Mijn fietstocht in 2001

Met dit verhaal breng ik een dag en een moment van die dag in 2001 in herinnering. Mijn fietstocht van deze dag was op een doordeweekse dag in de week. Elke dag had ik mij verplicht om in verband met mijn eerdere hartklachten in 1999 en het inbrengen toen van een stent in een van de hoofdslagaders op mijn hart, dagelijks te gaan fietsen en tochten te gaan maken. Ook al regende en sneeuwde het, ik ging toch mijn tocht maken en zelfs door weer en wind. Ik kleedde mij daarop aan en ging toch. Nog geen elektrisch aangedreven fiets, nee, die was nog niet uitgevonden. Het is een uitstekende manier om veel verloren energie weer op peil te brengen en ook door deze inspanning kleine haarvaatjes op het hart weer opnieuw aan te maken. Op een gegeven moment in 2005 ben ik van de fiets afgestapt en zijn mijn vrouw en ik elke dag enige km’s gaan lopen en dat doen wij nu nog elke dag.

Het moment dat ik op deze dag in 2001 toen meemaakte is voor mij in als een blijvende herinnering opgeschreven en in mijn geheugen gegrift en telkens weer denk ik aan dit moment van die tijd en ook aan deze dag terug. Mentaliteiten van mensen zijn niet anders geworden en ik zou haast op z’n zachts durven te zeggen, deze zijn niet veel verbetert tot op vandaag en deze dag.

Ik ben aan mijn dagelijkse fietstocht begonnen van ongeveer anderhalf uur en 18 km lang, onderweg ga ik dan bij het AC Restaurant, dat langs de A2 en richting Maastricht ligt een rustpauze maken om wat op verhaal te komen. Ik fietste altijd stevig door omdat het anders weinig aan je conditie doet. In het AC restaurant ging ik dan elke dag de krant lezen en ook genoot ik van een heerlijk kopje koffie, trouwens het tweede kopje koffie was al lang niet meer gratis. De tijden veranderde waarbij het kopje koffie in de gulden tijd fl.1,35 koste, dat was dus voor 2001 in de goede oude gulden tijd en nu na 2001 wordt de prijs ineens € 2,10. Als ik dan omreken, omrekenen vanaf 2001 dat moeten we natuurlijk allang niet meer doen, maar toch… is dat in guldens toen fl. 4,63. De waarde van de euro is natuurlijk ook flink gedaald, maar toch, het salaris, loon of pensioen dat werd hier niet op aangepast. Ook de mens veranderd en is ook in zijn of haar waarde in mijn visie enkele treden afgewaardeerd. Ik zal u in dit fietsverhaal proberen duidelijk te maken wat ik toen meemaakte en ik bevestig hiermee denk ik ook, dat ik er op deze dag al niet meer toe deed.

Aangekomen met mijn fiets bij het AC restaurant via allerlei binnendoor weggetjes, rijd ik het afgerasterde AC terrein op. Na het stallen van mijn vervoermiddel ben ik naar binnen gegaan en heb ik een kopje koffie zelf getapt zoals dat hier te doen gebruikelijk was. Ik heb een krant van de stapel genomen en bij de kassa samen met de koffie afgerekend.

Er was weinig plaats aan de leestafel, dus ben ik maar aan een grote ronde tafel gaan zitten. Deze tafel was leeg en groot genoeg om met vijf personen aan te schuiven. Dit even terzijde en vertel ik dit erbij omdat het natuurlijk ook om deze grote tafel gaat anders klopt mijn verhaal ook niet. Als ik aan een tafel voor twee personen was gaan zitten, was dit verhaal er natuurlijk nooit geweest en had ik het niet kunnen omschrijven.

Ik zat er al ongeveer een half uur, mijn krant had ik bijna uitgelezen, toen er een oudere dame van tegen de tachtig mij vroeg of zij bij mij mocht aanschuiven, ik zei ja hoor, gezellig. Omdat er genoeg plaats was aan mijn tafel stemde ik daarin natuurlijk netjes en vriendelijk toe. Ik neem mijn krant weg, ruim hem op omdat ik het niet zo netjes vond om maar steeds met bladen van de krant te wapperen in iemand zijn gezicht. Zij zei niets en keek maar wat rond totdat er nog een dame naast haar aanschoof zonder te vragen aan mij of ze….., want ik telde niet meer mee al was dit mijn tafel in eerste instantie, ik zat hier toch het eerst?

Het is dan voor de volgende personen van boven de tachtig jaar die dan aanschuiven, ook zeker van geen belang meer wie er aan deze tafel als eerste zat. Even later schoof er ook nog een oude heer aan. Ik was verder niet meer van belang in het gezelschap en men begon met de conversatie. Men begon rondom mij aan de tafel te kletsen en men deed alsof ik niet meer bestond. Alle verhalen vlogen over mij heen als verschrikkende vogels in de lucht. U kunt zich een dergelijke conversatie best voorstellen, denk ik. En dan hoor ik ze zeggen……afluisteren is niet zo netjes, maar als je de oren spitst dan hoort je nog eens wat. Zo ook toen op deze dag.

Hoe gaat het met jou vroeg de ene dame aan de andere dame, wat zeg je… en de zin wordt nogmaals herhaalt. Hoe gaat het met jou? Nou dat zal ik je vertellen en de andere dame zei ”phpd”, het waren een paar aan elkaar gekoppelde letters en mij zeiden ze niet zo veel, ik dacht eerst dat ze een beetje stotterde en ik had eerlijk is eerlijk dit antwoord nog nooit gehoord. Die ene dame op haar beurt vroeg toen wat zeg je? Wat mankeer je? En ze zegt weer ”phpd”, ze gaat uitleggen wat het betekent, het betekend zegt ze, pijntje hier pijntje daar. Deze uitspraak “phpd” zijn de beginletters van de vier woorden die zij uitspreekt. En dan zegt zij, de dame met de “phpd”, je weet wel het wil niet zo meer zo goed, maar om steeds te klagen daar ben ik ook niet zo’n voorstander van, dus ik zeg dan gewoon ”phpd”, men snapt dan niet wat ik zeg en dus vraagt men dan ook niet meer naar mijn kwalen en mijn gezondheid. Het blijft even stil en dan gooit de andere dame het over een andere boeg…..

De andere dame vraagt daarop, zeg speel jij nog op je bamboefluit? Nee zegt die eerste dame weer, ik speel wel fluit, maar niet op de bamboefluit omdat die niet zo in de compositie is in te passen en dus is die niet meer zo interessant voor mij. Het lijkt wel of zij op haar leeftijd nog altijd in een orkest meespeelt. Je gelooft je oren niet. De andere dame gaat dan weer terug naar het vorige onderwerp en vraagt dan…..

Ben jij de laatste tijd nog ziek geweest, vraagt dan weer de aangeschoven dame. Neen, dat niet meer, maar ik ben wel oudtante geworden. Zo…. en hoe is het met de moeder? O goed denk ik zegt de eerste dame weer, zij heeft wel een totale bekkenfractuur, maar het kind is gezond en dat is toch het voornaamste. Ik wist niet wat ik hoorde.

Nou ja denk ik dan in de stilte mee en al luisterend naar deze conversatie moet ik dan constateren, dit is dus niet leuk voor de moeder, een bijzaak zelfs, een opmerking van mij dan, je zult het maar overhouden van een bevalling, maar het is schijnbaar bij deze dame die niet weet wat een totale bekkenfractuur is, dus maakt het weinig uit.

Opeens begint de oude heer te praten en mengt zich in het gesprek en zegt, zeg dames hebben jullie het ook gezien je kunt hier ook internetten. Toentertijd stonden er van die automaten in de AC’s en kon je tegen betaling een e-mail versturen of zoiets dergelijks. Ik heb mij daar nooit zo in verdiept in die tijd en tijdens mijn fietstochten moet ik zeggen. Zullen wij een e-mail sturen naar Paraguay, hij praat er over alsof het zijn dagelijkse bezigheid is en zo te zien en de manier hoe hij verder erover praat heeft hij ooit van zijn kinderen en kleinkinderen van deze mogelijkheid gehoord denk ik. Een e-mail is toen vanaf deze tafel door deze mensen nooit verzonden zover ik dit kon beoordelen.

Toen stond de bus weer gereed voor de mensen die mijn tafel bezette, en het gezelschap vertrok vanaf mijn tafel en weer zonder een woord tegen mij te zeggen, lopen zij weg. Goeden dag of tot ziens en bedankt voor uw gezelschap was niet aanwezig in hun vocabulaire. Voor deze mensen was ik in de hele aanschuifperiode aan mijn ronde tafel lucht geweest. Ik hoop wel dat ze met elkaar een gezellige dag hebben gehad. Om het te onthouden heb ik een aantal worden op de zijkant van mijn krant geschreven om daardoor dit verhaal te kunnen beschrijven.

Na deze gebeurtenis ben ik naar huis gefietst, niet rechtstreeks en ook niet dezelfde route terug hoor, maar bij het AC restaurant rechtdoor, er was verderop op de A2 een ongeluk gebeurt. JGJCVA14042021* 

****