Brief naar Mevrouw Ruth Joaquin, yadvashem i.v.m een Joodse Baby van 4 dagen oud die ondergebracht werd onder de Oorlog 40-45 bij onze ouders.

Op advies van mevrouw Natalie Shatashvili van de Israëlische Ambassade in Den Haag Nederland. 

• Geachte mevrouw Ruth Joaquin, yadvashem.

Enige weken geleden hebben wij, mijn vrouw en ik, doormiddel van een brief contact gezocht met de Israëlische Ambassade in Nederland door het schrijven van onderstaande brief gedateerd 03-12-2020.

Naar aanleiding van de mededeling op de retour e-mail van haar op 16 december 2020 als antwoord op ons schrijven van mevrouw Natalie Shatashvili, cultural Affairs in Den Haag zou er een mogelijkheid zijn om met u contact te onderhouden naar aanleiding van de inhoud en het eerder schrijven van ons aan haar. Vandaar dit schrijven aan u.

U moet weten dat de brieven die geschreven zijn en de foto’s die er sporadisch gemaakt zijn in de oorlog 1940 – 1945 voor zich spreken.

Wij hebben naar onderstaand adres geschreven op 03-12-2020,

• Aan de Israëlische Ambassade,
• Ambassadeur van heer Naor Gilon,
• Johan de Wittlaan 5,
• 2517 JR Den Haag
• Nederland

Weert: 03-12-2020

Betreft: een Joodse baby van 4 dagen oud die als onderduiker in de oorlog ’40-‘45, bij onze ouders werd ondergebracht.

• Mijne Dames en Heren van de Israëlische Ambassade,

Een ondergedoken Joodse Baby bij de Familie Braat in Veghel Noord-Brabant. Dit verhaal willen wij u niet onthouden en vragen enig respect voor hetgeen onze ouders hebben gepresteerd en hebben meegemaakt tijdens de Oorlog ’40-’45.

Wij, mijn vrouw en ik hebben heel veel stappen moeten zetten en ook ondernomen in de achter ons liggende jaren om brieven die waren geschreven onder de tweede wereldoorlog door een joodse moeder vanuit het oorlogsgebied in Nederland aan onze ouders in verband met de belevenissen van de baby Leontine die bij onze ouders was ondergebracht. Deze brieven wilde wij terugbezorgen aan de nabestaande van deze baby. Dat heeft zeer veel moeite gekost om nabestaande te vinden en hiervoor ook te interesseren. Later bleek dat wij dat beter niet hadden kunnen doen. Misschien sprak ons hart te ruimhartig een verwachting uit, maar wat wij later hebben moeten betreuren.

Wij hadden deze 40 stuks brieven steeds nog bewaard en maken deel uit van ons overzicht van de tweede wereldoorlog in een boek dat wij hebben gemaakt over de baby Leontine Ellen de Vries, het Joodse kind dat vier dagen oud was toen het meisje bij de familie Braat arriveerde op 11-08-1944. Zo simpelweg bezorgd bij onze ouders alsof het kind met de post werd verstuurd.

• Ik heb ons boek getiteld, “een adoptie om nooit meer te vergeten”.  Hierin zijn deze brieven van de Joodse moeder van de baby uit de laatste maanden van de oorlog weergegeven en is de tekst door ons aangevuld van hetgeen wij als overlevering daarbij hebben gehoord en hebben opgetekend.

Ik wil u het volgende vermelden over hetgeen onze ouders meemaakte tijdens en na deze adoptie van het Joodse kind Leontine Ellen de Vries uit het Sarphatipark in Amsterdam. Leontine werd geboren uit een ongehuwde Joodse moeder, zonder bekende vader en zij woonde in het Sarphatipark in Amsterdam.

Het is alweer meer dan 75 jaar geleden en wij gaan terug in onze gedachte naar deze risicovolle en hachelijke onderneming om in de Oorlog van 1940-1945 mensen van Joodse afkomst een onderdak te verschaffen. Maar plotseling werd een Joodse baby in de schoot van onze ouders geworpen en wel de schoot van de Heer en Mevrouw Braat van der Westen in Veghel. Het was een baby van maar vier dagen oud en dat vanuit Oorlogsgebied Amsterdam en wonende in het Sarphatipark een onderdak door onze ouders werd aangeboden. Zij waren zelf na 15 jaar getrouwd te zijn nog steeds kinderloos, hadden een Hotel/Café/Restaurant in Veghel aan de haven in het centrum van Veghel, waarin zij met hun bezoekers en klanten in hun zaak, hun tijd konden vervolmaken en zij hadden verder een gelukkig bestaan. Omdat zij als echtpaar kinderloos bleven en de moeder van mijn vrouw toch een behoefte koesterde om zelf een kind groot te brengen, beslisten zij zonder hierover na te denken spontaan. Wat de consequenties zouden kunnen zijn als zij de baby zouden opnemen en omdat de baby door de NSB ontdekt zou kunnen worden, stonden zij in eerste instantie niet zo bij stil. De behoefte om te helpen en dit kind groot te brengen stond bij hun voorop.

Dit kind kwam op een vraag van het ondergronds verzet en met name door het ondergrondsverzet waarin een Eerwaarde Pater Verhoeven mee in het verzet zat. Hij, deze Pater Verhoeven stond plots ‘s morgens vroeg bij hen op de stoep en nog wel toen onze ouders aan het ontbijt zaten voordat de zaak openging en hij stelde simpel deze vraag aan onze ouders, “wilt u een Joods kind onderdak geven”. Niet beseffende dat het nog oorlog was accepteerde onze ouders uit naastenliefde deze vraag. Er werd rondom Veghel nog hevig gevochten, de Duitsers waren nog volop actief en zo ook het NSB-team die nog steeds mensen verlinkte en oppakte enz.

Hoeveel Joodse mensen, Nederlandse burgers nota bene, zijn in de laatste dagen van de oorlog nog naar de kampen getransporteerd? De oorlog die in Brabant op dat moment nog hevig was en er nog steeds werd uitgevochten op de weg en de omgeving vanuit Eindhoven en Veghel, Uden, Grave, Nijmegen naar Arnhem en misschien een brug te ver was, zeiden onze ouders toch ja op deze vraag van de Eerwaarde Pater Verhoeven. Een beetje naïef van onze ouders achteraf als je beseft wat er was gebeurd als het kind bij hen ontdekt was.

De moeder van mijn vrouw wist op dat moment nog niet, zo was dat vroeger denken wij, dat zij toch na 15 jaar plots toch in verwachting was geraakt van haar eigen kind, dus van mijn vrouw op het moment dat de vraag kwam. Het is bij een kind krijgen gebleven. Hierbij hadden zij plots twee kinderen op te voeden. Beide kinderen, mijn vrouw Tonny en Leontine, het Joodse kind, hebben wel nog met elkaar gespeelt in Veghel totdat Leontine, het Joodse kind, bij onze ouders voorgoed werd weggehaald. Hierna hebben zij nooit meer enig bericht of teken van dit opgroeiende kind gekregen. Hieruit werd toch geen dankbaarheid betoond? Onze ouders hebben hier flink de pijn van gevoeld.

Aan al deze maanden van het onderduiken van een Joods kind (baby Leontine) hebben onze ouders nare ervaringen overgehouden toen het kind zo plotseling na 11 maanden vertrok naar haar eigen moeder Mevrouw Willy de Vries in het Sarphatipark in Amsterdam. De moeder van mijn vrouw heeft borstkanker gekregen en is enige maanden later toen het Joodse kind Leontine al een poos daarvoor naar Amsterdam was vertrokken, overleden in 1949. Onze ouders zijn inmiddels allang beide overleden.

De brieven die de Joodse moeder schreef op de momenten dat dit kon, een aantal ook direct na de bevrijding van Brabant en dan door het ondergronds verzet werden bezorgt vanuit oorlogsgebied Amsterdam, hebben wij allemaal bewaart. Uiteindelijk hebben wij zo’n 40 stuks met de handgeschreven brieven en diverse briefkaarten op allerlei momenten geschreven op oorlogspapier in ons bezit.

Nadat wij op 9 september 1967 zelf getrouwd waren zijn wij na enige tijd weer op zoektocht gegaan naar deze Joodse mensen waarbij de moeder dus een kind had met de naam Leontine-Ellen en die dus was ondergebracht bij onze ouders deze 11 maanden lang. Leontine (de baby) op haar beurt heeft weer twee kinderen gekregen, een jongen en een meisje. Deze twee kinderen zijn inmiddels de 50 jaar gepasseerd. Na veel herhaaldelijk speurwerk door ons en het inroepen van diverse gemeenten in de randstad zijn wij deze twee kinderen op het spoor gekomen. Al eerder hadden wij tijdens ons speurwerk gehoord dat Mevrouw Willy de Vries, dus de oma van deze twee kinderen reeds was overleden. Wij hoorden dit van het Fodormuseum in Amsterdam alwaar zij 25 jaar directrice was geweest. Hun moeder dus het pleegkind en baby Leontine Ellen is ook al overleden toen zij 50 jaar was en beide vrouwen (moeder en kind) zijn aan longkanker gestorven.

• Deze oorkonde is alles wat onze ouders als een herinnering overhielden van hun heldendaad?

De zoon van Leontine (van het pleegkind), hadden wij al eerder opgespoord maar hij had na een vraag van ons toen geen interesse om ons verhaal te aanhoren, en had ook geen interesse in de 40 stuks met de handgeschreven brieven en diverse kaarten van hun oma en ook geen interesse in de foto’s. Wij vonden dit verschrikkelijk, maar konden dat niet veranderen. Weer hebben wij deze brieven laten rusten in ons archief. Dit speurwerk hebben wij herhaaldelijk herhaald en omdat wij met deze 40 stuks brieven die belangrijker waren voor de nalatenschap van degene die deze brieven schreef, bleven wij met deze brieven en foto’s in ons archief zitten. Deze brieven van meerdere kantjes groot en diverse foto’s waren opgeslagen bij ons maar wij wilde niet dat nadat wij zijn overleden deze brieven en foto’s bij het oud vuil zullen belanden of zouden worden versnipperd door onze erfgenamen. Wij gingen steeds maar weer opzoek naar deze nabestaanden van dit Joodse kind Leontine uit het Sarphatipark in Amsterdam.

Na weer enkele jaren hebben wij deze brieven en foto’s dus maar weer ter hand genomen. Wij hebben deze allemaal overgetypt zodat wij, als we deze mensen zouden kunnen vinden en als zij dan ook werkelijk interesse tonen, dan hadden wij toch als herinnering het verhaal nog op papier met minder waarde danwel maar toch…?

Hieruit zijn toch deze twee kinderen door toedoen van onze ouders geboren en hebben toch daardoor hun menselijke bestaan kunnen opbouwen dat begon vanuit oorlogsgebied Veghel bij de familie Braat van der Westen en geboren uit deze 4 dagen oude baby.

Maar het liep anders dan dat wij verwacht hadden. Toen wij deze twee mensen hadden opgespoord en enige interesse speurde, hebben we hen bij ons thuis in Weert uitgenodigd en bij een kopje koffie en Weertervlaai is het gemakkelijker praten ook over het verleden waarvan wij zoveel meer wisten uit de overlevering van onze ouders en dat graag aan hen wilde overbrengen.

Op zaterdag 24 november 2018 was de samenkomst en wij stellen even voor, de man was een flinke uit de kluiten gewassen knaap van ruim 51 jaar en de vrouw was ook niet al te slank en ruim 50 jaar. Voor mijn vrouw geen bloemetje als een welkomgeschenk zoals dat hoort als je voor de eerste keer en zeker in deze gebeurtenis bij iemand op visite gaat, helemaal niets brachten zij bij hun bezoek aan ons mee. Wij vinden het ook niet noodzakelijk, maar wel vreemd.

Heb je dan al deze moeite voor niets gedaan dachten wij al. De man was directeur van een behoorlijk steigerbouwbedrijf en de vrouw was werkzaam in een gegoede baan bij de technische universiteit Delft. Wij denken toch dat zij wel wisten hoe het leven in elkaar steekt, heeft ons later toch anders doen denken. Wij hebben deze 40 brieven van meerdere kantjes en foto’s aan hun overhandigd, keurig ingebonden met een door ons geschreven verhaal erbij dat verteld aan hen hoe het gegaan is bij de adoptie van hun moeder (de baby) en zij beloven aan ons om in de nalatenschap van hun moeder te kijken of hier nog herinneringen aanwezig zijn die ook voor ons nog van belang kunnen zijn en fijn ook is om te weten omdat natuurlijk onze ouders betreft.

De dochter maakt van de Oorkonde die bij ons bij de voordeur in de hal hangt nog een foto (bijgevoegd in deze tekst) en na twee uur bij ons geweest te zijn, vertrekken zij weer met de gedane belofte naar huis om in de herinneringsdoos van hun overleden moeder te kijken. Zij zouden kijken of er misschien ook zaken in de doos zitten die reacties waren op deze brieven en die ook misschien door de moeder van mijn vrouw zijn teruggeschreven. Deze retourbrieven hebben wij nooit gezien en er ook nooit iets over gehoord. Dus we weten niet of er überhaupt retourbrieven zijn geschreven vanuit Veghel.

Zij hebben ons totaal niets meer laten horen, niet van het bezoek aan ons op 24 november 2018 en niet over de nalatenschap van hun moeder Leontine.

De moeder van mijn vrouw was immers te vroeg en veel te jong gestorven en is er daarom door onze vader ook nooit meer of heel sporadisch over deze adoptie gesproken met ons. Als wij er over probeerde te praten, dan was dat zeer beperkt een antwoord op. Wij waren tenslotte in onze loopbaan met andere dingen bezig toch. Onze vader was als een gesloten boek en heeft hij veel verdriet moeten verwerken omdat zijn vrouw veel te jong stierf en ook deze adoptie anders is aflopen dan dat hij had gewenst.

Na dit weggaan van deze kinderen van Leontine bij ons op 24 november 2018 en dat is nu ruim 2 jaar geleden, hebben wij nooit meer iets vernomen van deze twee mensen en zijn wij wel onze originele 40 stuks met de handgeschreven brieven en foto’s kwijt die ons zo dierbaar waren. Om deze nalatenschap zo af te sluiten was niet onze bedoeling omdat wij juist mensen blij hadden willen maken. Niets van dit alles is waar gebleken.

Is dit karakter tonen omdat zij door intellect geen fatsoen hebben meegekregen, zijn dit manieren die niet passen in dit soort aangelegenheden en zetten zij de Joodse mentaliteiten hiermee op het spel?

Wij weten het niet, hier is geen dankbaarheid betracht naar ons en zeker hebben dit onze overleden ouders die een Joods kind van 4 dagen oud voor haar bestwil en ook voor de veiligheid van hun oma en familie een onderdak verschafte en waarbij onze ouders hun leven op het spel zette. Onze ouders hebben tijdens de oorlogsjaren veel goederen die de familie van de baby tekortkwamen in Amsterdam verstuurt via het ondergrondsverzet naar Amsterdam. Wat wij zeer betreuren is dat hierin helemaal aan voorbij wordt gegaan en de dankbaarheid ver te zoeken is? Wij zoeken geen gewin of dankbaarheid als een goedmaking of zoiets dergelijks. Wij hadden verwacht dat zij na het lezen van deze 40 brieven en het opnieuw bekijken van de foto’s en het bezoek aan ons op 24 november er een briefje was gestuurd of telefoontje was gepleegd om ons te bedanken voor de moeite en het ontvangst e.d. Maar niets van dit alles en dan valt dat ons enorm tegen. Om deze reden willen wij u vertellen hoe wij als gegoede burgers op leeftijd aanlopen tegen deze mentaliteit die onze genoegdoening hierin flink schaadt.

U zult begrijpen dat wij dankbaar zijn dat onze ouders deze stap hebben willen zetten om een mens een kans te geven om haar bestaan op een veilige manier op te kunnen bouwen. Als wij dan boeken lezen over de oorlogsjaren van de Eerwaarde heer Theo Verhoeven dan vinden wij het heel jammer dat wij de geschiedenis van pater Theo Verhoeven niet eerder hebben gekend. Hadden wij dit verhaal eerder gekend dan hadden wij nog juist op tijd contact kunnen hebben met de Eerwaarde pater Theo Verhoeven en nog meer geweten over onze ouders die met gevaar voor eigen leven dit Joodse Kind van 4 dagen in huis namen. Wij hadden dan via hem, kunnen proberen al was het postuum enige aandacht voor onze ouders kunnen oproepen.

Onze vader vertelde niets over de oorlog en ook niet over de adoptie van het Joodse kind en wij denken dat hij veel verdriet hieromtrent heeft gehad. Ten eerste het afgeven van dit Joodse kind na 11 maanden op een vervelende manier en dan vlak daarna het veel te vroeg sterven van zijn vrouw 42 jaar oud.

Mijn schoonvader functioneerde ook als hulp in de ondergrondse beweging en via zijn Hotel/Café/Restaurant kwamen er ook veel Duitsers tijdens de oorlog over de vloer bij hem en door contacten met de CHV Boerenbond, een meel en graan fabriek en bij deze graanfabriek het lossen van graan in de wachtende schepen in de Veghelse haven regelde hij vaak per telefoon het doorgeven van goed of slecht graan te storten in de schepen als de Duitsers elders waren en niet in zijn zaak hem konden afluisteren. Hij regelde dan dat er voor de bevolking goed graan in de ruimen van schepen werd gestort en slecht graan wat voor de Duitsers zelf bestemd was. Zo ging dat stiekem in Oorlogstijd, maar goed dat de Duitsers het nooit hebben geweten.

Wij vinden het erg jammer dat onze ouders niets mochten ontvangen als dankbaarheid in de vorm van iets symbolisch blijken tijdens hun leven dan alleen een eigengemaakt velletje papieren kopie van een oorkonde die door de pater zelf gemaakt waren en daarna als dankjewel van Pater Verhoeven hebben gekregen. Dat krijgen zij voor hun riskante onderneming om dit Joodse Kind onderdak te geven. Graag hadden wij tijdens het leven van mijn schoonvader hier meer aandacht aan gegeven en was hij misschien door instanties anders bedankt voor zijn goede werk.

Wij weten niet of u met deze gegevens wat kunt aanvangen. Wij willen ook laten weten dat wij dankbaar kennis gemaakt hebben met deze geschiedenis. Wij weten ons vele zaken die worden geschreven te herinneren door ons onderzoek en daarvoor zijn wij ook dankbaar.

Zoals het vroeger was, wordt nu door de tijd vergeten of denken wij nu veel meer nog aan hoe het vroeger eens temeer was nu we moeten leven in een coronapandemie? Als je alles van tevoren weet, dan is elke herinnering die uitkomt van groot belang.

Hoogachtend en met vriendelijke groeten: Tonny en Jan van Asperen-Braat

PS’ Wij zijn altijd bereid om nog meer gegevens zoals foto’s enzovoort voor te leggen als dit nodig is om nog meer duidelijkheid te bieden. *JGJCVA26052021*

Naar aanleiding van voorgaand bericht hebben wij naar aanleiding van een onzer herinneringen aan Yadvashem wederom contact gezocht met Yadvashem in ISRAEL. Hierop kwam onlangs onderstaand bericht van Mevrouw Ruth Joaquin retour.

Geachte heer en mevrouw van Asperen, Goedemorgen en hartelijk dank voor uw mail. Ik ben gisteren weer teruggekeerd op kantoor na zwangerschapsverlof. Mijn collega heeft in de tijd dat ik er niet was, gedeeltelijk voor mij waargenomen. Desondanks heb ik enorm veel werk in te halen en e-mails te beantwoorden. Daarom heb ik op dit moment nog geen tijd om uitgebreid inhoudelijk op het dossier Braat in te gaan. Het spijt me voor de lange wachttijd voor u beiden; dank u voor uw geduld. Ik zal zo snel mogelijk, zodra ik hiervoor gelegenheid heb, u op de hoogte stellen van de stand van zaken. Ondertussen hartelijke groeten en veel gezondheid gewenst. Ruth Joaquin.

From: JGJC van Asperen <van.asperen-braat@home.nl>
Sent: Wednesday, October 6, 2021 11:18 PM
To: חואקין רות‏ <ruth.joaquin@yadvashem.org.il>
Subject: Een Joodse baby van 4 dagen oud ’40 – ’45

Bestemd voor Mevrouw Ruth Joaquin, Yadvashem.

Weert Nederland: 06-10-2021,

Betreft: een Joodse baby van 4 dagen oud die als onderduiker in de oorlog ’40-‘45, bij onze ouders in Veghel werd ondergebracht.

Dag Mevrouw Ruth Joaquin, hebt U alle narigheid van de Coronapandemie ook net als wij een beetje goed kunnen doorlopen?

Enige tijd geleden en met de ons achterliggende periode vol van ergernis door het Coronavirus, schreef mijn vrouw en ik u een lange brief via en met medewerking van de Israëlische Ambassade in Den Haag Nederland. U hebt vervolgens aan ons een mail retour gestuurd en verteld alle briefing van onze zijde te hebben ontvangen.

Door allerlei problemen uwerzijds m.b.t. de hele Pandemie in Israël, maar ook in de gehele wereld en tot dat we met z’n allen een vaccinatie hebben gehad voor ieders veiligheid, kon U met uw staf niets ondernemen wat een onderzoek kon opstarten. Alles met betrekking tot deze case waarvoor wij aan u het nodige archiefmateriaal hebben toegezonden.

U zult begrijpen dat wij op dit moment en door de versoepelingen van de Covid-19, wij nu benieuwd zijn hoever u gekomen bent met het beloofde onderzoek. Wij hebben in spanning moeten wachten totdat het weer oktober 2021 zou zijn en dat ook U weer aanwezig was op uw adres.

U kunt zich herinneren dat wij bij U terecht zijn gekomen door bemiddeling en op advies van Mevrouw Natalie Shatashvili van de Israëlische Ambassade in Den Haag Nederland. 

Geachte mevrouw Ruth Joaquin, yadvashem, als u in de gelegenheid bent en kunt ons een antwoord geven hoever u bent gevorderd in uw onderzoek, dan zijn wij u zeer erkentelijk en dankbaar. Wijzelf beginnen ook al naar onze 80 jaren te kruipen en gezien deze leeftijd zijn wij nu erg gesteld op een bericht uwerzijds.
Hoogachtend en met een vriendelijke groet en blijf a.u.b. gezond.
Tonny en Jan van Asperen – Braat, Web: https://www.vanasperenbraatsupporting.nl
*
Geachte heer en mevrouw van Asperen,
Goedemorgen en hartelijk dank voor uw mail. Ik ben gisteren weer teruggekeerd op kantoor na …….. Mijn collega heeft in de tijd dat ik er niet was, gedeeltelijk voor mij waargenomen. Desondanks heb ik enorm veel werk in te halen en e-mails te beantwoorden. Daarom heb ik op dit moment nog geen tijd om uitgebreid inhoudelijk op het dossier Braat in te gaan. Het spijt me voor de lange wachttijd voor u beiden; dank u voor uw geduld. Ik zal zo snel mogelijk, zodra ik hiervoor gelegenheid heb, u op de hoogte stellen van de stand van zaken.
Ondertussen hartelijke groeten en veel gezondheid gewenst, Ruth Joaquin
*
Datum: 24-10-2021 10:08 (GMT+01:00)
Aan: JGJC van Asperen <van.asperen-braat@home.nl>
Onderwerp: FW: Een Joodse baby van 4 dagen oud ’40 – ’45

Goedemorgen mijnheer van mevrouw van Asperen,
Helaas hebben mijn pogingen extra documentatie voor het dossier te vinden niets opgeleverd. Daarom zal ik het dossier, met de inhoud zoals door u gepresenteerd, voorleggen aan de directeur van de afdeling Rechtvaardigen Onder de Volkeren, om te bezien of het dossier doorgegeven kan worden aan de Commissie. Ik zal u informeren of dit mogelijk is gebleken.
Met vriendelijke groeten, Ruth Joaquin 
*
Goedemorgen mevrouw Joaquin, hartelijk dank voor uw bericht van heden in eerste instantie. Wij zijn benieuwd en ook dankbaar als uw werk vruchtbaar zal zijn. Groetjes van Tonny en Jan van Asperen Weert, Holland.
*
Vandaag 27-10-2021, kwam dit bericht per e-mail bij ons binnen vanuit Israel. Goedemorgen mijnheer en mevrouw van Asperen, Ik heb het dossier weer bestudeerd en omdat verder onderzoek niets heeft opgeleverd, blijft de inhoud zoals deze door u is gepresenteerd. Het zal nog lange tijd duren voordat het dossier door de Commissie besproken zal kunnen worden; er is een lange wachtrij vanwege het grote aantal aanvragen. Meer dan een jaar wachttijd is geen uitzondering. Wanneer er een definitief besluit genomen zal zijn, zullen wij u hiervan schriftelijk op de hoogte stellen. Met vriendelijke groeten, Ruth Joaquin 
*

Weert: 21-01-2023, Op deze datum schreven wij naar Israel voor de laatste informatie. De volgende dag op 22 januari 2023 komt het retourbericht vanuit Israel terug in het volgende bericht.,

Dag mevrouw Ruth Joaquin, wij zijn alweer een hele tijd verder in de tijd aanbeland en onze leeftijd begint daardoor ook te vorderen. Het is alweer vele maanden geleden dat wij elkaar geschreven hebben. Wij zijn bezorgd en hopen dat wij en onze ouders niet vergeten worden in Israël. Wij hopen ook dat u wat opgeschoten bent om door de vele teksten te gaan en dat u ons verder nu in de tijd een positief bericht kunt geven over onze ouders zoals geschreven in alle mails en post die u van ons hebt gekregen.

Hoogachtend en een vriendelijke groet. Tonny en Jan van Asperen-Braat. 

22-01-2023, goedemorgen mijnheer en mevrouw van Asperen,

Dank u wel voor uw mail. Er is gelukkig geen reden tot bezorgdheid, het dossier is al besproken en wacht op goedkeuring van de beslissing van de Rechter. Ook dit kan vaak langere tijd duren, maar er zit zeker vooruitgang in het proces. Zodra er nieuws is, zullen wij u hiervan op de hoogte stellen.

Dank u voor uw vraag over onze baby… ze is inmiddels al een peuter aan het worden, in mei hoopt ze al twee jaar te zijn! De tijd vliegt. Het gaat gelukkig prima met haar. Krijgt aandacht genoeg van haar twee broers en haar zus.

Ik wens u een mooi en gezond 2023 toe. Wat het dossier betreft is er nog wat geduld nodig, maar de eindstreep komt langzaamaan in zicht.

Met vriendelijke groeten, Ruth Joaquin

*