Onzichtbare lijnen die zich een weg baanden door de tijd.

Vandaag 11 januari 2024 staarde ik door het raam naar de onzichtbare horizon die voor mij al 25 jaar achter de spoordijk ligt, 80 jaar oud, kijk ik in gedachten naar een wereld die diep doordrenkt is met vraagtekens. Mijn gedachten zijn als onzichtbare lijnen die zich een weg baanden door de tijd, terug naar het verleden en dan weer vooruit naar een toekomst waarvan ik niet zeker ben of die wel levensvatbaar zijn. De wereld die wij hebben gekend, is veranderd, getekend door een dieptepunt dat de essentie van het menselijk bestaan lijkt te verstoren.

Bereid je voor op een reis door het verleden, waarin we ontdekkingen doen over de ouderdom van de majestueuze T Rex en parallellen trekken met het hedendaagse leven.

De T Rex, die als een prehistorisch symbool oprijst in de tijdlijn van onze planeet. Een recent onderzoek heeft onthuld dat de nieuwe T Rex, die vandaag de dag ter sprake komt, een respectabele leeftijd draagt. Vergeleken met zijn voorganger, blijkt deze reusachtige dinosaurus zelfs ouder te zijn, met een indrukwekkende ouderdom van meer dan 68 miljoen jaar geleden.

In het licht van deze ontdekkingen vraag ik me af: zijn wij mensen niet als hedendaagse T Rexen die onze eigen leefomgeving, de aarde, verkennen en bewonen? Het is een prangende gedachte die opdoemt in mijn brein, want terwijl we onze samenleving voortstuwen, rijst de vraag of wij wellicht gevaarlijker zijn voor onze planeet dan de onhandige T Rex ooit was, zo’n 68 miljoen jaar geleden.

Het is een paradox van onze tijd: terwijl de T Rex zijn heerschappij uitoefende in een wereld zonder mensen, bevinden wij ons nu in een tijd waarin onze impact op de aarde niet te onderschatten is. Zijn wij, met onze geavanceerde technologie en ongekende invloed, de nieuwe heersers die onbedoeld schade toebrengen aan de kostbare ecosystemen van onze geliefde planeet?

Het is een oproep tot reflectie, een moment waarop we stilstaan bij onze rol als rentmeesters van de aarde. Laten we lering trekken uit het verleden van de T Rex en bedenken welke erfenis wij als mensheid willen nalaten aan de toekomstige generaties. Moge deze overpeinzing ons bewust maken van de delicate balans tussen vooruitgang en behoud, opdat wij als bewoners van deze prachtige planeet zorgvuldig omgaan met de schatten die zij te bieden heeft.

Het is betreurenswaardig dat onze wereld zo vaak getekend wordt door conflicten en geweld. In plaats van samen te streven naar vrede en begrip, lijken we vaak verstrikt te raken in destructieve krachten. Het lijkt erop dat de geschiedenis van de mensheid doordrenkt is met oorlogen, waarbij landen en volkeren elkaar bestrijden in een ogenschijnlijk eindeloze cyclus van strijd en lijden.

Wanneer we kijken naar de huidige geopolitieke situatie, komen enkele zorgwekkende patronen naar voren. Oekraïne en Israël, beide brandpunten van recente conflicten, domineren de internationale gesprekken. Het lijkt alsof we als mensheid niet in staat zijn om te ontsnappen aan de vicieuze cirkel van geweld en politieke spanningen die deze regio’s teisteren.

Jemen, een land dat al te vaak over het hoofd wordt gezien, wordt geteisterd door de Houthi-beweging, die haar aanwezigheid kenbaar maakt door middel van verwoestende aanslagen. De steun die zij ontvangt van Iran, dat bekend staat als de as van het kwaad, brengt een extra dimensie van complexiteit in het mondiale landschap. Het lijkt erop dat Iran bereid is elk land te ondersteunen dat kwaadwilligheid nastreeft, wat de fragiele balans van internationale betrekkingen verder verstoort.

De dreiging die uitgaat van Iran is aanzienlijk, en haar verlangen om de West-Europese democratieën volledig uit te roeien en te vernietigen, is een zorgwekkende ontwikkeling. Als grote democratieën in de wereld moeten we onszelf de vraag stellen: hebben we een afdoend antwoord op deze dreiging, of staan we machteloos tegenover de ambitie van een natie die vastbesloten lijkt te zijn om chaos te zaaien?

Het is van het grootste belang dat we als internationale gemeenschap streven naar diplomatieke oplossingen en samenwerking om deze dreigingen het hoofd te bieden. Het is niet voldoende om slechts over geweld te praten; we moeten actief streven naar vreedzame oplossingen en de wortels van conflicten aanpakken. Als we falen in het vinden van gezamenlijke antwoorden, riskeren we niet alleen de stabiliteit van individuele regio’s, maar brengen we de hele wereld en al het leven op deze planeet in gevaar

Onze collectieve verantwoordelijkheid als wereldburgers is om op te komen voor vrede, gerechtigheid en menselijke waardigheid. Laten we streven naar een wereld waarin dialoog en samenwerking de boventoon voeren, en waarin de stemmen van vreedzaamheid sterker klinken dan de roep om geweld. Alleen dan kunnen we hopen op een toekomst waarin de mensheid haar potentieel om te vernietigen overstijgt en samenwerkt aan een wereld die wordt gekenmerkt door vrede en welvaart voor allen.

In mijn overpeinzingen reisde ik ook terug naar mijn jeugd, naar de jaren waarin hoop en vooruitgang de lucht vulden. Ik herinnerde mij de belofte van een betere wereld, van vrede na oorlogen die er waren  tussen 14-18 en 40-45 in de vorige eeuw, een wereld van saamhorigheid en vooruitgang. Maar ergens langs deze weg zijn die idealen verloren gegaan, verzwolgen door een samenleving die gedreven wordt door hebzucht, verdeeldheid en onverschilligheid.

Als een oude wachter van de planeet voel ik mij teleurgesteld. De taak om de aarde te bewaken voor toekomstige generaties lijkt niet meer te kunnen worden vervuld zoals het hoort. De mensen, ooit gezien als bewakers van de natuur, zijn verstrikt geraakt in hun eigen zelfzuchtige verlangens en hebben de connectie met het milieu verloren. De aarde lijd onder deze nalatigheid, en de gevolgen zijn onmiskenbaar.

Terwijl ik mijn gedachten orden, word het mij duidelijk dat de mensheid verloren is geraakt. Het rechte pad van het leven is uit het zicht verdwenen, verduisterd door een schijnbare dronkenschap van kortzichtigheid en gebrek aan verantwoordelijkheid. Het is niet langer een kwestie van slechts het herontdekken van zichzelf; er is een diepgaande reset nodig om het geloof in een wereld van verdraagzaamheid te herstellen.

Het viel mij op dat de persoonlijke vensters van het leven worden gesloten. Mensen worden geobsedeerd door andere schermen die hen afsluiten van de realiteit om hen heen. De natuur, ooit zo levendig en krachtig, is nu een onzichtbare entiteit geworden, genegeerd door hen die zich niet realiseren dat hun eigen bestaan afhankelijk is van het welzijn van deze ene aarde die wij met velen mogen gebruiken.

Diep in mijn overpeinzingen vraag ik mij af of het gebrek aan normale omgang tussen mensen voortkomt uit het feit dat men zonder de bagage van geloof, een landgrens of de inhoud dat liefde is, zomaar alles op een hoop kan gooien. Het geloof, de macht van een enkeling, en de schrijnende armoede en honger van die ander lijken in deze tijd als waardeloos beschouwd te worden. Het egoïsme heeft zich genesteld in de harten van velen waardoor hoop en liefde de schaarse goederen van deze tijd zijn geworden.

Deze samenleving heeft zichzelf verstrikt in een web van zelfgenoegzaamheid, waarin het individu dacht dat het zijn eigen weg kon gaan, zonder rekening te houden met die ander. Het toekomstbeeld, ooit zo duidelijk en beloftevol, is vertroebeld door een mist van onverschilligheid. Regeringsleiders, ministers en staatssecretarissen vertrekken zomaar plotseling uit den Haag alsof het een baantje betreft bij A-H en laten zonder te blikken of te blozen hun verantwoordelijke ambt in de steek en zadelen andere mensen op met deze verantwoordelijkheid die zij onder ede toch hadden verkregen van de Majesteit. De vraag rijst bij mij: zijn mensen hun vermogen om liefde en empathie te tonen verloren en vertrekken zomaar om hun eigen bestwil?

In dezer nare tijd van 2024 waarin oorlogen woeden en hongersnood en armoede bij velen wordt gevoeld, voelde ik een diepgewortelde angst. Mijn tachtig jaren en mijn verleden zijn getuige geweest van het opbouwen van een wereld die nu langzaam afbrokkelt. Ik vraag mij af of er nog hoop is, of de mensheid in staat zal zijn om op te staan uit deze duisternis en de fouten die gemaakt zijn in het verleden zal gaan herstellen.

Terwijl ik vandaag staar naar de horizon die nu zo helder straalt, een koude winterdag met vrieskou, de zon die al een beetje warmte probeert te geven, misschien later vandaag een vurige zonsondergang die ik door de opgeworpen spoordijk niet zal zien, besluit ik dat het nooit te laat is om te streven naar verandering. Het zal moeten beginnen met het individu, met kleine daden van vriendelijkheid en begrip. Opgeworpen dijken beslechten. Misschien, denk ik nu wel, kon de mensheid zichzelf maar herontdekken en de weg naar verdraagzaamheid en liefde opnieuw vinden. De toekomst mag dan onzeker zijn, als er een sprankje hoop is vandaag en morgen, dan moet dit allereerst beginnen in de harten van elk mens die de wil heeft om te veranderen. *JGJCVA11012024*