De eenzame Lisdodde.

Ik schrijf een mooi verhaal over de eenzame Lisdodde die wacht op het moment dat zij haar bruine pluim met zaden gaat verliezen en ervoor zorgt dat haar leven verder gaat. De lisdodde staat stil en heel alleen toen ik haar vanmorgen onder mijn ochtendwandeling bemerkte en ik dacht, daar staat zij dan tussen alle andere waterplanten en ik maakte deze foto daar tussen en door het wuivende riet. Wat zal er volgend jaar zijn als zij hier weer opnieuw gaat groeien en staat in het moeras en tussen het riet? Zal ik haar dan op deze plek weer opnieuw bemerken als ik langsga?

In een uitgestrekt moeras, omgeven door een symfonie van geluid door het wuivend riet en kabbelende water en op de achtergrond het geluid van een wilde eend, staat een eenzame lisdodde. Haar naam is Lise en hoewel zij slechts één plant was daar tussen talloze anderen waterplanten, voelde zij zich toch heel anders zo heel alleen en hier op deze plek.

Terwijl de andere waterplanten onbezorgd meedeinden op het ritme van de wind en de seizoenen, staat Lise stil en bedachtzaam. Zij was zich bewust van de wereld om haar heen en op een manier die anderen niet leken te begrijpen. Elk briesje, elke voorbijglijdende mooie libel, elk glinsterend en veranderend wateroppervlak vertelde haar iets over het leven dat zij hier zo intens staat te observeren tussendoor haar blad.

Het was een koele herfstdag toen Lise bemerkte dat haar bruine pluim, die majestueus en trots een meter boven het water uitstak. Dan begint ook haar blad te ritselen en gaat meedeinen in de wind. Het is een zacht en subtiel geluid ook passend in deze moerassymfonie, een geluid dat nauwelijks hoorbaar is tussen het fluisteren van het riet, maar voor Lise was het een mooi signaal. Het was het begin van haar verandering, een transformatie die elk jaar plaatsvind maar toch altijd nieuw en ook belangrijk was.

Lise had het afgelopen jaar veel nagedacht terwijl zij stond zo heel alleen. Zij had haar wortels verspreid en diep in de modderige bodem van het moeras geplant, haar stengel stevig en sterk zien opgroeien, en haar bruine pluim langzaam zien ontwikkelen tot een volle, donzige bruine kop vol mooie beloften. Het is een proces dat zij al vele keren heeft doorlopen, maar dit jaar was het toch apart en anders. Dit jaar voelt zij een zwaarte in haar hart, een melancholie die zij niet kon plaatsen. Misschien was het de eenzaamheid, het gevoel dat zij ondanks al haar schoonheid en haar rol in de natuur hier in het moeras, toch maar heel alleen was?

Zij kijkt om haar heen, naar de andere waterplanten die in de wind vrolijk staan te dansen. Ze lijken zorgeloos, onbewust van de cycli van het leven die hen omringen. Ze laten zich meevoeren door de seizoenen zonder veel aandacht te besteden aan andere details. Maar Lise zag het allemaal vanuit de hoogte gebeuren. Zij zag ook hoe de zonsondergang steeds vroeger kwam, hoe de kleuren van het moeras langzaam aan het veranderen waren en van levendig groen naar de warme tinten van de herfst zijn gegaan. Zij voelt hoe de lucht kouder wordt, hoe de dagen korter worden, en zij wist dat het moment voor haar heel nabij was.

Met elke dag die voorbijgaat, wordt haar bruine pluim iets losser, steeds iets zachter en niet meer zo vast. De zaden, die zo lang veilig en beschermd hadden opgesloten gezeten binnen in die bruine pluim, beginnen zich langzaam los te weken. Lise wist dat het haar rol is om deze zaden vrij te laten, om ervoor te zorgen dat het leven veel verder gaat, maar de gedachte alleen hieraan vulde haar met een diep verdriet. Wat zal er gebeuren als zij deze zaden loslaat? Wat zal er volgend jaar zijn, als zij hier opnieuw omhoogschiet uit het moeras? Zal zij nog steeds alleen zijn? Zal zij nog steeds hetzelfde gevoel van deze eenzaamheid ervaren?

De dagen gaan voorbij en de wereld om haar heen bereidde zich voor op de lange winter. De andere planten beginnen hun energie terug te trekken in hun wortels onder de grond klaar om de koude maanden te trotseren en te kunnen blijven doorstaan. Lise voelde dat ook haar tijd bijna gekomen was. Zij dacht terug aan het voorjaar, toen zij ook nog jong en vol hoop was. Toen zij nog geloofde dat het leven iets prachtigs en iets groots was, vol mogelijkheden en een wonder. Maar nu, aan het einde van het seizoen, voelt zij zich leger en leger, moe van het vele observeren naar de vreselijke wereld om haar heen, moe van het wachten op wat komen gaat en dat zij misschien wordt weggemaaid? Misschien door de verandering van het moeras haar wortels worden losgewrikt?

Op een koude, heldere ochtend voelt Lise dat het moment eindelijk was aangebroken. Een stevige windvlaag trekt door het moeras, en met een zacht en ritselend geluid beginnen de zaden los te komen uit haar pluim. Ze worden opgepakt door de wind en meegedreven naar verre oorden, daar waar ze misschien zullen wortelen en groeien tot een nieuwe mooie Lisdodde in de volgende sloot of een moeras? Lise voelt een golf van gemengde emoties. Er is trots, ja, want zij heeft haar rol vervuld, zij heeft gezorgd voor de toekomst. Maar er was ook verdriet, want met het loslaten van haar zaden laat zij ook een deel van haarzelf los. Een deel dat nooit meer terug zal keren.

De wind gaat liggen en de wereld wordt stil. Lise staat daar, kaal en bloot, zonder de majestueuze bruine pluim op het einde van haar stengel die haar het afgelopen jaar heeft opgesierd. Zij voelt zich klein, kwetsbaar, de eenzaamheid die zij altijd heeft gevoeld, lijkt nu zwaarder dan ooit. De andere planten hebben hun cyclus voltooid en zijn nu ook stil, wachtend op de winter. Lise wist dat zij moet rusten, dat zij haar energie in haar wortel moet bewaren voor het volgende jaar, maar het is moeilijk voor haar om te rusten door zoveel vragen in haar hoofd.

Wat zal er volgend jaar weer zijn? Zal zij weer op dezelfde plek hier staan en tussen het riet en in het water, wachtend op de volgende lente? Zal zij nog steeds alleen zijn, terwijl de rest van de wereld gewoon doorgaat met het leven? Of zal er iets veranderen, iets dat haar eenzaamheid zal wegnemen? Zullen alle zware geluiden in de wereld verstommen tot een samenkomst van mooie symfonieën?

De winter komt snel, en met elke dag die voorbijgaat, trekt Lise zich steeds verder terug in haarzelf. Zij voelt de kou diep in haar stengel, in haar wortels, maar zij voelt ook een soort rust die zij niet eerder heeft gekend. Misschien was het de wetenschap dat zij haar rol nu heeft vervuld, dat zij heeft bijgedragen aan de cyclus van het leven. Misschien was het de hoop dat haar zaden, waar ze ook terecht zullen komen, zullen groeien en bloeien, een stukje van haar steeds opnieuw zullen presenteren.

De dagen worden korter en de nachten langer. Het moeras is bedekt met een dun laagje ijs, en de wereld lijkt stil te staan. Maar diep in de modder, in de wortels van Lise, hier is nog een klein beetje leven dat altijd blijft voortbestaan. Het is een sprankje hoop, een herinnering aan wat geweest is, en een belofte voor wat nog komen gaat.

De lente komt traag dit jaar. De sneeuw smelt langzaam en het ijs op het moeras begint te breken. De zon wordt warmer en de lucht vult zich opnieuw met het geluid van vogels en insecten. De symfonie van het leven wordt verder gevuld en luider met het aangroeiende en bijkomende leven. En daar, op diezelfde plek waar zij ook het vorige jaar heeft gestaan, begint Lise opnieuw te groeien. Haar wortels schieten dieper en dieper in de modder van het moeras, haar stengel wordt weer sterk en recht, en langzaam maar zeker ontwikkeld zich een nieuwe bruine pluim aan de top van haar lange stengel omgeven door het ritselende blad.

Het was weer een nieuw begin, zoals het altijd is geweest. Maar dit keer voelde het heel anders. Lise voelde zich nog sterker, zelfverzekerder. Zij wist dat zij niet alleen was, dat zij deel uitmaakte van iets groters, iets dat verder gaat dan haar eigen bestaan. Zij is slechts één plant, ja, maar zij is ook een belangrijk onderdeel van dit moeras, van het leven dat daar heerste.

En terwijl de zomer vordert en haar bruine pluim weer vol en majestueus wordt, voelt Lise een gevoel van vrede dat zij nog nooit eerder heeft gekend. Zij wist dat de tijd zal komen dat zij haar zaden opnieuw zal loslaten, maar zij wist ook dat het goed is. Het leven gaat verder, en zij is een deel van dit leven.

Als de herfst opnieuw zijn intrede doet en de wereld om haar heen weer verandert, staat Lise stil en kijkt om haar heen. Zij ziet de andere planten, de dieren die in het moeras leven, en zij voelt zich niet langer alleen. Zij was hier, op deze zelfde plek, en dat was genoeg. Wat er volgend jaar weer zal zijn, wist zij niet, maar dat maakte niet uit. Zij is hier nu, zij leeft, en zij draagt bij aan het wonder van het leven.

En terwijl de wind weer opnieuw begint te ritselen door haar blad, voelt Lise een glimlach in haar hart. Het is tijd om los te laten, om de zaden opnieuw te laten vliegen uit haar bruine pluim, en zij doet het met een gevoel van vreugde. Want zij weet ook dat dit het leven is, en dat zij, op haar eigen manier, altijd een deel van dit leven zal blijven. *JGJCVA23082024* deeenzameLisdodde*