“Problemen bij ons ouder worden”

Als ik naar het tv-programma Zembla op de tv keek, gisteren 14-02-2024 en ik laat mij voorlichten hoe er met ouderen steeds wordt omgesprongen, dan maken wij ons enorme zorgen. Mijn leeftijd mag er ook zijn en ook ik heb enkele jaren op de kalender afgetikt. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik nu hulpbehoevend ben, God zij dank, integendeel, ik maak mij nog goed uit de voeten als het eropaan komt sta ik mijn mannetje en daarom is deze brief voor een ander bedoeld.

De reden dat ik dit bericht ook op Internet zet heeft een dringende noodzaak en heeft oplossingen nodig omdat de burgers in Nederland over enkele jaren zeer zeker letterlijk en figuurlijk in de kou staat als er nu niet verder gesproken wordt en hiervoor oplossingen worden gevonden. Wij hebben jaren geleden al in een Urbanisatie in Benidorm Spanje voor ons de oplossing gevonden en ook deze woonvorm bedacht en allemaal voor een gezamenlijk wonen van bejaarden en hulpbehoevende, ondersteund door een hulpverlening die divers is. Ik heb voor mij een verhaal op papier bedacht en gezet waarbij ik deze Urbanisatie in Benidorm als leidraad zag.

“Problemen bij ons ouder worden”, dat gebeurd allemaal in de schaduw van geopolitieke kwesties en internationale conflicten en dreigt Nederland te verzuimen om de zorg voor haar vergrijzende bevolking goed en terdege op te lossen. Een probleem dat zich als een sluipend gif verspreidt, terwijl politieke besluitvorming achterblijft bij de snel vergrijzende samenleving. In plaats van adequaat in te spelen op de behoeften van de oudere generatie, worden de ouderen  geconfronteerd met een gebrek aan passende huisvesting en hulp en worden langdurige huwelijken daardoor bruusk verstoord en uit elkaar gerukt. Een urgent vraagstuk dat de fundamenten van ons sociaal weefsel aantast.

De vergrijzing in Nederland is een fenomeen dat niet langer genegeerd kan worden. De demografische verschuivingen hebben een alarmerend tempo bereikt, waarbij de bejaarde bevolking snel toeneemt. Helaas lijkt de politieke reactie op deze demografische uitdaging traag en ontoereikend. Terwijl de medische wetenschap erin slaagt om de levensverwachting van ons mensen te verlengen en gezond te houden, blijft de infrastructuur voor ouderenzorg achter of wordt afgebroken, met schrijnende gevolgen.

Een van de meest hartverscheurende aspecten van deze problematiek is het onvermogen van de politiek om tijdig te voorzien in geschikte huisvesting voor ouderen. Echtparen die decennialang zij aan zij hebben gestaan en geleefd, worden nu gedwongen om uit elkaar te gaan, simpelweg omdat er geen passende voorzieningen zijn om hen samen te huisvesten als een van beide hulpbehoevend wordt. Na een huwelijk van zestig jaar of meer is tegenwoordig geen zeldzaamheid meer en dan worden ze op kilometers afstand van elkaar geplaatst ergens in de polder waar plaats is en wat een onnodige beproeving is voor zowel de ouderen als hun families. Mijn hart scheurde open toen ik gisterenavond in het tv-programma Zembla een mevrouw achter haar bureau en pc-scherm zag zitten en die zonder blikken en blozen via haar pc-scherm een plaats zoekt voor het noodgeval dat een plek zoekt in Nederland. Alsof het een product is dat verplaatst moet worden in het magazijn.

Deze schrijnende situatie raakt de kern van menselijke waardigheid en legt de kloof bloot tussen het medische vermogen om de levensduur te vergroten en door het gebrek aan maatschappelijke voorzieningen om een gezonde ouderdom te ondersteunen. Het resultaat is een pijnlijke paradox, een schijnbare tegenstelling, waarin ouderen, die jaren hebben bijgedragen aan de opbouw van dit Nederland, ons land, nu geconfronteerd worden met een gebrek aan zorg en aandacht. Een dankjewel voor het opbouwen van Nederland.

Deze verwaarlozing van de ouderenzorg omdat er te korten zijn aan verzorgend personeel heeft diepgaande gevolgen voor het sociale weefsel van Nederland. Langdurige relaties, opgebouwd door de jaren heen, worden onvermijdelijk verstoord. De emotionele tol die dit eist van de betrokkenen, met name de ouderen zelf, is nauwelijks te overzien. Het is een menselijk drama dat zich afspeelt in de schaduw van wereldwijde conflicten, maar niet minder belangrijk is voor degenen die er direct door worden getroffen.

Het gebrek aan aandacht voor dit groeiende probleem is symptomatisch voor een bredere tendens waarbij de politiek moeite heeft om tijdig de juiste prioriteiten te stellen. Terwijl de media worden gedomineerd door internationale gebeurtenissen, lijkt de dringende kwestie van de vergrijzing naar de achtergrond te verschuiven. Het is een kwestie van nationaal belang die niet langer kan wachten op een adequate respons.

De bejaarden zelf lijken vaak onzichtbaar te zijn in het politieke spectrum. Ze beschikken niet over de middelen die andere groepen wel hebben om aandacht te vragen voor hun noden. In tegenstelling tot boeren die met tractors de straat op kunnen gaan of activisten die snelwegen kunnen blokkeren, hebben ouderen niet dezelfde instrumenten om hun stem te laten horen. Het gebrek aan zichtbare druk lijkt de politieke wil om de ouderenzorg aan te pakken te verminderen.

Deze veronachtzaming van de ouderenzorg heeft het potentieel om uit te groeien tot de grootste crisis waarmee Nederland geconfronteerd gaat worden. Terwijl er miljarden, (ook nodig) worden besteed aan internationale conflicten, lijkt de zorg voor de eigen bevolking in het gedrang te komen. Het is een vraagstuk dat niet alleen de oudere generatie treft, maar de gehele samenleving raakt, aangezien de zorg voor ouderen essentieel is voor het behoud van onze menselijke waarden en sociale cohesie. Zullen deze ouderen die hun leeftijd voelde opgerekt worden door een gezondere levensstijl en medische zorg over enkele jaren als de hulp nog verder afneemt deze ouderen gaan afvragen “is mijn leven nog zinvol om verder te leven” en dan gaan vragen om het leven te beëindigen omdat er toch niets meer in hun leven is wat hun kan verrijken of opvrolijken?

In plaats van het financieren van oorlogen, zou de schatkist ook moeten worden aangesproken om de eigen bevolking een waardige oude dag te bezorgen. Het is te gek voor woorden dat aan de ene kant er fabrieken worden gebouwd om oorlog gerelateerde goederen te vervaardigen omdat dit de vele oorlogen vraagt en aan de andere kant willen wij de ouderen meer financiën verstrekken om het leven in de laatste fase van hun leven zinvol te maken.

Dit zijn twee tegenovergestelde zaken, waarbij het ene er een is om mensen te vernietigen en het andere leven te verlengen omdat de ouderen dat verdiend hebben. Het is een kwestie van prioriteiten stellen en erkennen dat de vergrijzing niet alleen een demografisch fenomeen is, maar ook een sociaal-maatschappelijke uitdaging. Het is tijd voor een drastische koerswijziging in het beleid, waarbij de ouderenzorg ook meer de aandacht krijgt die het verdient. Laat dementerende ouderen niet tegen een robot in de vorm van een bloempot praten. Alstublieft zeg…..

Laten we een aantal deskundigen zoals de huisdokters die er dagelijks mee behept zijn en ook het verzorgend personeel en hij en zij die praten uit ervaring tot dit onderwerp bij elkaar aan tafel gaan zitten en gesprekken over dit onderwerp gaan voeren en zo lang als moet daarmee doorgaan met praten tot er een duidelijke oplossing boven komt drijven.

Graag zouden wij zien dat de mogelijkheden die er in Nederland zijn, die personen aanspreken om werk te gaan maken en oplossingen te gaan zoeken om de ouderen onder ons een warme, gezellige en gezonde oude dag te bezorgen.

(Zie ook de uiteenzetting en voorstel in deze Website en in het zelfde berichtenoverzicht, “Hoe woont de grijze golf, de 65-70+ van morgen in Nederland?”)

Iemand moet deze extra zet geven.

*JGJCVA14022024*Problemenbijhetouderworden*