Een verhaal van Peer de Mot, onze nachtvlinder.

Mijn verzonnen verhaal over een mottenpaar die huizen op ons balkon.

“Peer en Pien de twee Motten” “De nachtvlinders”

(Er wonen twee motten) lied van Tom Manders

Het is vandaag 17 juni 2021, de zomerse temperatuur is opgelopen tot 32 graden en het is nu 15:00 uur. Er wordt vanavond en vannacht hevig onweer gemeld. Maar ik ga ons eerst even voorstellen, ik ben “Peer de Mot” en mijn maatje heet “Pien de Mot”, twee nachtvlinders bij uitstek en wij wonen ‘s nachts na ons uitstapje in het donker op een balkon verstopt tussen de plooi van een tafelkleed.

Wij moeten ons wel steeds verstoppen voor de komende uren, omdat op onze slaapplek op het balkon ook “Nico de Vleermuis” woont en precies net boven ons nachtelijke slaapplekje in een spleetje in de muur, dat uitkomt in de spouwmuur.

Vannacht zal het anders zijn om bij dit onweer buiten te gaan, onze vleugels worden dan te nat, net als die vlerken van “Nico”. Wij zijn een lekker hapje voor “Nico”, dus wij houden ons maar een beetje gedeisd en als het weer dag en weer licht wordt en “Nico” ergens in de spouwmuur aan zijn pootjes hangt en ook nog slaapt tussen zijn opgevouwen vlerken, dan kunnen wij hier rustig blijven zitten in deze plooi van het tafelkleed.

Voor ons is dat dan nu dus geen probleem, wij missen alleen die lekkere nectar van de bloemen van vannacht en dat is toch ook jammer dat wij dit goedje moeten missen. Het is snoepen van deze lekkere nectar of jij wordt opgesnoept door die vele “Nico’s” die boven ons rondvliegen in de lucht, opzoek naar alles wat vliegt in het donker.

Wij kunnen in deze plooi blijven zitten totdat die beste kerel die hier samen met zijn vrouw woont, ook op dit balkon zo dadelijk gaat zitten. Dit is hun appartement, hier wonen zij. Als hij of zij naar buiten komen en het tafelkleed van onze verstopplaats van de tafel wegnemen, dan beginnen zij het kleed altijd weer netjes op te vouwen en wordt het tot de volgende avond over een stoel gehangen.

Wij vliegen dan geschrokken en met veel respect voor deze mensen weg van het balkon de wijde wereld in en gaan ons ergens anders dan maar weer vlug verstoppen tot het volgende moment dat de avond weer valt en het weer donker wordt. Dan zoeken wij deze plek na een bewogen nacht weer opnieuw op. Wij zijn dan moe van het achter de andere motten aanzitten, het maakt mij moe als ik ook andere vrouwtjesmotten probeer te versieren. Zo gaat dat onder de mottenfamilie.

Wij zijn ook gek op deze fijne nectar om deze lekkernij te zoeken en op te eten hoor. Het is ook ons eten en hier leven wij van.

Het is een rustig balkon om hier te wonen en daarom zoeken wij steeds deze plaats opnieuw weer op.

Wij moeten spaarzaam zijn op ons lijf en leden omdat ons nachtvlinderschap en wij als motten nu hier mogen zijn en met z’n allen op deze aarde mogen leven, wij zijn uiteindelijk voortgekomen uit het verpoppen vanuit een rups die zich heeft verpopt en door zich in te omwikkelen met hele fijne draadjes. Dit rupsje dat op haar beurt weer is gegroeid uit de gelegde eitjes van een vrouwtjes nachtvlinder zoals mijn maatje “Pien de Mot”.

Wij denken wel eens waren wij maar een hele mooie vlinder geworden, een vlinder met van die hele mooie kleuren. Wij vertellen dit nu wel zo gemakkelijk maar zo gemakkelijk is dat ook weer niet gegaan hoor en omdat wij moesten wachten totdat onze jascocon te strak zat tijdens het verpoppen, is het ook ongemakkelijk geweest om steeds te blijven bewegen in die te krap geworden jascocon.

Mijn jascocon piept en kraakt van alle kanten en het geeft ons onderhuids een naar gevoel van heel veel irritatie en ook veel jeuk.

Dan op een gegeven moment als wij uit de jascocon zijn gegroeid dan begint de gekrompen jascocon te scheuren en glijdt deze vervelende jas zo van ons af. Wij zijn bevrijd uit de cocon en gaan verder met deze gedaanteverwisseling.

Hè hè, dat is een opluchting zeg, wij zijn weer los. Ik moet zeggen de kleur van mijn vleugels zijn nou niet geworden om naar huis te schrijven en mijn lijf is ietwat bruinig van kleur. Ik heb ook twee van die soort antennes op mijn kop staan voor het opsporen van de nectar en de vrouwtjes.

Ik denk dat ik mij eerder te zeer heb gespiegeld op die andere soort en ook op die mooie dagvlinder en zijn leventje overdag.

Dat is niet zo mijn soort en gewoonte hoor. Dus ik ben niet de allermooiste nachtvlinder en ook niet moeders mooiste zou ik zomaar kunnen zeggen. Maar ja, ik ben ook maar een vlinder voor de nacht en wie ziet mij dan in het donker.

Ook mijn leven dat misschien maar 3 weken duurt en niemand het meer heeft over ons heeft en ook geen tijd genoeg over is zich aan ons te wennen.

Op ons wordt steeds gejaagd door gebruik te maken van de specialiteit van de dierlijke sonar zoals die van “vleermuis Nico” die hierboven in het spleetje huist.

Omdat deze vleermuizen net als deze “Nico” zijn uitgerust met een soort sonar, dus een peilapparaatje in hun kop voor in het donker te kunnen vliegen en waardoor ze ons ook kunnen opsporen door de sonar op mij of op “Pien” te richten en zo te peilen waar we zijn, dan precies kan weten waar hij ons in de lucht als wij heen en weer vliegen kan pakken en oppeuzelen. Erg hè.

Het is een soort van geluidsgolfsignaal dat deze vleermuizen uitzenden en dat signaal wordt door mijn lijf tegengehouden en zo blokkeer ik in de lucht het signaal. Zo kunnen deze “Nico’s” precies weten waar wij zijn, op welke afstand enz in de lucht.

Maar ons peilen op onze slaapplek kunnen ze niet als wij lekker veilig onder ons tafelkleedje zitten en wij ook nog stil blijven en rustig zitten of hangen tussen de plooi.

Er zijn vlinders met van die schrikwekkende kleuren en grote afschrikwekkende afbeeldingen met van die grote ogen getekend op hun vleugels, allemaal noodzakelijk omdat deze tekening op hun vleugels een angstig beeld oproepen bij die een of andere rover en dan om hem of haar te laten weten, ik ben gevaarlijk hoor en kijk mij maar eens. Maar waarom hebben wij dat dan niet en zijn wij niet moeders mooiste? Ben ik “Peer de Mot” bestemd voor de lekkere hap?

Ben ik dan op deze aarde en alleen bestemd voor deze kerel van hierboven, namelijk “vleermuis Nico” van het spleetje. Ik durf er haast niet aan te denken dat mijn leven zo eindigen moet en ik als een lekker en gezond maaltje voor “Nico” steeds op zijn uitgebreide menu moet staan.

Snapt jij nou dat ik heel voorzichtig moet zijn en ik mij zo lang als nodig is moet blijven verstoppen? Doe ik niet aan verstoppertje spelen dan eindig ik veel vlugger dan ik dat kan bedenken in die muil van “Nico de vleermuis”. Geen vlinder breng ik meer voort en mijn generatie is sneller uitgestorven dan ik voorheen had kunnen plannen.

Ik lees hierover in diverse geschriften dat nachtvlinders of motten een grote groep vlinders zijn die overeenkomsten in gedrag vertonen maar geen samenhangende groep vormen. De groep omvat alle vlinders, met uitzondering van de Papilionoidea, waarvoor ook wel de naam Rhopalocera of dagvlinders wordt gebruikt. Deze namen zijn moeilijk uit te spreken voor mij maar er blijft hoop. Kijk maar op Wikipedia

Sommige nachtvlinders zijn ‘s nachts op zoek naar nectar uit bloemen. Ze komen op de zoete geur van de nectar af, ze kunnen immers heel goed ruiken zoals deze motten onze “Peer de Mot” en zijn “Pien”.

Een groot deel uit de vlindercollectie zijn nachtvlinders en vormen een grote groep van ongeveer 920 soorten.

Zo gaat het jammer genoeg ook met vele mensen op deze aarde, ook zij moeten schuilen en moeten zich verstoppen ergens onder het kleedje vanwege hun geaardheid en voor het loerende gevaar van honger, droogte, vervolging, oorlog en misbruik door die anderen. Hebben doorgaans geen nectar om van te smullen zoals deze vele nachtvlinders. Dan zijn het ook nog die “Nico’s” die overal loeren op de gemakkelijke prooi, zoals de arme burgers van hun land. Burgers leven onder erbarmelijke omstandigheden en dictatuur.

Machthebbers gaan voor hun eigen gewin doelen opzetten van macht en zucht naar nog meer.

Om in angst te moeten leven zoals onze nachtvlinder “Peer de Mot” en zijn “Pien”, maakt dat het leven bijna niets meer waard is en ook ongekleurd en dat er geen tijd genoeg overblijft om van te kunnen leven zoals elke mooie gekleurde vlinder met uitstraling en wel alles heeft om van te leven en die hem of haar steeds daarmee plaatst in een beschermde omgeving die hun veiligheid biedt.

Zo zijn er twee verschillende vlinders, de ene leeft in de nacht en de andere vlinder overdag. Twee kwaliteiten zijn er te vinden zowel in de hoge als ook in de lage sentimenten. De kleuren van lijf en vleugels heeft met het vlinder zijn geen niveau en ook geen betekenis.

Vanmorgen op 07 juli 2021, de dag nadat er een vreselijke aanslag is gepleegd in ons land ben ik “Peer de Mot” met mijn vrouwtje “Pien” stiekem door de opengelaten balkondeur gevlogen voordat het nacht wordt.

Wij zijn van ons balkon naar binnen gevlogen en hebben ons uit angst voor de komende nacht verstopt in de plooi van het overgordijn binnen in de woonkamer en achter de radiator.

Mijn flinke uit de kluiten gewassen antennes op mijn kop vingen dit vreselijke bericht van deze aanslag van gisteren op. Ik wist niet dat diezelfde kerel van de vorige nachten en die mij steeds uit mijn verstopplaats jaagt, ook hierbinnen huisde en mij “Peer de Mot” diep verzonken in mijn slaap, dromend over lekkere dingen en nog lekker hing te snoezen dicht tegen mijn “Pien” aan.

Maar bij het openen van de balkondeur ’s morgensvroeg en bij het wegschuiven van de overgordijnen, die kerel ons weer opnieuw ontdekte en wij ons plekje weer moesten verlaten.

Hij dirigeerde ons met zachte hand naar buiten dat wel.

Dit zal ons de volgende keer niet meer gebeuren en zullen wij ons ergens anders moeten gaan verstoppen en zeker voordat de winterse dagen die snel komen gaan, daar zijn. Dan zullen wij het te koud krijgen en zullen bevriezen.

Als de deur van het balkon straks open staat sluipen wij snel naar binnen, gebruiken onze vleugels zo min mogelijk zodat die kerel ons zeker niet zal bemerken en gaan wij ons op die kerel zijn slaapplek verstoppen ergens boven op een kast of zo. In ieder geval op een plek die hij niet zo gauw zal vinden.

Wij hadden hier al een hele tijd gezeten, misschien wel een aantal dagen, verstopt op die kast toen die kerel zijn vrouw ons bemerkte en ons met de stofzuiger heeft opgezogen. Wij belanden dan automatisch in die afvalbak met stof. Ik kan bijna geen ademhalen en heb het benauwd, ik moet vreselijk hoesten en proesten door al dat stof en vuil.

Wanneer zal deze bak geleegd worden denk ik en word ik weer bevrijdt? Enkele dagen later heb ik geluk en worden onze gevangenis en stofbak geleegd in een plastic zak en belanden wij in de gemeentelijke stortbak op straat. Hiep, hiep hoera, wij zijn weer bevrijdt en kunnen wij onze vleugels weer spreiden en schoonmaken en bevrijden van al dat stof.

Ons verstoppertje spelen was weer voorbij. Dit was echt al de zoveelste keer en tegen onze zin in en wij dachten dat wij hier veilig konden blijven slapen op deze kast.

En nee hoor, het blijkt weer een verkeerde inschatting te zijn geweest en ik denk echt dat ook ons leven in gevaar komt en de onderwereld zo de overhand zal krijgen.

Ook rondom mijn balkon wordt het minder veilig. Dat met het plegen van de aanslag deze week ook mijn leven weer minder veilig is geworden.

Gelukkig is maar weer eens gebleken dat er ook nog goede mensen zijn die mij met zachte hand uit mijn slaapplek naar buiten dirigeren en mij “Peer de Mot” weer toevertrouwen aan de gevaarlijke wereld daarbuiten waarin vleermuizen als Dracula’s huizen, precies net zoals hij “Nico de Vleermuis” die huist in het spleetje boven in de spouwmuur van mijn balkon.

En ja hoor, de volgende morgen was het weer raak, komt die kerel weer van het balkon naar buiten de zon schijnt volop en gaat hij mijn verstopplaats weer slopen en word ik “Peer de Mot” gestoord in mijn intieme relatie met mijn vrouwtje “Pien de Mot” en ook met haar vriendin “Josefien de mot”. “Josefien” was juist bij ons op bezoek voor een nacht.

Het tafelkleed waarin wij ons allemaal hadden verstopt en in een enkele vouw van het kleed wordt het kleed wilt weggetrokken en verwijderd van de tafel en daarna weer netjes opgevouwen en gehangen over een andere stoel.

Daar vlieg je dan weer met je hele familie de wijde wereld in en maar weer naar een volgende asielplek.

Voor hoelang nog zal deze onderwereld mij “Peer de Mot” in leven laten voordat ook ik mijn plicht heb gedaan? Zal de wereld inzien dat er ook nog goede kanten aan de mottenwereld zitten, dat ook bij grote inspanning deze vreselijke negatieve kanten ook nog zijn bij te slijpen? Ik hoop echt dat ik dit proces van elkaar begrijpen, elkaar liefhebben, deze haat zal overwinnen, dat ik dat nog mee mag maken tijdens mijn levenscyclus.

Omdat ik zelf vind dat ik een doordouwer ben en volhoudt met wat ik wil, zijn wij toch nog weer opnieuw naar binnen gevlogen de kamer in en hebben wij weer diezelfde truc uitgehaald als de vorige keer en weer zijn wij rechtstreeks naar de slaapkamer gevlogen.

Wij denken hier dan weer opnieuw voor enkele dagen ons verstek te vinden. Wij moeten de winter overbruggen en overleven denken wij en wachten tot het weer lente wordt. Dan vliegen wij weer uit en begint ons leven weer van voor af aan en opnieuw.

En jawel hoor, na enkele dagen verraden wij onszelf weer op onze slaapplek bij het raam en in de vouw van het overgordijn waarin wij ons hadden verstopt. Het gordijn wordt om 8 uur weggeschoven, het is weer dag. Mijn verstopplaats is weer bekend. Die kerel van het appartement heeft ons verrast en ontdekt en gaat wel weer weg.

Hij komt weer terug met een lege jampot met los deksel. Hij is ons weer te snel af. Hij gaat ons vangen denk ik en ja hoor daar gaan we weer. Wij verdwijnen in de lege jampot en het deksel wordt er opgeschroefd.

Wat zal hij met ons gaan doen, wij zullen toch niet stikken als hij de deksel op de pot draait?

Gelukkig gaat hij met ons in de jampot naar het balkon en laat ons weer vrij en daar gaan we weer voor de zoveelste keer. Wij vliegen weer de wijde wereld in op zoek naar een nieuwe plek in het asiel.

De dagen zijn te warm voor de tijd van het jaar en het is 15 graden warm nu. Zo op het einde van december en voor ons is het een onaangename tijd omdat het kan vriezen en het kan dooien. Je weet niet wat er met de natuur gebeurt en hoe wij ons met deze klimaatomslag zullen moeten gedragen.

Het kan ook nog verschrikkelijk koud worden en flink wat graden onder nul gaan vriezen en het leven van ons hangt dan aan een zijden draad tot het volgende jaar dan maar weer als ik het met mijn “Pien” maar zal overleven.

“Peer de Mot en zijn “Pien” zijn niet meer, hun dagen waren verstreken en ik denk dat “Nico de Vleermuis” hier in het spleetje boven in de muur hen heeft opgewacht en zijn zij door datzelfde spook met zijn vlerken uiteindelijk bezweken. Zo zie je maar dat ook “Motten”, hoe belangrijk ook voor deze wereld ooit zullen begrijpen dat Nectar opsnuiven door welke Mot of vlinder dan ook, altijd nog beter is dan het gebruiken en snuiven van “Coke”.

*JGJCVA07072021* https://youtu.be/XgQo0tz0UJc

*