende geopolitieke spanningen en wereldwijde uitdagingen, staat de wereld nu op een kruispunt. Aan de ene kant was Vladimir Poetin, de president van Rusland, en aan de andere kant Xi Jinping, de president van China. Beide leiders hebben aanzienlijke macht en invloed in hun respectievelijke landen, en ze worden geconfronteerd met complexe problemen die de hele wereld aan het beïnvloedden zijn.

Het Westen, wij dus, en vertegenwoordigd door leiders uit Europa en Noord-Amerika, staan klaar om te overleggen en samen te werken met Vladimir Poetin en Xi Jinping. De wereld heeft dringend behoefte aan een oplossing voor tal van problemen, waaronder klimaatverandering, wereldwijde gezondheidscrises, economische ongelijkheid en conflicten tussen landen en waarvoor nu oorlogen worden uitgevoerd.

Op een dag besloten Poetin en Xi Jinping dat het tijd was om de handen ineen te slaan. Ze begrepen dat de wereld beter af zou zijn als de grootmachten samenwerkten in plaats van tegen elkaar te strijden. Ze nodigden leiders uit het Westen uit voor een historische topbijeenkomst waarin ze hun verschillen opzij zouden kunnen zetten en zouden proberen een gemeenschappelijke weg vooruit en toekomstgericht te vinden.

De topbijeenkomst begon met een korte toespraak van Poetin, waarin hij benadrukte dat de wereld niet gebaat was bij verdeeldheid en confrontatie. Hij erkende dat Rusland en het Westen historische geschillen hebben, maar betoogde dat de tijd was gekomen om te streven naar vrede en samenwerking.

Xi Jinping voegde eraan toe dat China bereid is om zijn economische macht en technologische vooruitgang in te zetten om wereldwijde problemen aan te pakken. Hij benadrukt het belang van internationale solidariteit en benadrukt dat niemand een eiland is en dat geen enkel land deze problemen alleen kan oplossen.

De leiders van het Westen stemmen in met deze visie en benadrukken het belang van multilaterale samenwerking. Ze spreken over de noodzaak om klimaatverandering aan te pakken door duurzame energie, het belang van gezamenlijke inspanningen om wereldwijde gezondheidscrises zoals pandemieën te voorkomen en te beheersen, en de dringende noodzaak om economische ongelijkheid te verminderen.

Na maanden van intense gesprekken en onderhandelingen worden er overeenkomsten gesloten. De leiders beloven om gezamenlijk actie te ondernemen om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen en de opwarming van de aarde te beperken. Ze gaan investeren in groene technologieën en hernieuwbare energiebronnen en gaan een duurzamere toekomst bevorderen.

Wat betreft de wereldgezondheid, wordt er afgesproken om een gezamenlijk fonds op te richten om snel te reageren op pandemieën en om vaccins en medische voorraden toegankelijk te maken voor alle landen, ongeacht hun economische status.

Om economische ongelijkheid aan te pakken, worden er afspraken gemaakt om de toegang tot onderwijs, gezondheidszorg en economische kansen te verbeteren, zowel in eigen land als wereldwijd. Er zullen maatregelen worden genomen om corruptie en financiële oneerlijkheid aan te pakken.

De wereld kijkt vol verwachting naar deze historische overeenkomsten en naar de belofte voor een betere toekomst. Hoewel er nog veel werk te doen is om deze doelen te bereiken, is de stap in de richting van internationale samenwerking een lichtpuntje in een wereld die altijd geteisterd wordt door verdeeldheid en conflicten.

De leiders verlaten de topbijeenkomst met een gevoel van optimisme en vastberadenheid. Ze begrijpen dat de weg naar een betere wereld lang en uitdagend zal zijn, maar ze zijn vastbesloten om samen te werken en de nodige stappen te zetten om de wereld te verbeteren. Samen zullen zij werken aan een toekomst waarin de wereld veiliger, gezonder en rechtvaardiger zal zijn voor alle mensen, ongeacht hun nationaliteit of achtergrond.

Deze droom en visie benadrukt de mogelijkheid van internationale samenwerking en de hoop op een betere toekomst voor onze planeet. Het illustreert hoe leiders van verschillende landen kunnen samenkomen en samenwerken om mondiale uitdagingen aan te pakken en een positieve verandering teweeg te gaan brengen.

Is dit fictie, een droom, eigenwijsheid of een doordachte mogelijkheid? JGJCVA

J.G.J.C. van Asperen, Weert, Nederland.

Het is een koude winterochtend in 2023, en de wereld ontwaakt in de greep van verandering. De lucht voelde scherp aan in mijn longen, deze zijn gevuld met een mengeling van muffe lucht, stof en onzekerheid. Overal om mij heen zag ik tekenen van een wereld die op gewelddadige wijze transformeerde, zowel door de natuur als door de mensen zelf. Bijna elk land is oorlog aan het voeren zo lijkt het wel, een mensenleven stelt niets meer voor zo lijkt het ook en men gunt het licht niet meer in elkaars ogen. Gesprekken zijn alleen nog maar geoorloofd via de whatsapp of X op je GSM. Telefoneren of bij elkaar op bezoek gaan en dan praten over koetjes en bijtjes en wat al niet meer, was vroeger wel degelijk mogelijk, nu niet meer. De afstand tot elkaar wordt steeds groter en men moet elkaar overschreeuwen of men verstaat elkaar niet meer.

Kijk maar naar wat er alweer 20 maanden geleden is begonnen, een oorlog door Duivel Poetin begonnen op 24 februari 2022 in Oekraïne. Dat is toch onbegrijpelijk dat je zomaar een land binnenvalt en begint met burgers te vermoorden en nog steeds is daar de oorlog met die vreselijke inval door het leger van die duivel Poetin uit het Kremlin aan de gang en nog steeds zijn er geen onderhandelingen gestart of op komst, en wij laten het maar gebeuren, de westerse wereld kijkt weg en geeft op afstand steun aan Oekraïne d.m.v. wapens, munitie en geld. Europese landen vangen vluchtelingen op van overal over wereld. Vluchtelingen die vluchten vanwege een oorlog, economische vluchtelingen en vluchtelingen van ons eigen continent namelijk uit Oekraïne.

Poetin schreeuwt door de ruimte ik gooi een kernbom op je hoofd, en NAVO als jij nog een stapje naderbij komt dan gooi ik….., dan verstijft men en kruipt men op een ongelijke ontstane manier in zijn of haar schulp en men laat alles in onze eigen achtertuin zomaar plaatsvinden en die ander de peultjes doppen. Rusland heeft verkeerde eigenschappen en draait alle scenario’s de andere kant op. De meeste Russische burgers geloven deze dictator. Niemand staat op en verteld met ontzag en gezag van een enkel persoon en die voor de mensheid voorop staat dat het moet stoppen met deze agressie, niemand voelt zich geroepen hier ook maar een vinger aan deze hete kachel te branden. De verenigde Naties roept en veroordeeld en dat was het dan. Een enkel veto van China of Rusland in de raad is genoeg om voorstellen te laten wegschrijven en protesteren helpt niet. Zo zal het altijd blijven gaan als de regels in de veiligheidsraad niet veranderen.

Kijk naar het nieuws van zaterdag 07 oktober 2023 en zie daar hoe Hamas op deze feestdag in Israël huishoudt en 1100 onschuldige burgers vermoord aan beide zijde van de grens door brute moordenaars van Hamas uitgevoerd en geholpen door landen zoals Iran, Libanon en Rusland. 190 burgers in gijzeling genomen en naar de Gazastrook gesleept, ook gemarteld tot de dood erop volgt. Meer dan 2000 gewonden en ook meer dan 123.000 mensen op de vlucht in de Gazastrook zelfs waar Hamas is gehuisvest, het juiste getal is nog te vroeg om te noemen. Jonge mensen die op een festival danste tot in de vroege ochtend in het zuiden van Israël worden met bosjes tegelijk neergemaaid met automatische geweren, die door beestachtige moordenaars worden bediend.

Bewapende moordenaars van Hamas komen met paraglijders aanvliegen over de grens naar Israel en over de grensafzettingen heen en gaan niets ontziend burgers vermoorden in hun huizen. Baby’s, jonge mensen en oude van dagen van zelfs 90 jaar oud worden in koelen bloede doodgeschoten. Hamas moordenaars blazen de afzettingen om de Gazastrook op en schakelen de grenswachten van Israël uit en deze grenswachten worden ook vermoord of gegijzeld. Israël is niet gewaarschuwd en dat is onbegrijpelijk dat een land zoals Israël met de duurste beveiliging ter Wereld dit niet heeft zien aankomen. Later pas na de oorlog met dit continent zal worden uitgezocht hoe dit heeft kunnen gebeuren. Het is lang voorbereidt geweest vanuit deze grensstrook en door Hamas en misschien wel door bovengenoemde landen en veiligheidsdiensten omdat dit anders nooit geheim was gebleven. Zelfs Amerika heeft het niet geweten. Egypte schijnt gewaarschuwd te hebben dat er wat groots staat te gebeuren, maar dat bericht schijnt niet gelooft te zijn enzovoort enz.

Schuilende burgers in dorpen in Israël langs de Gazastrook worden in hun eigen woning opgezocht en vermoord, jong en oud maakt hierin geen verschil. Vluchtende burgers worden in hun rijdende auto op weg naar veiligere oorden vermoord en als schietschuif gebruikt door moordenaars van Hamas. Ik schrijf Hamas met een hoofdletter omdat onze taal zo in elkaar zit, eigenlijk moet ik de hoofdletter weglaten omdat deze naam voor mij niets voorstelt in dit verschrikkelijke lijdensverhaal van burgers aan beide kanten van de lijn.

Een man zonder benen, met één arm en één oog, die grotendeels verlamd aan een rolstoel is gekluisterd. Dat is de Hamas-leider die het bevel zou hebben gegeven en voorbereid over de aanval op Israël. Het gaat om Mohammed Deif (58), een mysterieuze figuur die al minstens zeven moordpogingen van het Israëlische leger zou hebben overleefd.

300.000 reservisten zijn in Israël opgeroepen, zij moeten de taken uitvoeren die de regering hen opdraagt. Hoeveel militairen zullen nog sneuvelen, hoeveel burgers aan beide zijde van de grens worden in dit geweld gedood. Allemaal zinloze doden die nog een mooi leven voor zich hadden en of je nu praat over Palestijnen of anderszins, het zijn allemaal mensen van vlees en bloed die hier niet om vragen. Israël meld dat zij zo’n 1500 lichamen van Hamasstrijders in Israël hebben gevonden. Zeker elf Amerikanen zijn er omgekomen in Israël. Netanyahu zegt dat elke plek waar Hamasstrijders verblijven zal worden vernietigd. Zal er ooit hier nog vrede komen en de geschillen opgelost?

Ik denk dat dit wel het belangrijkste onderwerp is deze week en ook waarschijnlijk de oorlog tussen Israël en Hamas, omdat dit een grote impact heeft op de internationale veiligheid en mensenrechten. Het conflict is ontstaan door een langdurige strijd over land, religie en politiek in het Midden-Oosten. De laatste escalatie begon na een reeks van gewelddadige incidenten in Jeruzalem, waar zowel Joden als Palestijnen aanspraak maken op heilige plaatsen. Hamas, de islamitische beweging die de Gazastrook bestuurt, begon op 07 oktober 2023 opnieuw raketten af te vuren op Israëlische steden. Israël reageerde met luchtaanvallen en artillerievuur op Gaza, waar veel burgerslachtoffers vallen. Er zijn pogingen gedaan om een staakt-het-vuren te bereiken, maar tot nu toe zonder succes. De Verenigde Naties, de Europese Unie en andere landen hebben opgeroepen een einde te maken aan het geweld en een dialoog tussen de partijen beginnen.

Kijk naar de ruïnes in Afghanistan weer een aardbeving van 6.3 op de schaal van Richter en voorlopig zeker 2500 doden en een x aantal gewonden zijn te betreuren. Onschuldige burgers liggen begraven onder het puin van hun eigen lemen huis. Landen die met elkaar samenspannen en onrust zaaien onder weer andere bevolkingsgroepen en landen. En… Alsof het niet genoeg was dan ook nog de verwerking van de aardbevingen in Marokko en Turkije dit jaar met duizenden doden. Ergens anders weer worden onschuldige mensen in de gevangenis opgesloten zonder een goede redenen en moeten dit overkomen omdat machthebbers het met hun gedrag niet eens zijn en elkaar het licht in de ogen niet gunnen om gezamenlijk een eerlijke wereld te creëren.

Dit zijn allemaal hele grote rampen alleen al in een jaar 2023. Dan heb je Syrië met dictator Bashar al-Assad die zijn eigen volk uitmoordt en gesteund door Rusland weet. De ongelijkheden van mensen die nog niet opgemerkt zijn in dit verhaal zijn zoals de vervolging van de Vrouwen in Afghanistan en Iran. Sommige Oost-Europese landen met hun dubbele gezichten zijn niet te vertrouwen en gaan uithuilen in het Poetinkamp. De dictator van Noord-Korea die volle wagons met wapens transporteert naar het Rusland van duivel Poetin. Hoe is het mogelijk dat een dictator Kim Jong-un van Noord-Korea zoveel oorlogstuig kan transporteren, zoveel geld heeft om raketten te produceren om daarmee Amerika en de Westerse wereld te provoceren. Wereldwijd zijn er enorm veel sancties op deze landen gezet en op de een of andere redenen zijn er landen die hen ondersteunen met veel geld. In mijn ogen zijn deze geldschieters de booswichten van deze wereld en zij zorgen ervoor dat het kwaad in de wereld blijft. Hun eigen burgers lijden armoede en honger en durven niets te ondernemen.

Ik denk dat Iran de kwade genius is in het landenspel zoals ik dit maar schertsend noem en het lijkt er ook op dat dit een monopoliespel is geworden met heel veel diepe putten op de weg die te gaan is. Het Iran van de Ayatollahs is een land dat verderf over de wereld en zichzelf zaait en ook Israel en Amerika als de grote vijanden zien en niets liever dan deze twee landen van de kaart willen vegen. Nu stoomt Amerika met zijn vloot met oorlogsschepen op naar en in de buurt van de wateren van Israel als een ondersteuning en een potje blufpoker en daar heb je weer het Monopoliespel met diepe putten. Dit zint natuurlijk Iran niet en zo ga je van kwaad tot erger en oplossingen zijn alleen te bereiken zo lijkt het met de slogan, “oog om oog, tand om tand”.

De klimaatverandering was onmiskenbaar ook waargenomen op deze morgen. Je leest het vaak en beelden liegen niet, de eens zo majestueuze gletsjers overal op onze aarde hebben hun glans verloren en zijn verworden tot smeltende beken van ijskoud water. Het regent vaker en harder dan ooit tevoren en overstromingen en daardoor aardverschuivingen veroorzaken zijn schering en inslag, en terwijl de zon steeds warmer wordt gaan de zeeën opwarmen en sneeuw en ijs op aarde smelt steeds sneller. Zomerse temperaturen stijgen boven hun normale waarden uit en winters worden uiteindelijk overgeslagen omdat de temperatuur zomers blijft. Orkanen razen over de oceanen, en de ooit vredige kustplaatsen zijn nu een prooi voor de vernietigende kracht van de natuur. Wintersportplaatsen stoppen nu al met hun wintersport en banen worden gesloten. Om te kunnen skiën heb je sneeuw nodig maar de opwarming zal sneeuw in de vorm van water veranderen en blijven de bergweiden het hele jaar door groen.

De wereld had ons toch gewaarschuwd, maar de mensheid heeft te lang de andere kant uit gekeken. De aarde heeft haar tol geëist, en nu moeten wij de gevolgen onder ogen zien. Maar zelfs in het aangezicht van deze rampzalige veranderingen, was er een andere transformatie gaande – een verharding van de geesten en een groeiend egoïsme dat zich als een virus verspreid in de mens.

Mensen leefden in een wereld van constante afleiding, gevangen in de greep van technologie. Televisie, internet, en de immer aanwezige ChatGPT hebben ons leven veranderd op manieren die we niet hebben kunnen voorzien. We worden geleid door snelheid, geld en macht. We zijn gedreven door een onverzadigbare honger van naar meer en nog meer en het is nooit genoeg, en we zullen alles doen om onze verlangens te vervullen.

Man en vrouw kiezen er steeds vaker voor om geen kinderen te nemen. De last van verantwoordelijkheid drukt zwaar op hun schouders, en ze zien geen toekomst meer voor de volgende generaties in een wereld die te snel veranderd zoals het nu gaat. De eens zo gewaardeerde instituten van huwelijk en gezin verbleken in vergelijking met de belofte van persoonlijke rijkdom en succes.

Jongeren, aangetrokken door de schreeuw om gelijkheid, staan op tegen de gevestigde orde. Zij protesteerden tegen de ongelijkheid in rijkdom en macht, eisen een einde aan de vervuiling en smeken om een wereld die de natuurlijke schoonheid van de aarde behoudt. Donkere wolken pakken zich samen boven de natuur. Ze hadden genoeg van de leugens en het egoïsme van de oude generatie en willen een nieuwe weg inslaan.

Ik herinnerde me hoe de wereld er vroeger uitzag toen ik nog een kind was. Nu ben ik tachtig jaar maar…., vroeger waren de zomers warm en eindeloos, de lucht gevuld met het gelach van spelende kinderen. Vroeger ging het leven langzamer nu gaat het te snel. Zal het aan je leeftijd liggen dat alles nu sneller gaat of is de techniek van tv, internet, pc en auto en het verkeer de boosdoener. De herfst bracht het genot van vallende bladeren en de belofte van nieuwe avonturen. De winter bracht gezellige avonden zitten en rondom de kachel en gestookt met kooltjes nummer 4 gezelligheid bracht. Terwijl de sneeuw buiten zachtjes neerdaalde en de kolenkit weer moest worden gevuld ergens buiten in de schuur kroop de avond verder tot de slaap je riep. De lente was een tijd van wedergeboorte, waarin de natuur ontwaakte uit haar winterslaap en alles weer tot nieuw leven kwam.

Maar nu, in 2023, voelde het alsof al die herinneringen een vervlogen tijdperk zijn, een wereld die verloren is gegaan. Het was moeilijk om te geloven dat de veranderingen die wij nu meemaakten dezelfde planeet betreft waar ik was opgegroeid.

Mijn vrienden en ik hebben talloze gesprekken gevoerd over de toekomst en wat deze zou brengen. We hebben onze zorgen gedeeld over het verlies van verbondenheid en empathie in deze moderne wereld. Wij vragen ons af of er nog hoop is voor een betere toekomst.

Op een dag, terwijl ik door de stad liep, zag ik een groep jongeren demonstreren voor het stadhuis. Ze droegen borden met slogans als “red de aarde” en “gelijkheid voor iedereen.” Hun vastberadenheid en passie inspireerden me. Misschien was er nog hoop.

Ik zie hoe mensen zich bij de demonstranten aansluiten, mijn hart vervuld van een verlangen om mee te doen maar, ik ben te oud voor deze inspanningsactie. De mensen lopen door de straten, hun stemmen verenigd in een krachtig gebrul van verzet tegen de status quo. Zij eisen een einde aan de vernietiging van het milieu, een einde aan de ongelijkheid en een herstel van de menselijke verbondenheid. Het uitbannen van oorlogen hoort hier ook bij omdat anders de gunfactor, het milieu, toch wordt vernietigd.

De autoriteiten probeerden hen tegen te houden, maar ze waren vastberaden. Zij wisten dat ze niet langer kunnen zwijgen, dat zij hun stem moeten laten horen. De wereld moet veranderen, niet alleen voor hen, maar voor de generaties die na hen zal komen.

Naarmate de dagen verstreken, groeide deze beweging en mensen uit alle lagen van de samenleving sluiten zich bij deze groep aan, en samen beginnen zij veranderingen teweeg te brengen. Bedrijven beginnen hun praktijken te herzien, politici luisteren naar de eisen en er ontstaat een hernieuwde aandacht voor duurzaamheid en sociale rechtvaardigheid. Men praat over alles met elkaar en men luistert.

Het was niet gemakkelijk, en ze stootten op weerstand deze demonstranten door degenen die vasthielden aan hun oude manieren en waarden en normen. Maar zij wisten dat ze niet moesten opgeven. Zij waren vastbesloten om een betere toekomst te creëren, een wereld waarin de natuur wordt gekoesterd en waarin iedereen gelijke kansen heeft.

Terwijl de jaren verstrijken, beginnen zij de vruchten van hun inspanningen te zien. De lucht wordt schoner, de oceanen beginnen te herstellen, en er is een hernieuwd gevoel van gemeenschap en solidariteit in de samenleving. Mensen beginnen weer te geloven in de kracht van verandering.

Man en vrouw beginnen opnieuw na te denken over het krijgen van kinderen. De toekomst lijkt nu minder somber, minder onzeker. Zij hadden gehoopt dat ze een wereld kunnen creëren waarin hun kinderen veilig en gelukkig kunnen opgroeien.

In 2023 hadden zij misschien gestaan aan de rand van de afgrond, maar zij hebben de kracht gevonden om terug te vechten. Zij hebben geleerd dat verandering mogelijk is als zij maar samenwerkten, als zij hun hart volgen en vasthouden aan deze overtuigingen.

Straks, in 2030, staan zij aan het begin van een nieuw tijdperk. Een tijdperk waarin de wereld is veranderd, niet langer op gewelddadige wijze, maar op een manier die hoop en mogelijkheden biedt. Zij hebben geleerd dat ze de toekomst in hun handen hebben en dat zij samen een verschil kunnen maken.

Misschien zal de wereld nooit meer precies hetzelfde zijn als die van mijn jeugd, maar dat is oké. Zij hebben geleerd dat verandering een natuurlijk onderdeel is van het leven, en dat zij de kracht hebben om die verandering te sturen in de richting van een betere wereld voor ons allemaal. *JGJCVA08102023*eennieuwewereld:2023*

Wabi-sabi (侘寂) (uitleg is overgenomen van Wikipedia)

Wabi-sabi is een Japanse esthetische filosofie die de schoonheid van imperfectie, vergankelijkheid en onvolledigheid waardeert. Het viert de natuurlijke cyclus van groei, verval en dood, en vindt schoonheid in dingen die eenvoudig, bescheiden en pretentieloos zijn.

Waarde van wat je hebt in plaats van te verlangen naar meer. Wees mindful: Wabi-sabi moedigt mindfulness en aandacht voor het huidige moment aan. Door mindful te zijn, kun je de schoonheid van de wereld om je heen opmerken en waarderen.

Door deze principes in je leven te integreren, kun je wabi-sabi op een meer diepgaande manier omarmen en een waardering ontwikkelen voor de schoonheid van eenvoud, bescheidenheid en vergankelijkheid.

Mindful worden: en dat betekent simpelweg: volledig bewust zijn van de huidige ervaring. Je kunt het woord ‘mindfulness’ vertalen met ‘opmerkzaamheid’ of ‘aandachtigheid’.

1. De kracht van visualisatie. Als je verdrietig bent of een slechte dag hebt, neem dan een moment rust en visualiseer jouw doelen in het leven.
2. Let op je ademhaling.
3. Accepteer dingen zoals ze zijn.
4. Luister naar de mensen om je heen.
5. Geniet van je eten.
6. Begin de dag zonder gadgets.
7. Sporten.
8. Leef in het moment.
9. Maak producten van klei e.d. die uit je mint zijn ontsproten en die jouw visualisatie heeft bedacht.

Een grotendeels verzonnen verhaal van een Keramist en zijn gewoonte, geschreven door: J.G.J.C. van Asperen.

Hoofdstuk 1: De Kanaalgraver

Een aantal jaren geleden, in een rustig Nederlands dorpje gelegen langs de doorgaande weg N279 en parallel lopend naast de Zuid-Willemsvaart, een kanaal dat vanaf het jaar 1826 loopt vanaf de Maas bij ’s Hertogenbosch tot Maastricht, lang 121,9 km. Is het kleine dorp Keldonk en dat in 1848 in het geschiedenisboek staat als Keeldonk en dat nog eerder in de jaartelling wordt vermeld vanaf ongeveer 1300. Ook in 1387 wordt Keldonk als Keeldonc genoemd in een boek over “de Mirakelen van Onze Lieve Vrouw van ’s Hertogenbosch”. De Zuid-Willemsvaart werd gegraven van 1822 tot 1826. Als gevolg hiervan werd er meer handelgedreven en begon Keldonk langzaam te groeien. In 1848 werd Keeldonk beschreven als een gehucht in de Meierij van ‘s-Hertogenbosch met 230 inwoners. In 1890 schrijft men over Kildonk aan de Aa met 555 inwoners.

In Keldonk staat een bijzonder beeld. Het is een man met een schop in zijn hand. Het is net of hij het zand met zijn schop de lucht in gooit. Zijn naam is “De Kanaalgraver”. De kanaalgravers waren vreemdelingen. Ze kwamen met hun schop en groeven met de hand de Zuid-Willemsvaart en maakte haar 121,9 km lang.

Op 11 juni 1912 werd de eerste steen gelegd met feestelijk vertoon door pastoor Bogaerts van de dorpskerk. Voor 42.600 gulden en met veel steun van de Keldonkse inwoners werd de bouw van de kerk voltooid. Deze was gewijd aan de heilige Antonius van Padua. Reeds op 15 november 1912 kon de nieuwe parochie als zodanig gaan functioneren. Heel spoedig daarna richtte pastoor Bogaerts de broederschap van de H. Antonius van Padua op. Tot op heden wordt er op de eerste zondag na 13 juni een Antoniusviering gehouden.

Hoofdstuk 2: Heer Henricus van Keldonk

Hier huisde in het verleden door zijn verkregen vrije tijd en weer zovele jaren later ook een man genaamd Heer Henricus van Keldonk. Hij was een eenvoudige keramiekman die zijn dagen doorbracht met het creëren van prachtige keramische kunstwerken. Heer Henricus van Keldonk had altijd een diepe affiniteit gehad met de natuur en de eenvoudige schoonheid van het alledaagse leven. In het jaar toen het kanaal gegraven werd was ook hier weer Wabi-Sabi aan het werk en was toen ook al elke grote en vorm van een schop met aarde een schoonheid van imperfectie.

Op een serene lenteochtend ergens alweer 25 jaar geleden, reed Heer Henricus van Keldonk op zijn fiets en gemak door het dorp, Heer Henricus van Keldonk merkte iets bijzonders op. Het was een eeuwenoude boerderij langs de dorpsweg gelegen. Gedeeltelijk vervallen door de tijd en onder een dikke laag mos en omringd door struiken en kreupelhout. Het zag eruit alsof een groot gedeelte al tientallen jaren niet meer was bewoond en gebruikt. Heer Henricus van Keldonk zijn nieuwsgierigheid werd gewekt en hij besloot de boerderij van dichtbij te bekijken en de bewoners, de familie van Baerlo, hiervoor aan te spreken. Hij stalde zijn fiets ergens tegen een wilde haag en ging op onderzoek uit.

Hoofdstuk 3: De Ontdekking van Wabi-Sabi

Toen hij de boerderij betrad, voelde hij meteen een vreemde, maar betoverende sfeer. Het interieur was versleten en verweerd, maar er hing een rustige schoonheid over deze plek. Het deed Heer Henricus van Keldonk meteen denken aan de Japanse filosofie van Wabi-Sabi, die hij in zijn jeugd had bestudeerd maar, in de drukte van zijn werk was vergeten. Er waren enkele paarden in de wei en waren niet geïnteresseerd in de Heer Henricus van Keldonk.

Wabi-Sabi was meer dan alleen een esthetische stroming; het was een levenswijze. Het streefde naar de waardering van de vergankelijkheid en onvolmaaktheden van het leven. Het omarmde de schoonheid van de veroudering, van de natuurlijke slijtage van gereedschap en andere voorwerpen. De eenvoudige genoegens van het dagelijks bestaan. Heer Henricus van Keldonk herinnerde zich de oude meesters die hij had bestudeerd in zijn studietijd en besefte dat hij de kunst van Wabi-Sabi in zijn werk en leven moest herontdekken.

Hoofdstuk 4: Het Herstellen van de Boerderij

Gedurende vele dagen en nachten werkte Heer Henricus van Keldonk aan het herstellen van een gedeelte van de boerderij en tegelijkertijd ook zijn keramiek al produceerde. Hij verwijderde voorzichtig de dikke laag stof van vloer, plafond en muur en joeg spinnen uit hun webben op de vlucht of ruimde niet goedschiks, dan maar kwaadschiks op. Hij repareerde de scheef hangende deuren en ramen en sponste het glas. Bracht een nieuwe pleisterlaag aan op de doorgebroken muren. Al die tijd voelde hij de aanwezigheid van de oude bewoners die boven hem bleven hangen, het was alsof hun geesten hem begeleidden met het maken van mooie keramiek.

Hoofdstuk 5: De Essentie van Wabi-Sabi

Toen het boerderijgedeelte eindelijk was hersteld voor zijn gebruik en Heer Henricus van Keldonk tevreden was, ging Heer Henricus van Keldonk op zoek naar een nieuwe inrichting en decoraties die de essentie van Wabi-Sabi weerspiegelden. Heer Henricus van Keldonk schilderde de symbolen van Wabi-Sabi op de muur van zijn leslokaal om andere ook te gaan inspireren. Hij vond oude gebruikte spullen, zoals een houten tafel die gekrompen was en gebarsten, allemaal door de tand des tijds aangetast, maar die nog steeds stevig op zijn poten stond. Versleten, maar comfortabele stoelen vulden de werkkamer, en een zelfgemaakte nieuwe verlichting wierp een vernieuwde gloed over de ruimte en keramische werken.

Hoofdstuk 6: Het Creëren van Wabi-Sabi Kunst

Heer Henricus van Keldonk realiseerde zich ook dat zijn keramiek en zijn vaardigheden een perfecte aanvulling zouden zijn op de nieuwe levensstijl die hij had omarmd. Hij begon met het maken van eenvoudige, maar prachtige keramische objecten geïnspireerd door de natuur. Zijn projecten waren ruw en onregelmatig van vorm, met glazuren die de kleuren van de seizoenen weerspiegelden. Zijn schalen waren niet perfect rond, maar hun imperfectie maakte ze uniek en betoverend.

Hoofdstuk 7: De Invloed van Wabi-Sabi

Het rustieke dorpje begon al snel de schoonheid van Heer Henricus van Keldonk en al zijn creaties en zijn levensstijl op te merken. Mensen kwamen kijken naar zijn keramiekwerkplaats en bezoeken de rustgevende sfeer van zijn gedeelde boerderij. Ze bewonderden zijn werk niet alleen om zijn vakmanschap, maar ook om de diepere betekenis erachter, de viering van eenvoud en imperfectie, de waardering voor het vergankelijke en het verlangen naar rust in een wereld vol haast. Een verlangen naar stilte in een wereld met te veel verwerpelijk geluid.

Hoofdstuk 8: De Ontmoeting met de Hotelier

Op een dag bezocht Heer Henricus van Keldonk het eiland Ameland om nieuwe inspiratie op te doen en ontmoette daar een Hotelier in zijn eigen zaak genaamd “Amelandse Pracht”. Heer Henricus van Keldonk vertelde over zijn keramiekwerkplaats die gevestigd is in dat Brabantse dorpje Keldonk aan het kanaal. De hotelier was op zoek naar iets speciaals om te gebruiken als een presentatie en om zijn gasten daarmee te markeren. De hotelier had gehoord van de bijzondere kunstwerken van Heer Henricus van Keldonk.

Terwijl hij praatte met Heer Henricus van Keldonk aan zijn tafel waar men at onder het nuttigen van een glaasje wijn en Franciscusbier, bladerde hij door de keramiekfolder met al de keramische schatten daarin weergegeven. Hij wilde iets gemaakt hebben om te gebruiken in zijn zaak en om te kunnen promoten bij zijn klanten. Zo bewonderde de hotelier zijn kunsten, voelde een diepe verbinding met de eenvoud en de sereniteit van de ideeën van Heer Henricus van Keldonk en koos het uiteindelijke product.

Hoofdstuk 9: De Perfecte Imperfectie

De hotelier benaderde Heer Henricus van Keldonk en vroeg hem over zijn wens om een aantal in keramiek gemaakte Oesterschalen te maken voor zijn zaak, de “Amelandse Pracht”. Heer Henricus van Keldonk knikte glimlachend en bedacht een plan en de vorm. Thuis begon hij in zijn atelier in het kleine dorpje enkele stukken te produceren. Toen hij na enige tijd zijn komst op Ameland weer aankondigde en vertelde dat hij de bestelde keramische producten de hotelier wilde overhandigen bij zijn aankomst op het eiland, merkte de Hotelier op toen hij ze in handen kreeg, dat ze niet allemaal hetzelfde waren. Er waren kleine oneffenheden en onregelmatigheden in het glazuur en afwerking en de vorm. Maar in plaats van teleurgesteld te zijn, was de Hotelier gecharmeerd door deze imperfecties. Hij begreep dat de natuur hierin bepaald en ook schept en dat dit het wezen van Wabi-Sabi was, het omarmen van deze schoonheid van imperfectie.

Hoofdstuk 10: De Verrijking van “Amelandse Pracht”

En dus werden Heer Henricus van Keldonk zijn kunstwerken een integraal onderdeel van de hotelier uit de “Amelandse Pracht”. Hij vulden de tafels in zijn restaurant op met de schalen van keramiek specialist Heer Henricus van Keldonk en de receptie gaf haar promotie weer door aan de klant. De schalen dienden ook om te verkopen aan zijn gasten.

Elk stuk vertelde een verhaal van verscheidenheid, eenvoud, vergankelijkheid en de schoonheid van Natuur en het moment. De “Amelandse Pracht” vierde de schoonheid van het Wabi-Sabi-leven, waarin haar gasten werden herinnerd aan de waarde van de dingen die niet perfect hoeven zijn, maar diep en betekenisvol zijn om te gebruiken.

Hoofdstuk 11: De Zoektocht van Pieter

Het was een zonnige zomerdag in HOLLUM en op het prachtige eiland Ameland, en de geur van de zee vermengde zich met de zoete aroma’s van bloeiende bloemen en de geur van de zee. In het hart van het pittoreske dorp Hollum bevond zich ook de plaatselijke wijnwinkel, “De Verfijnde Druif,” beheerd door de vriendelijke en enthousiaste wijnhandelaar, Pieter. Pieter stond bekend om zijn brede assortiment aan wijnen, maar er was één mysterieus product dat al lange tijd zijn aandacht had getrokken in het Restaurant De “Amelandse Pracht”.

Hoofdstuk 12: De Perfecte Combinatie

Op een dag, terwijl Pieter zijn winkel aan het voorbereiden was voor een drukke middag, hoorde hij opgewonden stemmen in het restaurant de “Amelandse Pracht”. Hij stapte er naar binnen om te zien wat er aan de hand was en ontdekte dat de herrie afkomstig was van een groep mensen die zich hadden verzameld rondom een vreemde man, een man met een flink postuur en ook zijn eega was erbij, het was Heer Henricus van Keldonk genaamd, die in het dorp Hollum was neergestreken voor zijn rust en met zijn collectie keramiek voor de Amelandse toerist.

Hoofdstuk 13: De Wijnwinkel van Pieter

Pieter, die altijd op zoek was naar bijzondere producten voor zijn winkel, was meteen geïntrigeerd door de oesterschalen van Heer Henricus van Keldonk. Hij vroeg of hij ze zou kunnen kopen om ze in zijn wijnwinkel te verkopen samen met de wijn en Heer Henricus stemde met plezier toe. “De schoonheid van deze schelpen,” zei hij, “en daarin het samenbrengen van de fles wijn kan de ervaring van het drinken van de wijn verrijken.”

Terug in zijn wijnwinkel begon Pieter de oesterschalen van Heer Henricus van Keldonk op een speciale tafel uit te stallen, naast de flessen wijn en in combinatie. De combinatie van de kleurrijke oesterschalen en de verfijnde flessen wijn zorgde voor een betoverende verpakking. Klanten die de winkel binnenkwamen, waren verrukt door de unieke presentatie en begonnen de schelpen te bewonderen terwijl ze een fles wijn uitkozen die Pieter als een voorbeeld van schoonheid vleide in de oesterschaal.

Hoofdstuk 14: De Zoektocht naar de Perfecte Wijn

Maar er was één mysterie dat Pieter bleef achtervolgen. Ondanks de toenemende populariteit van zijn wijnwinkel, had hij nog steeds niet ontdekt welke wijn het beste paste bij de oesterschalen van Heer Henricus van Keldonk. Hij wilde de perfecte combinatie vinden om zijn klanten de meest bijzondere smaakervaring te bieden. Met zijn gedachte en de grondbeginselen van Wabi-Sabi waarin het leven met deze keramiekkunst en de combinatie met een dagelijks glas wijn de klant kon bekoren.

Hoofdstuk 15: De Reis naar Frankrijk

Op een dag, terwijl hij de schalen in de winkel aan het ordenen was, kreeg Pieter een briljant idee. Hij besloot om zelf op zoek te gaan naar de ideale wijn om te serveren bij de oesterschalen van Heer Henricus van Keldonk. Hij zou een reis maken naar de wijngaarden van Frankrijk om de perfecte wijn te vinden met als uitgangspunt Wabi-Sabi als een imperfect product en de vergankelijkheid. Hij bezocht op zijn reis naar Frankrijk ook de Keramiekwerkplaats van Heer Henricus van Keldonk en hij raakte steeds enthousiaster.

Hoofdstuk 16: De Perfecte Harmonie

Zo begon het avontuur van Pieter, de wijnhandelaar van Ameland. Hij reisde naar Frankrijk en bezocht verschillende wijnstreken, proefde de meest verfijnde wijnen en leerde over de kunst van wijn maken door alle eenvoud samen te brengen. Het was een reis vol ontdekkingen en avontuur en Pieter voelde zich steeds meer geïnspireerd door Wabi-Sabi en Heer Henricus van Keldonk.

Na maanden van zoektocht keerde Pieter terug naar Ameland en zijn geliefde Hollum met een zorgvuldig geselecteerde collectie wijnen, elk gekozen om perfect te passen bij de oesterschalen van Heer Henricus van Keldonk. Hij organiseerde een speciale wijnproeverij in zijn winkel “De Verfijnde Druif,” om de nieuwe combinaties te introduceren en zijn klanten waren verrukt.

De oesterschalen van Heer Henricus van Keldonk en de uitstekende wijnen creëerden een harmonie van smaken die de zintuigen streelden en waarbij de invloed van Wabi-Sabi samenvloeide in de wijn. Pieter had eindelijk de perfecte combinatie gevonden en zijn wijnwinkel “De Verfijnde Druif,” bloeide als nooit tevoren.

Hoofdstuk 17: Het Leven in Keldonk

Met de groeiende bekendheid van Heer Henricus van Keldonk zijn werk en de filosofie van Wabi-Sabi begon het dorpje Keldonk tot leven te komen. Mensen begonnen meer aandacht te besteden aan de natuur om hen heen. Ze begonnen de eenvoudige vreugde te ontdekken, het op en neer gaan van het water in de Zuid-Willemsvaart, het op en neer gaan van schepen met vracht naar Den Bosch en Maastricht. Het bewonderen van de seizoensgebonden veranderingen in hun omgeving van lente, zomer, herfst en winter, van groei en bloei.

Hoofdstuk 18: De Transformatie van het Dorp Keldonk, naar Kildonk, naar Keldonc en uiteindelijk blijft het Keldonk.

De winkels begonnen ook de waarde van Wabi-Sabi te begrijpen. Ze begonnen handgemaakte producten te verkopen, geïnspireerd door de esthetiek van vergankelijkheid en imperfectie. Iedereen leek te streven naar een evenwichtiger, rustiger en betekenisvoller leven en het rustieke dorpje waar zijn keramiekwerkplaats staat, bloeide op in een nieuwe geest van bewustzijn.

Hoofdstuk 19: Het Levenspad van Heer Henricus van Keldonk

Met zijn kunst en de filosofie van Wabi-Sabi bracht Heer Henricus van Keldonk niet alleen de schoonheid van imperfectie en eenvoud in het leven van zijn dorpsgenoten, maar inspireerde hij ook anderen, zoals Pieter de wijnhandelaar, om dezelfde waarden te omarmen en te delen met anderen.

Heer Henricus van Keldonk leefde de rest van zijn dagen in vrede en harmonie met zijn omgeving en hij bleef creëren en inspireren, terwijl zijn keramische kunstwerken en de filosofie van Wabi-Sabi voortleefden als een blijvende erfenis, niet alleen in zijn kleine dorpje Keldonk, maar ook in de harten van degenen die zijn werk en zijn levenswijze omarmden.

Epiloog: De Schoonheid van Imperfectie

Het verhaal van Heer Henricus van Keldonk en zijn ontdekking van Wabi-Sabi en de invloed ervan op het kleine dorpje Keldonk en verder, herinnert ons eraan dat schoonheid vaak te vinden is in de imperfectie, in de eenvoudige dingen van het leven en in de vergankelijkheid van het moment. Het herinnert ons eraan om de tijd te nemen om te vertragen, te genieten van de schoonheid om ons heen en te streven naar een leven in harmonie met de natuur en onszelf.

Het vertelt ons ook dat we de mogelijkheid hebben om anderen te inspireren met onze passies en levenswijze, en dat kleine veranderingen in onze omgeving en onze manier van denken een groot verschil kunnen maken in de wereld om ons heen. Wabi-Sabi herinnert ons eraan dat perfectie niet altijd nodig is om geluk en voldoening te vinden, en dat we, net als Heer Henricus van Keldonk, onze eigen unieke schoonheid kunnen creëren, zelfs in onze imperfecties.

En zo eindigt het verhaal van het verborgen juweel van Wabi-Sabi en Heer Henricus van Keldonk, een verhaal dat ons eraan herinnert dat de schoonheid van het leven vaak te vinden is in de meest onverwachte plaatsen, en dat de kunst van imperfectie ons kan leiden naar een dieper begrip van onszelf en de wereld om ons heen. *JGJCVA09092023*heerhenricusvankeldonk*