Een verhaal verteld over het witmarmeren kruis bij ons thuis.

Had ik een visioen, een droom?

Had ik mijn geschiedenis vooruit gezien? Zo heeft ieder huis zijn kruis. Bij ons thuis hing een zwart houten kruis van ongeveer 50 cm groot en met een corpus daarop vastgezet van 30 cm in witmarmer. Het hing in de voorkamer op de beste plaats en in het zicht voor iedereen boven de schuifdeurpartij.

Ik kan dit beeld nog goed voor mijn geest halen en kan ik nog goed beschrijven zoals dat kruis daar hing aan die muur. Het was een pronkstuk in ons huis, een symbool van geloof en hoop. Ik was nog jong en onbevangen, maar dit beeld heeft zich in mijn geheugen gegrift en is op mijn 80ste als een onuitwisbare herinnering. Mijn moeder was er trots op zoals het daar was opgehangen, ze zorgde ervoor dat het altijd schoon en glanzend was.

Maar op een dag betrapte ik haar in mijn droom, zij stond daar onder het kruis en op een middelste trede van de huishoudtrap uit de schuur. Ik keek met verbazing toe, mijn hart bonkte in mijn keel. Ik kon mijn ogen haast niet geloven, maar het corpus was van onder tot boven met bloed besmeurd. Voor mijn ogen zag ik het gebeuren, het was te gek voor woorden. Hier gebeurden gekke dingen en ik dacht, waarom heeft mijn moeder dan deze corpus met bloed besmeurd?

Ze was het corpus aan het schoonmaken, haar handen bewogen snel terwijl ze het bloed er weer afveegde. Ze deed dit met een witte schone doek, maar het bloed leek zich vast te klampen aan het marmer alsof het een eigen leven had. Ik deed maar net alsof ik het niet gezien had, maar wat het werkelijk was geweest, ik zal het wel nooit te weten komen. Mijn moeder is allang niet meer, is dit voor mij een gesloten boek?

Ik heb er nooit met haar over gesproken, ik durfde het niet. Het was te vreemd, te onwerkelijk. Maar, was het waar of was het een nare droom misschien een visioen in de nacht? Is het misschien ook wel het werkelijke verhaal waarom ik het nooit vergeten mag? Zo zijn er vaak herinneringen die mij steeds beroeren en waar ik nooit of te weinig over heb nagedacht.

Mijn moeder is zolang ik weet ziek geweest, zij heeft veel geleden en daarbovenop ook veel liefdessmart, zij was door het vroege overlijden van mijn vader en haar partner nog erg hierdoor aangedaan. Uiteindelijk is zij te vlug en te jong ook van mij heengegaan en mijn vader achterna. Dat er in het verleden met haar wat gebeurd is, daar geloof ik heilig in. Zij zal het mij niet meer kunnen vertellen, ook al wil ik het zo graag. Zij is al lang geleden overleden en veel te jong van mij heen gegaan.

Was ik als kind misschien een beetje te spontaan, zie ik het daardoor te vaag? Ik ben er ook in gaan geloven omdat ik er steeds aan terugdenk, ik bedenk dan hoe ik haar toen daar heb zien staan. Zij stond onder dat zwarte kruis met een corpus van witmarmer fijn, op de middelste trede van onze huishoudtrap uit de schuur, maar vanuit mijn blik en perspectief altijd en steeds bovenaan. Het beeld van dat moment blijft als een raadsel in mijn geest, een mysterie dat ik nooit heb kunnen ontrafelen.

Mijn moeder was een vrouw van geloof, en het kruis in onze woonkamer was voor haar meer dan alleen maar een decoratie. Het was een symbool van haar toewijding aan haar geloof en haar vastberadenheid om ondanks alle tegenslagen in het leven stand te houden. Ze bad elke dag onder dat kruis en vond troost in haar geloof, zelfs als haar gezondheid haar in de steek liet en het leven haar zwaar op de proef stelde.

Haar ziekte was als een donkere wolk die altijd boven ons hing, een schaduw die ons leven overschaduwde. Maar ze klaagde nooit, ze hield haar geloof vast alsof het haar enige houvast was in een wereld vol onzekerheid en pijn. Ik herinner me haar stille gebeden onder dat kruis, haar handen gevouwen, haar ogen gesloten, haar lippen zacht bewegend terwijl ze met God en Gerardus sprak.

Het kruis was ook een herinnering aan mijn vader, die veel te vroeg was gestorven. Ik herinner me nauwelijks meer hoe hij eruitzag, maar mijn moeder sprak vaak liefdevol over hem. Ze vertelde mij verhalen over hun gelukkige dagen samen, over hun dromen en plannen voor de toekomst. Het kruis symboliseerde voor haar het verlies dat ze had geleden, de leegte die mijn vader had achtergelaten in haar leven.

Ik vraag me af of het visioen dat ik had, het bloedige corpus op het kruis, iets te maken had met het verleden van mijn ouders. Misschien was er een geheim dat mijn moeder met zich droeg, iets wat ze nooit met mij heeft gedeeld. Het bloed op de corpus leek een symbool van pijn en lijden, een geheim dat diep begraven lag in haar hart.

Het is vreemd hoe herinneringen soms op de meest onverwachte momenten terugkomen, als een echo uit het verleden. Soms lig ik ’s nachts wakker en denk ik aan dat moment van mijn moeder onder het kruis. Was het echt of slechts een product van mijn verbeelding? Misschien was het een teken, een boodschap die ik destijds niet begreep?

Nu, vele jaren later en op mijn 80ste, blijft het nog steeds een mysterie dat me achtervolgt. Ik heb geprobeerd om er met andere familieleden over te praten, maar niemand herinnert zich iets ongewoons aan dat kruis. Het lijkt alsof het visioen alleen voor mij was bedoeld, alsof ik een glimp heb opgevangen van iets wat verborgen leek.

Soms vraag ik me af of ik ooit de waarheid zal ontdekken, of dat het een raadsel zal blijven dat met mijn moeder in het graf is begraven. Misschien was het gewoon een vreemde droom, een product van mijn kinderlijke verbeelding. Maar diep van binnen blijf ik geloven dat er meer aan de hand was, dat er een verhaal was dat mijn moeder nooit heeft verteld.

Het kruis in de goede kamer is allang verdwenen, maar de herinnering eraan blijft levendig. Het herinnert me aan mijn moeder, haar geloof en haar mysterieuze verleden. En terwijl ik dit verhaal opschrijf, besef ik dat sommige geheimen misschien wel voor altijd verborgen zullen blijven, begraven onder de last van de tijd en de herinnering die ik koester. Het naakte corpus zonder het kruis heb ik gekregen van thuis, hangt nog steeds bij mijn vrouw en mij op onze slaapkamer aan de muur en geeft ons haar leven zoals zij hieraan gehecht was aan dit kruis als een mooie geschiedenis aan ons terug. *jgjcva2015*witmarmerenkruis*