“Mijn Muggenzifters verhaal”
“Het Muggenzifters verhaal”,
Het was een zonnige zaterdagmiddag, het perfecte moment voor een potje voetbal in het dorp. De lokale teams stonden tegenover elkaar op het groene grasveld, klaar voor een belangrijke wedstrijd. De spanning hing in de lucht, maar niet alleen vanwege het sportieve duel dat zich zou ontvouwen.
In de hedendaagse voetbalwereld was er een nieuw fenomeen geïntroduceerd – het VAR-systeem, afgekort voor Video Assistant Referee. Dit systeem werd oorspronkelijk ingevoerd om twijfelachtige beslissingen van scheidsrechters te beoordelen en recht te zetten. Echter, zoals zo vaak het geval is, evolueerde de toepassing van het VAR-systeem tot iets wat de ziel van het spel zelf dreigde te corrumperen.
De commentatoren prezen de VAR als een zegen voor het voetbal. “Een instrument van rechtvaardigheid”, noemden ze het. Maar in werkelijkheid was het VAR-systeem geëvolueerd tot een soort digitale muggenzifter, een microscoop gericht op elk moment van het spel, op zoek naar de kleinste overtredingen en incidenten. En zo begon het, de langzame dood van de spontaniteit, het ritme en het karakter van het voetbalspel.
Zo ook begon ons verhaal, een verhaal dat parallel loopt aan de ontwikkelingen in het voetbalveld. Want zoals het gaat in de voetbalarena, zo gaat het ook in het dagelijkse leven, vooral in deze polariserende tijd waarin we ons nu bevinden.
Het begon onschuldig genoeg. De VAR werd geïntroduceerd om ervoor te zorgen dat bijvoorbeeld een ‘hens-bal’, de geheimzinnige term die werd gebruikt om overtredingen aan te duiden, eerlijk en onpartijdig worden beoordeeld. Maar al snel merkten we dat het niet langer alleen ging om het bestraffen van duidelijke overtredingen. Nee, het ging veel verder dan dat.
Het verhaal vervolgde met de constatering dat het VAR-systeem nu werd gebruikt om te bepalen of er ‘ergens een pink tussen twee onderdelen zitten’, tussen de bal en de menselijke arm of hand. Een vreemde wending, maar het illustreerde perfect de obsessie met het kleinste details. Niet alleen de grote overtredingen werden onder de loep genomen, maar ook de ogenschijnlijk onbeduidende momenten, de pink bijvoorbeeld die wellicht een cruciale rol speelde in het al dan niet veroordelen van een speler waardoor een “hens-bal” en dus een strafschop moet volgen.
Het verhaal ging verder met het betoog dat de oorspronkelijke intentie van het VAR-systeem, namelijk het bevorderen van rechtvaardigheid, was vervangen door een drang naar perfectie. Een drang die niet alleen het voetbalspel vertraagde, maar ook het karakter ervan aantastte. De spontaniteit, de passie, het onvoorspelbare – allemaal verdreven door de digitale muggenzifter die over het veld zweefde.
En zo vertraagde het spel, elke keer dat de scheidsrechter naar de zijlijn moest lopen om de beelden te bekijken. De passie en het karakter van het voetbal leken te verdwijnen, vervangen door eindeloze discussies over millimeters en microseconden. Het voetbal werd een spel van technische precisie in plaats van menselijke emotie.
Maar wat zegt dit over onze samenleving? In deze tijd van polarisatie lijken we ook steeds meer te vervallen in het muggenziften. Geen detail ontgaat ons, geen opmerking gaat onbesproken. We bemoeien ons met Jan en Alleman, en daardoor ontstaat er ontevredenheid en verdeeldheid.
En terwijl dit verhaal voortgaat, wordt de brug geslagen naar het dagelijkse leven. Hierin wordt betoogd dat we, net als in het voetbal, verstrikt raken in dat muggenziften. In een tijd waarin niets ons ontgaat, waar elke actie, elke uitspraak wordt onderworpen aan een kritisch oog. Een tijd waarin we ons bemoeien met Jan en Alleman, waar geen detail te klein lijkt om onopgemerkt te blijven.
De vraag rees: Zijn we niet allemaal bezig met zoeken naar de allerkleinste negatieve details, zijn we niet aan het muggenziften in ons dagelijks bestaan? Zijn we niet verstrikt geraakt in een web van ontevredenheid, waarin we elke handeling van anderen analyseren en bekritiseren? En wat voor impact heeft dit weer op onze relaties, met vrienden, familie en zelfs kinderen?
Het verhaal vervolgde met een pleidooi voor begrip en liefde. Een oproep om minder te weten en meer te begrijpen. Want als we minder van elkaar zouden weten, als we minder zouden muggenziften, zou de wereld een emotionelere plek zijn. Een plek waar liefde elke moeilijkheid overbrugt.
Als we elkaar minder zouden bekritiseren en meer zouden begrijpen, zou de wereld een stuk vriendelijker zijn. Liefde, niet oordelen, dan zou de drijvende kracht moeten zijn achter onze interacties. Want liefde overbrugt elke moeilijkheid, in het voetbal en in het leven.
Laten we dus streven naar een wereld waarin we minder letten op de kleine dingen, en meer op de essentie van menselijke verbondenheid. Alleen dan kunnen we echt samen juichen – op het veld en ook daarbuiten.
En zo eindigde dit verhaal, met een reflectie op de huidige staat van het voetbalspel in veergelijking met het dagelijkse leven. Een waarschuwing om niet verloren te raken in het muggenziften, maar in plaats daarvan ruimte te laten voor begrip, empathie en liefde, de ware elementen die elke wedstrijd, zowel op het veld als daarbuiten, echt de moeite waard maken. *JGJCVA30012024*hetMuggenziftersverhaal*
