Maar schijn bedriegt.

Voordat ik mijn gedachten over de huidige toestand van de wereld uitgebreid probeerde te omschrijven, heb ik een aantal zaken die mij enorm beroeren achter elkaar opgeschreven en daarna uitgewerkt. Het eerste wat ik deed was vanuit mijn appartement naar buiten kijken, het is 26 augustus 2024, de eerste dagelijkse zaken na het opstaan vanmorgen heb ik afgewerkt. Het is na het verzorgen van mijzelf ook het verzorgen van het ontbijt voor mijn vrouw en mijzelf, het verzorgen van onze kanariepiet en ik steek de kaarsjes aan bij Maria en Pio. Piet begint altijd al zijn wijsje te fluiten als dank voor de verzorging en de lekkere dingen die ik zijn kooi stop.

Daarna kijk ik weer naar buiten en naar de blauwe lucht die nu  zonovergoten is, het wordt vandaag 21 graden, maar as woensdag wordt het maar liefs weer 31 graden. Het zijn de laatste jaren direct van die extreme temperatuurverschillen. Het is het moment dat ik vanuit mijn appartement een goed uitzicht heb op de Hemel en dan denk ik automatisch aan zaterdag en zondag terug. Waarom zou ik mij eigenlijk dan druk maken als ik kijk naar deze strakblauwe Hemel?

Zaterdag hebben we een nieuwe Bisschop t.w. Mgr. Cornelis Franciscus Maria (Ron) van den Hout in Roermond verwelkomd en zondag alsof het niet op kan, ook nog een welkom aan de nieuwe Pastoor/Deken t.w. Jack Honings voor de Sint Martinuskerk met als extra hulp in de parochie voor de catechese en ook als zijn huishoudster mevrouw Désirée van Breugel voor de Dekenij. Dan kijk ik zo tussendoor de bomen en het struikgewas door naar de overkant en alles is nog groen en zit in het blad. Baasjes laten hun honden uit in het park aan de overkant. Keuvelen met elkaar over van alles en nog wat en natuurlijk ook over hun hond. Zodra de balkondeur opengaat begint onze Piet in zijn kooi met alles wat erbuiten gebeurt mee te zingen, hij hoort ook zijn neefjes en nichtjes fluiten die de vrijheid mogen genieten. Een wereld die zo lijkt mij vredig moet zijn en hoopvol tegelijk en voor mij is dat zo op het eerste gezicht een prachtig gehoor en mooi gezicht, ik heb daarbij een fijn gevoel over gehouden met alles wat ik de laatste dagen heb beleefd.

Maar schijn bedriegt, dit uitzicht geeft een vertekend beeld van wat daarachter de horizon ligt. De hele wereld is nu in rep en roer, van oost naar west, van noord naar zuid, hier bespeur ik geen middenweg meer, de wereld is haar richting kwijt. Als ik de krant opensla vanmorgen dan schrik ik mij een hoedje als ik de berichten lees. Gisteren en vanmorgen vliegen de raketten weer door het luchtruim als vergelding, afgevuurd door Rusland over en weer naar Oekraïne, in Israël door Hamas en Hezbollah in Libanon en burgers moeten eraan geloven. Als die dictator in Rusland en deze foute regering in Israël hun oorlog uitvechten over de hoofden van veel onschuldige burgers en het leven hierbij laten, het zijn toch verdorie mensenlevens, daar koop je toch geen vrede mee?

Ook de natuur laat ons in de steek en voegt een extra dementie toe. Het ziet er niet naar uit dat wij de mensen op deze aarde voor oplossingen kunnen gaan zorgen. Men luistert niet meer naar elkaar en ook aan elkaar iets toegeven al evenmin. Omdat wat het beste is voor de mensheid in onze wereld door de mensheid niet wordt gehonoreerd en het is verschrikkelijk in deze tijd wat ons als aardbewoners nu overkomt en geen uitweg meer schijnen te weten. Wij mensen zien door de bomen het bos niet meer!

Wat de wereldburger moet doorstaan door wat enkele leiders in de wereld over de hoofden van deze burgers uitvechten door heel veel negativiteit te zaaien is verschrikkelijk. Het is een crisis na crisis, van oorlog naar oorlog, van drones naar drugs, het kan nog veel erger. Ik begrijp het niet, is er dan niemand op deze planeet die kan ingrijpen, een persoon of instituut dat gewaardeerd wordt, een persoon met een aureool misschien, iemand die ontzag uitstraalt?

Ik schrijf vele brieven naar instituten en personen die deze oplossing kunnen bedenken. Geen enkel aangeschreven instituut of persoon luistert naar mij, een gewoon burger? Beantwoord bijna nooit iemand mijn brief of spreekt er met mij over? Neen….. Ik zou graag een advies hebben hoe deze vraagstukken zijn op te lossen en hoe men moet ingrijpen voordat het te laat is. Het is nu 5 minuten over 12:00 en nog kunnen we de nul aanraken voordat we dat niet meer kunnen, voordat er gegooid wordt met heel veel raketten en drones naar heel veel onschuldige burgers.

Allemaal in landen en hun burgers die geen bescherming meer hebben, die eigenlijk een langer leven was gegund, maar hierdoor niet krijgen, omdat deze raketten en drones met gevaarlijke ladingen ontploffen als deze over hun hoofden scheren op alle plekken van hun land of achtertuin. Help….. ik probeer met steun van het internet steun te vinden en schrijf een uitgebreid verhaal dat al deze voorgaande tekst en uitgebreid zal gaan beschrijven.

Want deze blauwe lucht die bedriegt, deze voorgaande opsomming is een reflectie op een wereld in crisis. Het zonlicht dat valt zacht tussen de bladeren door van de bomen en het struikgewas, maar laten alles niet zien. Het blad dat nog steeds groen en vol is, ondanks de datum die ons dieper in de zomer brengt. Op het eerste gezicht lijkt de wereld vredig, hoopvol zelfs. Het is alsof de natuur zich onbewust is van de chaos die zich daarbuiten afspeelt, alsof de lucht boven mij een schild vormt tegen de realiteit. Maar schijn bedriegt, want dit uitzicht geeft een vertekend beeld van de wereld achter die horizon die ik vanuit mijn appartement niet zien kan.

De wereld is in rep en roer. Van oost naar west, van noord naar zuid, overal lijken vele crisissen zich op te stapelen. De balans die ooit zo vanzelfsprekend leek, is verdwenen. Het is alsof de wereld haar richting volledig kwijt is. De polen van macht en invloed, die ooit een stabiele as vormden, zijn nu aan het verschuiven, en dit gebeurt op een manier die nauwelijks te bevatten is. Er is geen middenweg meer te bespeuren; extremen trekken aan de touwtjes en de gemiddelde burger, de normale mens die verlangt naar rust en voorspoed, wordt meegesleurd in een maalstroom van onzekerheid en angst. Hieruit ontstaat weer haat en zullen er nog meer messen geslepen en getrokken worden waarbij ook de gewone burger weer de dupe zal zijn.

Rond onze aarde, de blauwe planeet genoemd en die omgeven is door satellieten, ruimtestations, afval, puin en gruis, allerlei afgewerkte en uitgebrande raketten. Als je bedenkt dat de rommel die wij mensen de ruimte insturen en dat de aarde haar blauwe kleur aan het verliezen is door al dat vuil daar, dan bedenk ik, dat ook deze rommel een spiegel is van wat op onze aarde die inmiddels grauw is geworden, een afspiegeling is van wat daar ver boven ons afspeelt. Al deze rommel komt eens op ons hoofd terug.

Deze natuur, die ons eeuwenlang heeft gedragen, lijkt ons nu in de steek te laten. Of misschien is het eerlijker om te zeggen dat wij de natuur in de steek hebben gelaten en dat zij, de natuur, nu terugkeert om de rekening te presenteren. De klimaatverandering, die we zo lang hebben genegeerd of gebagatelliseerd, brengt nu de volle kracht van haar gevolgen met zich mee. Hittegolven, droogte, overstromingen, en natuurrampen van ongekende schaal treden steeds vaker op, en het lijkt alsof de natuur een extra dimensie van onzekerheid toevoegt aan een wereld die al op haar knieën ligt.

Waar we ooit konden rekenen op voorspelbare seizoenen en stabiele ecosystemen, is er nu chaos. De natuur is niet langer onze bondgenoot, maar een onberekenbare kracht die we niet langer begrijpen of beheersen. Dit is geen probleem dat door een enkel land kan worden opgelost, geen kwestie die kan worden aangepakt met de traditionele instrumenten van diplomatie en regelgeving. Het is een crisis die een mondiale reactie vereist, een samenwerking tussen naties die zich op dit moment lijkt te onttrekken aan onze mogelijkheden.

Ondanks de geavanceerde technologieën en de enorme vooruitgang die we als mensheid hebben geboekt, staan we machteloos tegenover de crises die zich opstapelen. De paradox is pijnlijk, we hebben nog nooit zoveel macht gehad, en toch voelen we ons machtelozer dan ooit. De systemen die we hebben opgezet, de instellingen die ons zouden moeten beschermen, lijken niet in staat om met de huidige uitdagingen om te gaan. In plaats van oplossingen te vinden, lijken we verstrikt te raken in een web van eigenbelang, verdeeldheid, en kortzichtigheid.

Men luistert niet meer naar elkaar. De kunst van het compromis, ooit de basis van elke succesvolle samenleving, lijkt verloren te zijn gegaan. In plaats daarvan is er een cultuur van confrontatie ontstaan, waarin elke poging tot toegeven wordt gezien als een teken van zwakte. Dit maakt het onmogelijk om tot de consensus te komen die nodig is om de grote vraagstukken van onze tijd aan te pakken. De waarheid is dat wat het beste is voor de mensheid vaak wordt genegeerd door diezelfde mensheid. De stem van de rede wordt overstemd door die van het eigenbelang.

Wat ons vandaag de dag overkomt, is verschrikkelijk. Het is alsof we op een schip zitten dat stuurloos ronddobbert in een stormachtige zee, en de kapiteins aan boord ruzie maken over de juiste koers in plaats van de gevaren onder ogen te zien. De wereldburger, de gewone mens die niets meer wil dan een vredig en voorspoedig leven, moet toekijken hoe enkele machtige leiders hun persoonlijke vetes uitvechten over de hoofden van miljoenen mensen.

Deze leiders zaaien negativiteit, verdelen de samenleving en voeden een sfeer van wantrouwen en haat. Het gevolg is een opeenvolging van crises, van oorlog naar oorlog, van droneaanvallen tot de verspreiding van drugs en andere vormen van georganiseerde misdaad. Het lijkt alsof we in een spiraal van destructie terecht zijn gekomen, waaruit geen ontsnapping mogelijk is. De vraag die steeds dringender wordt is, wie kan ingrijpen? Is er een persoon of een instituut dat de macht, het respect en de autoriteit heeft om de neerwaartse spiraal te doorbreken?

We zouden een persoon met een aureool nodig hebben, iemand die ontzag inboezemt en die in staat is om de mensheid te verenigen rond een gemeenschappelijk doel. Maar zo iemand lijkt niet meer te bestaan in onze wereld. In een wereld waar de stemmen van extremisten en populisten steeds luider worden, is er weinig ruimte voor gematigdheid en redelijkheid. Veel van deze leiders die we nu hebben, lijken eerder bezig te zijn met het handhaven van hun eigen macht, hun eigen bescherming die anders in een gerechtelijke maalstroom terecht zal komen, dan met het dienen van het algemeen belang.

Ik heb vele brieven geschreven naar instituten en personen die in staat zouden moeten zijn om oplossingen te bedenken voor de problemen waar we mee worstelen. Maar keer op keer stuit ik op een muur van stilte of afwijzing. Geen enkel aangeschreven instituut of persoon luistert naar mij, een gewone burger? Bijna nooit worden mijn brieven beantwoord of wordt er met mij over gesproken. Het is alsof de machthebbers in een ivoren toren zitten, ver verwijderd van de zorgen en angsten van de gewone mens.

Het is nu vijf minuten over twaalf, en we staan aan de rand van de afgrond. We kunnen de nul nog aanraken, het is het moment waarop er geen weg meer terug is, voordat we ten onder gaan aan de gevolgen van onze eigen daden. De dreiging van een wereldwijde oorlog, waarin raketten en drones met gevaarlijke ladingen over het leven van onschuldige burgers beslissen en daarna verwoesten, die kans dat dit gebeurd is reëler dan ooit.

Het is een nachtmerrie die zich afspeelt in landen die geen bescherming hebben, landen en hun burgers die eigenlijk een langer en beter leven was gegund, maar die nu worden bedreigd door de wapens van vernietiging. Deze wapens ontploffen boven de hoofden van onschuldige mensen, in hun steden en dorpen, in hun achtertuinen en op de plekken waar ze hun leven proberen te leiden. De tragiek van dit leven is dat deze mensen geen enkele invloed hebben op de beslissingen die hun leven beëindigd of verwoest.

In deze donkere tijden is de roep om hulp luider dan ooit. Maar waar is de hulp? Waar zijn de leiders, de instituties, de mensen met de moed en de visie om de wereld op het rechte pad te houden? De stilte vanmorgen als ik naar buiten kijk is verdovend, en de afwezigheid van een antwoord maakt de situatie des te hopelozer.

Ik, net als vele anderen, zijn op zoek naar een advies, naar oplossingen, naar een manier om in te grijpen voordat het te laat is. Maar het lijkt alsof niemand bereid is om verantwoordelijkheid te nemen. Niemand lijkt de ernst van de situatie te willen erkennen, laat staan dat iemand bereid is om de moeilijke beslissingen te nemen die nodig zijn om de wereld van de ondergang te redden.

Wat kan een gewone burger doen in een tijd als deze? Het lijkt soms alsof we machteloos zijn, maar dat hoeft niet zo te zijn. De kracht van de burger, van de gewone mens, ligt in het vermogen om te blijven spreken, te blijven schrijven, en te blijven strijden voor wat juist is. We mogen niet toegeven aan de wanhoop, zelfs als het lijkt alsof niemand luistert.

Het schrijven van brieven, het voeren van gesprekken, het deelnemen aan demonstraties en bewegingen, zijn geen zinloze daden. Het zijn manieren om de stem van de redelijkheid en de menselijkheid te laten horen, zelfs in de donkerste tijden. Het is een manier om te laten zien dat we niet allemaal zijn vergeten wat belangrijk is, dat we nog steeds geloven in een betere wereld.

Maar hoe kunnen we de huidige crises oplossen? Hoe kunnen we ingrijpen voordat het te laat is? Het begint met erkenning, we moeten de realiteit onder ogen zien en accepteren dat de wereld op een gevaarlijk pad is beland. Dit betekent dat we moeten stoppen met het negeren van de problemen, dat we moeten ophouden met het zoeken naar de gemakkelijke oplossingen, dat we moeten beginnen met het maken van moeilijke keuzes.

Daarnaast moeten we bereid zijn om de dialoog aan te gaan, zelfs met degenen met wie we het fundamenteel oneens zijn. Het herstellen van de kunst van het compromis is essentieel om de verdeeldheid te overbruggen die onze samenleving verscheurt. Dit vereist moed, geduld, en de bereidheid om naar elkaar te luisteren, zelfs als het ongemakkelijk is.

Ten slotte hebben we leiderschap nodig dat gebaseerd is op waarden zoals rechtvaardigheid, compassie, en verantwoordelijkheid. Dit soort leiderschap kan niet alleen van bovenaf komen, het moet ook van onderaf worden opgebouwd. Iedere burger heeft de verantwoordelijkheid om de leiders die we nodig hebben te steunen en aan te moedigen, om op te staan wanneer de situatie daarom vraagt.

We moeten ook af van de illusie dat verandering snel en gemakkelijk kan worden bereikt. De weg naar herstel en vernieuwing zal lang en moeilijk zijn, er zullen momenten zijn van teleurstelling en terugslag. Maar het is juist in deze momenten dat we onze vastberadenheid moeten hervinden en ons moeten herinneren waarom we deze strijd zijn aangegaan.

De wereld lijkt misschien haar richting kwijt te zijn, maar dat betekent niet dat er geen hoop is. Hoop komt voort uit het besef dat we als mensheid de kracht hebben om te veranderen, dat we niet hulpeloos mogen zijn, en dat we niet veroordeeld zijn tot een toekomst van chaos en vernietiging.

Voor mijzelf heb ik onderstaande ondersteuning opgelegd door zo in het leven te staan als volgt…….

Met veel druk wordt alles vloeibaar bedenk ik, zonder druk wordt het los zand. Los zand gaat met de wind aan het lopen, met de wind wordt het ergens niemandsland. Water maakt het zand weer vloeibaar, vloeibaar zand gaat niet vanzelf stoppen. Stoppen zal uiteindelijk lukken door het nodige overleg en als alles wat vloeibaar is gaat stoppen door dat gezamenlijk overleg, zal er meer saamhorigheid gaan stromen en niets staat dan ons meer in de weg. Dat mensen eens zullen luisteren en met respect met elkaar zullen omgaan, ieders leven waarderen en dat wij blijven Geloven in een mooiere toekomst, dat wij blijven Hopen op iets moois en dat de Liefde en het respect het allergrootste goed is dat wij aan elkaar kunnen schenken. Doe steeds een beetje water bij de wijn en laat de wijn dan alsnog goed smaken. Samenwerken met elkaar doe je met respect en geduld. Geven en nemen is mijn norm en wie veel begrijpt zwijgt op het juiste moment.

Dat is de weg naar een betere toekomst.

Deze hoop moeten we koesteren en gebruiken als een drijvende kracht om door te gaan, om te blijven vechten voor een betere wereld, een wereld waarin vrede, rechtvaardigheid en duurzaamheid geen loze woorden zijn, maar een werkelijkheid die we samen kunnen bouwen. Laten we, terwijl we naar de blauwe lucht kijken en de rust van de natuur bewonderen, onszelf eraan herinneren dat deze wereld het waard is om voor te vechten.

Dit is geen strijd die we kunnen uitbesteden aan anderen, het is een strijd die we allemaal samen moeten voeren. We kunnen het tij keren, maar daarvoor is een collectieve inspanning nodig, een bereidheid om het eigenbelang opzij te zetten voor het grotere goed. Alleen dan kunnen we de wereld de richting teruggeven die wij zo dringend nodig heeft.

Heel veel dank voor het lezen van dit stuk. Heel veel dank als u het doorverteld aan anderen. Heel veel dank als u mij en miljoenen andere mensen begrijpt dat het 12:00 uur is geweest en dat u met mij en samen ook schrijft naar leiders in de wereld die kunnen zorgen voor een beter leven voor iedere mens.

*JGJCVA26082024*eenwegnaareenbeteretoekomst*