Woonzorgcentrum sluiten vanwege personeels tekort?

Ik schrijf een verhaal na het horen van het trieste verhaal van het verplaatsen van bejaarden i.v.m. het personeelstekort.

Woonzorgcentrum Egtherhof in Echt heeft door personeelstekort noodgedwongen een afdeling tijdelijk gesloten. De bewoners van dit verzorgingshuis in Echt zijn tijdelijk overgeplaatst naar elders door dit personeelstekort. Het blijkt voor enkele maanden te zijn, maar is dan het personeelstekort opgelost?

Het moet niet gekker worden dat ouderen en zeker hulpbehoevende ouderen die hun leven lang hebben geploeterd en hebben gesjouwd en ervoor hebben gezorgd dat hun kinderen het nu goed hebben en dat het land niet meer aan de laatste mem hangt nu zo worden achtergesteld en behandeld. Is dat de dankbaarheid van ons allen en vooral vanuit Den Haag en het kabinet dat zulke dingen vandaag de dag mogelijk zijn?

Dit is de regering zwaar aan te rekenen en dus flink fout. Personeel moet beloond worden voor dit zware werk en iedereen moet begrijpen dat wanneer u straks zelf deze leeftijd bereikt en dus aan de beurt bent om naar een bejaardenhuis te gaan of verzorgt moet worden in het een of ander verpleegplek ergens in Nederland, het bij u nog vele malen beroerder zal zijn in de nabije toekomst. Als wij met z’n allen niet vrijgeviger worden en deze mensen niet gaan belonen voor het werk dat ze doen dan zal het straks veel erger zijn.

Een zwarte dag voor de Ouderenzorg: De Sluiting van Afdeling Egtherhof

In het kleine, rustige plaatsje Echt, gelegen in het zuiden van Nederland, heeft zich een tragedie ontvouwd die ons allen tot diep nadenken zou moeten aanzetten. Woonzorgcentrum Egtherhof, een plaats waar ouderen hun laatste jaren in vrede en comfort zouden moeten doorbrengen, heeft noodgedwongen een van haar afdelingen tijdelijk moeten sluiten wegens een schrijnend personeelstekort.

Deze gebeurtenis heeft geleid tot de overplaatsing van kwetsbare bewoners naar andere zorginstellingen, ver weg van de vertrouwde gezichten en de bekende omgeving die hen troost en zekerheid biedt. Dit is niet zomaar een administratieve maatregel of een logistieke uitdaging; dit is een humanitaire crisis die de kern raakt van onze waardigheid en menselijkheid.

Laten we eerst eens stil staan bij het werk van de zorgverleners. Dit zijn de onzichtbare helden van onze samenleving, mannen en vrouwen die dag in, dag uit, vaak onder zware omstandigheden, de zorg en ondersteuning bieden die onze ouderen zo hard nodig hebben. Het werk dat zij doen is fysiek zwaar, emotioneel belastend en vereist een mate van toewijding en compassie die maar weinigen kunnen opbrengen. Toch wordt dit cruciale werk vaak ondergewaardeerd en onderbetaald. Het is een schande dat degenen die zich inzetten voor de meest kwetsbaren in onze samenleving niet de erkenning en beloning krijgen die ze verdienen.

Het sluiten van een afdeling in een zorgcentrum zoals Egtherhof is niet alleen een logistiek probleem; het is een symptoom van een veel dieperliggend probleem in onze samenleving. Het gebrek aan voldoende zorgpersoneel is een direct gevolg van jarenlang beleid waarin de zorgsector systematisch is uitgeknepen. De lonen zijn laag, de werkdruk is hoog en de middelen zijn schaars. Dit leidt tot uitval, burn-out en een algehele demotivatie onder zorgverleners, die vaak het gevoel hebben dat ze vechten tegen de bierkaai.

De ouderen die nu gedwongen worden hun vertrouwde omgeving te verlaten, zijn de mensen die dit land hebben opgebouwd. Zij hebben hun hele leven hard gewerkt, gezwoegd en offers gebracht om ervoor te zorgen dat wij nu kunnen genieten van een welvarende en stabiele samenleving. Hun werk en toewijding hebben ervoor gezorgd dat wij nu in een land leven waar we trots op kunnen zijn. Het is dankzij hun inspanningen dat wij nu de welvaart en vrijheid hebben die we vaak als vanzelfsprekend beschouwen. En hoe worden ze beloond? Door ze op hun oude dag te verplaatsen als waren ze pionnen op een schaakbord, zonder oog voor hun behoeften, hun angsten en hun emoties?

Dit gebrek aan respect en waardering is een schande. Het feit dat ouderen in onze samenleving zo behandeld worden, is een duidelijk teken dat er iets fundamenteel mis is. Het is niet alleen een kwestie van onvoldoende middelen of een inefficiënt beleid; het is een kwestie van prioriteiten. Als samenleving moeten we ons afvragen waarom we het accepteren dat de mensen die ons hebben grootgebracht, die ons land hebben opgebouwd, op deze manier behandeld worden.

De verantwoordelijkheid voor deze situatie ligt grotendeels bij de overheid. Het is de taak van de regering om te zorgen voor haar burgers, vooral de meest kwetsbaren onder hen. Het is de taak van de regering om ervoor te zorgen dat de zorgsector de middelen en ondersteuning krijgt die nodig zijn om haar werk goed te kunnen doen. En het is de taak van de regering om ervoor te zorgen dat zorgverleners eerlijk worden beloond voor hun zware werk.

Helaas zien we dat de regeringen hierin hebben gefaald. Jaar na jaar zien we bezuinigingen op de zorg, zien we hoe de lasten voor zorginstellingen zwaarder worden terwijl de middelen afnemen. Dit is onaanvaardbaar. Het is de hoogste tijd dat de regering haar verantwoordelijkheid neemt en de zorgsector de prioriteit geeft die het verdient. Dit betekent niet alleen meer geld, maar ook een fundamentele herziening van hoe we de zorg organiseren en waarderen. Het betekent investeren in mensen, in middelen en in infrastructuur. Het betekent luisteren naar de mensen op de werkvloer en hun ervaringen en expertise serieus nemen.

We moeten ons als samenleving afvragen wat voor soort maatschappij we willen zijn. Willen we een maatschappij zijn die haar ouderen respecteert en waardeert, of willen we een maatschappij zijn die hen op hun oude dag in de steek laat? Willen we een maatschappij zijn die zorgverleners erkent en beloont voor hun zware werk, of willen we een maatschappij zijn die hen uitbuit en onderwaardeert? Deze vragen gaan over meer dan alleen maar beleid en geld; ze gaan over onze waarden, over wie we zijn als mensen.

De situatie in Egtherhof is een wake-up call. Het is een duidelijk signaal dat we de verkeerde kant op gaan, dat we onze prioriteiten moeten herzien en dat we actie moeten ondernemen. Dit is niet alleen een kwestie van politiek of economie; dit is een kwestie van waardigheid en menselijkheid.

Als we kijken naar de toekomst, moeten we erkennen dat de uitdagingen alleen maar groter zullen worden. De bevolking vergrijst, de vraag naar zorg zal toenemen en de druk op de zorgsector zal blijven groeien. Dit betekent dat we nu actie moeten ondernemen om te zorgen voor een duurzame en rechtvaardige toekomst voor onze ouderen en zorgverleners. Dit betekent investeren in opleiding en training voor zorgpersoneel, het verhogen van de lonen en het verbeteren van de arbeidsomstandigheden. Het betekent ook het ontwikkelen van innovatieve oplossingen en technologieën die de zorg kunnen verbeteren en efficiënter maken.

Maar bovenal betekent het dat we onze houding en onze waarden moeten veranderen. We moeten onze ouderen zien als de waardevolle leden van onze samenleving die ze zijn, en hen de respectvolle en waardige zorg geven die ze verdienen. We moeten onze zorgverleners zien als de onmisbare helden die ze zijn, en hen de erkenning en beloning geven die ze verdienen.

Het probleem van personeelstekort en de sluiting van afdelingen in verzorgingshuizen zoals Egtherhof is niet alleen een probleem van de overheid; het is een probleem van ons allemaal. We moeten ons als gemeenschap verenigen en laten zien dat we onze ouderen en zorgverleners steunen. Dit betekent vrijwilligerswerk, het bieden van ondersteuning aan zorgverleners en het pleiten voor betere omstandigheden en middelen. Het betekent ook dat we als burgers onze stem laten horen en druk uitoefenen op de regering om de zorgsector de prioriteit te geven die het verdient.

We moeten ook kijken naar andere manieren om de zorg voor ouderen te organiseren. Gemeenschapsinitiatieven, mantelzorg en alternatieve zorgmodellen kunnen allemaal bijdragen aan een meer duurzame en menselijke zorg voor onze ouderen. Door samen te werken en innovatieve oplossingen te zoeken, kunnen we een toekomst creëren waarin iedereen de zorg krijgt die hij of zij nodig heeft, ongeacht leeftijd of achtergrond.

De situatie in Egtherhof is een schande en een tragedie, maar het is ook een kans om verandering te brengen. Laten we deze kans grijpen en actie ondernemen. Laten we onze ouderen de waardigheid en zorg geven die ze verdienen. Laten we onze zorgverleners de erkenning en beloning geven die ze verdienen. En laten we samenwerken om een toekomst te creëren waarin iedereen kan rekenen op een respectvolle en menselijke zorg.

Laten we niet wachten tot het te laat is. Laten we nu handelen, voor de ouderen van vandaag en voor onszelf morgen. Want de manier waarop we zorgen voor de meest kwetsbaren onder ons, zegt alles over wie we zijn als samenleving. Laten we ervoor zorgen dat we trots kunnen zijn op die samenleving. Ik schreef het onderstaande verhaal ook al aan Koning Willem-Alexander op 14 februari naar aanleiding van een Zembla uitzending.

Een van de meest hartverscheurende aspecten van deze problematiek is het onvermogen van de politiek om tijdig te voorzien in geschikte huisvesting voor ouderen. Echtparen die decennialang zij aan zij hebben gestaan en geleefd, worden nu gedwongen om uit elkaar te gaan, simpelweg omdat er geen passende voorzieningen zijn om hen samen te huisvesten als een van beide hulpbehoevend wordt. Na een huwelijk van zestig jaar of meer is tegenwoordig geen zeldzaamheid meer en dan worden ze op kilometers afstand van elkaar geplaatst ergens in de polder waar plaats is en wat een onnodige beproeving is voor zowel de ouderen als hun families. Mijn hart scheurde open toen ik gisterenavond in het tv-programma Zembla een mevrouw achter haar bureau en pc-scherm zag zitten en die zonder blikken en blozen via haar pc-scherm een plaats zoekt voor het noodgeval dat een plek zoekt in Nederland. Alsof het een product is dat verplaatst moet worden in het magazijn.

Deze schrijnende situatie raakt de kern van menselijke waardigheid en legt de kloof bloot tussen het medische vermogen om de levensduur te vergroten en door het gebrek aan maatschappelijke voorzieningen om een gezonde ouderdom te ondersteunen. Het resultaat is een pijnlijke paradox, een schijnbare tegenstelling, waarin ouderen, die jaren hebben bijgedragen aan de opbouw van dit Nederland, ons land, nu geconfronteerd worden met een gebrek aan zorg en aandacht. Een dankjewel voor het opbouwen van Nederland.

Deze verwaarlozing van de ouderenzorg omdat er te korten zijn aan verzorgend personeel heeft diepgaande gevolgen voor het sociale weefsel van Nederland. Langdurige relaties, opgebouwd door de jaren heen, worden onvermijdelijk verstoord. De emotionele tol die dit eist van de betrokkenen, met name de ouderen zelf, is nauwelijks te overzien. Het is een menselijk drama dat zich afspeelt in de schaduw van wereldwijde conflicten, maar niet minder belangrijk is voor degenen die er direct door worden getroffen.

Het gebrek aan aandacht voor dit groeiende probleem is symptomatisch voor een bredere tendens waarbij de politiek moeite heeft om tijdig de juiste prioriteiten te stellen. Terwijl de media worden gedomineerd door internationale gebeurtenissen, lijkt de dringende kwestie van de vergrijzing naar de achtergrond te verschuiven. Het is een kwestie van nationaal belang die niet langer kan wachten op een adequate respons.

De bejaarden zelf lijken vaak onzichtbaar te zijn in het politieke spectrum. Ze beschikken niet over de middelen die andere groepen wel hebben om aandacht te vragen voor hun noden. In tegenstelling tot boeren die met tractors de straat op kunnen gaan of activisten die snelwegen kunnen blokkeren, hebben ouderen niet dezelfde instrumenten om hun stem te laten horen. Het gebrek aan zichtbare druk lijkt de politieke wil om de ouderenzorg aan te pakken te verminderen.

Deze veronachtzaming van de ouderenzorg heeft het potentieel om uit te groeien tot de grootste crisis waarmee Nederland geconfronteerd gaat worden. Terwijl er miljarden, (ook nodig) worden besteed aan internationale conflicten, lijkt de zorg voor de eigen bevolking in het gedrang te komen. Het is een vraagstuk dat niet alleen de oudere generatie treft, maar de gehele samenleving raakt, aangezien de zorg voor ouderen essentieel is voor het behoud van onze menselijke waarden en sociale cohesie. Zullen deze ouderen die hun leeftijd voelde opgerekt worden door een gezondere levensstijl en medische zorg over enkele jaren als de hulp nog verder afneemt deze ouderen gaan afvragen “is mijn leven nog zinvol om verder te leven” en dan gaan vragen om het leven te beëindigen omdat er toch niets meer in hun leven is wat hun kan verrijken of opvrolijken?

In plaats van het financieren van oorlogen, zou de schatkist ook moeten worden aangesproken om de eigen bevolking een waardige oude dag te bezorgen. Het is te gek voor woorden dat aan de ene kant er fabrieken worden gebouwd om oorlog gerelateerde goederen te vervaardigen omdat dit de vele oorlogen vraagt en aan de andere kant willen wij de ouderen meer financiën verstrekken om het leven in de laatste fase van hun leven zinvol te maken.

Dit zijn twee tegenovergestelde zaken, waarbij het ene er een is om mensen te vernietigen en het andere leven te verlengen omdat de ouderen dat verdiend hebben. Het is een kwestie van prioriteiten stellen en erkennen dat de vergrijzing niet alleen een demografisch fenomeen is, maar ook een sociaal-maatschappelijke uitdaging. Het is tijd voor een drastische koerswijziging in het beleid, waarbij de ouderenzorg ook meer de aandacht krijgt die het verdient. Laat dementerende ouderen niet tegen een robot in de vorm van een bloempot praten. Alstublieft zeg…..

Laten we een aantal deskundigen zoals de huisdokters die er dagelijks mee behept zijn en ook het verzorgend personeel en hij en zij die praten uit ervaring tot dit onderwerp bij elkaar aan tafel gaan zitten en gesprekken over dit onderwerp gaan voeren en zo lang als moet daarmee doorgaan met praten tot er een duidelijke oplossing boven komt drijven. Want……

Met veel druk wordt alles vloeibaar, zonder druk wordt het los zand. Los zand gaat met de wind aan het lopen, met de wind wordt het ergens niemandsland. Water maakt het zand weer vloeibaar, vloeibaar zand gaat niet vanzelf stoppen. Stoppen zal uiteindelijk lukken door het nodige overleg en als alles wat vloeibaar is gaat stoppen door dat gezamenlijk overleg, zal er meer saamhorigheid gaan stromen en niets staat dan ons meer in de weg. Dat mensen eens zullen luisteren en met respect met elkaar zullen omgaan, ieders leven waarderen en dat wij blijven Geloven in een mooiere toekomst, dat wij blijven Hopen op iets moois en dat de Liefde en het respect het allergrootste goed is dat wij aan elkaar kunnen schenken. Doe steeds een beetje water bij de wijn en laat de wijn dan alsnog goed smaken. Samenwerken met elkaar doe je met respect en geduld. Geven en nemen is de norm en wie veel begrijpt zwijgt op het juiste moment.

Dat is de weg naar een betere toekomst.

*JGJCVA29072024* Het sluiten van een afdeling in een zorgcentrum* Jan van Asperen-Weert,